Sylwetki najlepszych piłkarzy świata

Roberto Carlos da Silva (ur. 10 kwietnia 1973 w Garça), piłkarz brazylijski, lewy obrońca Realu Madryt i reprezentacji Brazylii.

Biografia

Roberto Carlos karierę rozpoczął w podrzędnej drużynie União São João. Na początku 1993 roku przeniósł się do Sociedade Esportiva Palmeiras i z tym klubem zdobył mistrzostwo Brazylii w 1993 i 1994. Na początku sezonu 1994/95 przeniósł się do włoskiego Interu Mediolan. Jednak tego sezonu nie może zaliczyć do udanych. Drużyna uznawana za faworyta do Mistrzostwa Włoch nawet nie zdołała toczyć wyrównanej walki o to trofeum. Latem 1996 roku po obrońcę zgłosił się madrycki Real i Brazylijczyk przeszedł do Królewskich za około 18 mln USD. Już wtedy był uważany za jednego z najlepszych lewych obrońców świata. Skutecznie grający wślizgiem, odznaczający się szybkością, zwinnością, potrafiący skonstruować bardzo szybką kontrę i co najważniejsze bardzo mocno uderzyć z dystansu lewą nogą. Rekordowa prędkość jaką nadał piłce wynosi aż 179 km/h.[potrzebne źródło]

Roberto Carlos jako zawodnik Realu święcił największe triumfy w swojej karierze. 3 razy zostawał Mistrzem Hiszpanii, również 3 razy zdobywał puchar Ligi Mistrzów. W 2002 roku razem z reprezentacją Brazylii został mistrzem świata.

Sukcesy

Palmeiras
Mistrzostwo Brazylii: 1993, 1994
Puchar Brazylii: 1993, 1994

Real Madryt

Mistrzostwo Hiszpanii: 1997, 2001, 2003, 2007
Superpuchar Hiszpanii: 1997, 2001, 2003
Liga Mistrzów: 1998, 2000, 2002
Superpuchar Europy: 2002
Puchar Interkontynentalny: 1998, 2002

Reprezentacja

Mistrzostwo Świata 2002
2. miejsce na Mistrzostwach Świata 1998
ćwierćfinał Mistrzostw Świata 2006
Copa América: 1997, 1999
3. miejsce na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1996

Romário, właśc. Romário da Souza Faria (ur. 29 stycznia 1966 w Rio de Janeiro) – napastnik reprezentacji Brazylii.

Piłkarz ten posiada niewiarygodny talent do strzelania bramek, w sezonie 2004/05 w wieku 39 lat został królem strzelców ligi brazylijskiej. 10 lutego 2007 strzelił swoją 990. bramkę w karierze. Natomiast 41 letni już Romario 11 marca 2007 strzelił hat-tricka w wygranym przez jego zespół meczu z zespołem Madureira. Romario dokonał nie lada wyczynu, gdyż swoje 3 bramki zdobył w zaledwie trzynastu minutach. Romario zdobył 1000 bramkę 20 maja 2007 roku. Romario wpisał się na listę strzelców w wygranym 3:1 meczu jego Vasco da Gama ze Sport Recife. 41-letni Romario wpisał się na listę strzelców w 48. minucie (jego zespół objął prowadzenie 3:0). W tym momencie na stadionie zapanowała euforia, a spotkanie zostało przerwane na 16 minut. Na murawę wbiegli m.in. jego żona, dzieci, matka, przyjaciele, znajomi oraz rzesza dziennikarzy i fotoreporterów.

Brazylijczyk zbierał zewsząd zasłużone gratulacje, a od prezydenta klubu Eurico Mirandy otrzymał specjalną koszulkę z numerem 1000 na plecach. Wykonał w niej rundę honorową wokół boiska, po czym mecz został wznowiony. "Dedykuję tysięczną bramkę mojej rodzinie i dzieciom. To wspaniały moment w moim życiu. Przede mną tylko jeden piłkarz osiągnął podobną granicę" - powiedział Romario. W swój dorobek wliczył trafienia nie tylko z oficjalnych meczów seniorów, ale także młodzieżowych, towarzyskich i pokazowych.

FIFA nie uznaje rekordu Romario, bowiem według światowej federacji liczą się tylko gole strzelone w oficjalnych meczach. Historycy piłki nożnej przypominają z kolei, że w pierwszej połowie poprzedniego wieku 1000 bramek uzyskali dwaj zawodnicy - Brazylijczyk Artur Friedenreich (1329) i Austriak Franz Binder (1005).

Kluby:
Olaria AC (1983-1985) - klub juniorski,
CR Vasco de Gama (1985-87),
PSV Eindhoven (1988-92),
FC Barcelona (1992-94),
Flamengo Rio de Janeiro (1995-96),
Valencia CF (1997-1998),
Flamengo Rio de Janeiro (1998-99),
CR Vasco de Gama (2000-2001),
Fluminense Rio de Janeiro (2002-2004),
Al-Sad (2003),
Fluminense Rio de Janeiro (2003-2004)
CR Vasco de Gama (2005),
Miami FC (2006),
Adelaide United FC (2006),
CR Vasco de Gama - obecnie jest znowu zawodnikiem tegoż klubu.

W reprezentacji Brazylii (w latach 1987-2005) zagrał w 70 meczach i strzelił 55 goli.

Występował również w reprezentacji Brazylii w plażowej piłce nożnej.

Zdobył m.in. mistrzostwo świata w 1994 r. w USA, dwukrotnie Copa America w latach 1989 i 1997, nagrodę dla najlepszego piłkarza świata wg FIFA w 1994 r.

Sukcesy:
Rio de Janeiro State Championship (1985-1999) - 4 x zwycięstwo i 7 x najlepszy piłkarz,
KNVB Cup (1989, 1990) - 2 x zwycięstwo,
Dutch League Eredivisie (1989, 1991, 1992) - 3 x zwycięstwo i 3 x najlepszy piłkarz,

IO 1988 Seul (1988) - srebrny medal,
Copa America (1989-1997) - 2 x zwycięstwo i najlepszy piłkarz,
Spanish League (1994) - zwycięstwo i najlepszy piłkarz,
FIFA World Cup 1994 - 1 miejsce i najlepszy piłkarz,
Confederations Cup (1997) - zwycięstwo i najlepszy piłkarz,
Mercosur Cup (2000) - zwycięstwo,
Brazilian Championship (2000) - zwycięstwo,
FIFA Beach Soccer World Cup (2005) - 3 miejsce.

Ronaldo Luís Nazário de Lima (ur. 22 września 1976 w Rio de Janeiro) – piłkarz brazylijski. Jego największym sukcesem piłkarskim jest złoto na MŚ 2002 i tytuł króla strzelców na tym turnieju. Występował m.in. w PSV Eindhoven, Barcelonie, Interze Mediolan, Realu Madryt, obecnie piłkarz AC Milan.

Urodził się w Bento Ribeiro (dzielnica Rio de Janeiro) w niezamożnej rodzinie. Jego kariera rozpoczęła się w 1992, kiedy podpisał swój pierwszy profesjonalny kontrakt z klubem Cruzeiro Belo Horizonte. W reprezentacji Brazylii wystąpił po raz pierwszy w wieku 17 lat. Dzięki świetnej grze znalazł się w kadrze Brazylii na MŚ w USA w 1994 roku. Został mistrzem świata spędzając wszystkie siedem meczów na ławce rezerwowych. Dwa sezony spędził w holenderskim PSV Eindhoven, gdzie został królem strzelców ligi, zdobył wicemistrzostwo kraju oraz Puchar Holandii.

Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Atlancie, gdzie zdobył brązowy medal. Przeniósł się wtedy do Barcelony. Wywalczył tam wicemistrzostwo i Puchar Hiszpanii oraz Puchar Zdobywców Pucharów, został też królem strzelców ligi hiszpańskiej. Wystąpił z drużyną Brazylii w Pucharze Konfederacji w 1997, gdzie strzelił 4 gole. Podczas Copa America w 1999 zdobył 5 goli, zdobywając wraz z kolegą z reprezentacji Rivaldo koronę króla strzelców i przyczyniając się do zdobycia mistrzostwa Ameryki Południowej przez Brazylię, prowadzoną wówczas przez Wanderleya Luxemburgo.

W FC Barcelona grał przez rok, lecz zdobył olbrzymią popularność. Następnie trafił do Interu Mediolan. Brazylijczyk został wicekrólem strzelców Serie A, zdobył tytuł wicemistrza Włoch oraz Puchar UEFA.

Na MŚ we Francji zdobył srebro, do dziś pozostaje zagadką co się stało w przegranym 3:0 z Francją finale, kiedy to Ronaldo przeżywał wielki kryzys formy. W latach 1998-2002 Brazylijczyk leczył głównie kontuzje i nie miał tak wielu okazji do występów jak poprzednio. W kwietniu 2002 roku Ronaldo powrócił do składu Interu. Do wielkiej formy wrócił przed MŚ w Korei i Japonii, gdzie zdobył tytuł króla strzelców (zdobył 8 bramek, z czego 2 w finale), przyczyniając się do zdobycia mistrzostwa przez Brazylię.

Sezon 2002/2003 spędził w Realu Madryt. Zdobył w lidze hiszpańskiej 23 gole, a w Lidze Mistrzów 6 goli. Zdobył pierwszy w karierze tytuł mistrza kraju z tą drużyną.

Na MŚ w Niemczech w meczu z Japonią strzelił 2 bramki i został bohaterem spotkania. W meczu 1/8 finału z Ghaną strzelił gola w 5. minucie i dzięki temu stał się najskuteczniejszym strzelcem w dziejach MŚ. Za nim są na drugim miejscu Gerd Müller, a na trzecim Just Fontaine. Ronaldo to piłkarz stawiany na równi z Pelé, Diego Maradoną, Johanem Cruyffem czy Zindedine Zidanem. Jednymi z jego minusów są widoczna nadwaga oraz częste urazy i kontuzje, które nieraz wstrzymywały znakomitą karierę, a wg niektórych kibiców również zniwelowały jego niebiański talent. Inni mimo wszystko ciągle uważają Ronaldo za boga futbolu. Nikt jednak nie ma wątpliwości, że jest on żywą legendą piłki nożnej.

W styczniu 2007 roku przeszedł do AC Milan za 7,5 mln Euro, w którym zadebiutował 11 lutego 2007r. w meczu przeciwko Livorno. Nowy kontrakt wiąże Brazylijczyka z Milanem do 30 czerwca 2008 roku.

Ronaldo zdobył 104 gole grając dla Realu Madryt. Był jednym z najlepszych napastników w historii tego klubu.

Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira czyli Sócrates, ur. 19 lutego 1954 roku, jeden z najwybitniejszych brazylijskich piłkarzy w historii. Jego umiejętności w zakresie czytania gry oraz prowadzenia piłki były oceniane jako klasa światowa. Znakiem firmowym Sócratesa były zagrania piętką. Sócrates to jeden z niewielu znanych piłkarzy posiadających wyższe wykształcenie. Jest on doktorem nauk medycznych, intelektualistą, ale również nałogowym palaczem i człowiekiem nie stroniącym od alkoholu.

Jako jeden z najlepszych pomocników w historii futbolu Sócrates grał w reprezentacji Brazylii i był jej kapitanem podczas Mistrzostw Świata 1982 i 1986. Sócrates rozpoczynał swoją profesjonalną karierę w 1974 roku w mieście Riberão Preto w stanie São Paulo. Występował również we włoskiej Fiorentinie oraz brazylijskich Flamengo Rio de Janeiro i Santos FC, zmierzając do końca swojej kariery. W 2004 roku, po ponad 10 latach piłkarskiej emerytury Sócrates zgodził się na miesięczny kontrakt na posadzie grającego trenera amatorskiego klubu Garforth Town z Anglii. Został również wybrany przez FIFA na jednego ze stu najlepszych piłkarzy XX wieku (lista FIFA 100).Ulubieniec Pele.

Arthur Antunes Coimbra czyli Zico, (ur. 3 marca 1953), słynny brazylijski piłkarz, wybrany przez FIFA jednym ze 100 najlepszych piłkarzy XX wieku (lista FIFA 100), jest uważany za jednego z najlepszych piłkarzy w historii reprezentacji Brazylii po Pelém i Garrinchy. Dla drużyny narodowej strzelił 52 gole w 72 meczach.

Zico pochodzi z rodziny z niższej klasy średniej, z przedmieść Rio de Janeiro, Uuintino. Podobnie jak wielu młodych Brazylijczyków spędził swoją młodość na graniu w futbol dla przyjemności i marzeniach o profesjonalnej karierze. Jako nastolatek zwrócił na siebie uwagę reportera radiowego Celso Garcii, który zabrał go na testy do klubu Flamengo, gdzie młody Zico rozpoczął swoją drogę na sam szczyt światowej piłki nożnej.

Jako nastolatek Zico nie był silny fizycznie i jego historia determinacji i nauki dyscypliny zaczęła się wraz z intensywnym programem rozwoju masy mięśniowej. Połączenie ciężkiej pracy i specjalnej diety, zasponsorowane przez nowy klub, umożliwiło mu rozwój silnego ciała i uzyskanie atletycznej sylwetki. Później udowodniono, że ten fakt był jedną z podstawowych przyczyn jego wielkiego sukcesu.

Kariera zawodnicza

Zico był kluczowym zawodnikiem Flamengo na początku lat 80. XX wieku, podczas najwspanialeszego okresu w historii klubu. Pośród wielu innych tytułów, Zico poprowadził Flamengo do zwycięstwa w Copa Libertadores w 1981, Pucharze Interkontynentalnym w tym samy roku oraz trzech tytułów mistrza Brazylia. Na boisku Zico zdobywał bramki na wszystkie możliwe sposoby, był również wybitnym asystentem i kreatorem gry, znanym ze swojego doskonałego przeglądu pola. Był zawodnikiem obunożnym i specjalistą od rzutów wolnych.

Dzięki transferowi za kilka milionów dolarów, Zico został zatrudniony przez włoskie Udinese w 1983 roku. W Udine grał przez 2 lata. Swoją decyzją o wyjeździe do Europy, Zico wprawił wielu brazylijskich fanów w smutek, jednak wprowadził Udinese do grona najlepszych włoskich drużyn. Jednakże klub nie zdołał wywalczyć żadnego znaczącego trofeum i Zico ostatecznie powrócił do ojczyzny, do macierzystego Flamengo, sponsorowanego przez grupę firm.

Po swoim powrocie piłkarz doznał ciężekiej kontuzji po brutalnym faulu zawodnika klubu Bangu, Marcio Nunesa. Fakt ten przerwał jego karierę na kilka miesięcy. Zico grał na Mistrzostwach Świata 1986 jeszcze jako kontuzjowany i nie strzelił rzutu karnego tuż przed końcem ćwierćfinałowego meczu przeciwko Francji, co wyeliminowało po konkursie rzutów karnych (gdzie Zico zrehabilitował się pewnie wykonując jedenastkę) Canarinhos z turnieju. Sprawy poprawiły się dopiero w 1987 kiedy Zico poprowadził Flamengo do czwartego tytułu mistrzowskiego. Wielu uważało Zico za najlepszego piłkarza w historii klubu, a jego osiągnięcia zainspirowały piosenkarza Jorge Benjora do napisania piosenki na jego cześć – Camisa 10 da Gávea – która to zbudowała klubowy mit koszulki z numerem 10.

Po pierwszych wyborach prezydenckich w Brazylii od wieku lat, nowy prezydent Fernando Collor de Mello powołał Zico na stanowisko ministra sportu. Piłkarz sprawował ten urząd przez około rok i jego głównym wkładem była ustawa ograniczająca biznesową stronę klubów sportowych. Do dzisiaj większość brazylijskich klubów piłkarskich jest administrowanych bardziej jako organizacje amatorskie niż profesjonalne firmy.

Zico przerwał swoją karierę polityczną dla podjęcia bardziej satysfakcjonującej pracy, zarówno pod względem finansowym jak i ciekawości. W 1991 znalazł pracę jako zawodnik w Japonii w klubie Sumitomo Metal Industries (obecnie Kashima Antlers). Zico pomógł w rozwoju małemu klubowi z miasteczka Kashima w dotarciu na szczyty raczkującej jeszcze wtedy, japońskiej piłki.

Dyscyplina, talent i profesjonalizm Zico były dobrze pasowały do japońskiej kultury. W Kraju Kwitnącej Wiśni spowodował gwałtowny rozwój futbolu (m.in. powstanie J-League) i szybko stał się idolem z powodu swoich fantastycznych goli i asyst. Zico zawiesił buty na kołku w 1994 roku i został technicznym doradcą klubu Kashima Antlers. Słynny piłkarz dzielił czas pomiędzy Japonię i Brazylię, w której założył w 1995 roku Clube de Fuetbol Zico (Klub Piłkarski "Zico").

Kariera trenerska w Japonii

Jego wpływ na wzrost zainteresowania futbolem w Japonii cały czas wzrastał. Jego imieniem nazywano place i ulice, stawiano mu pomniki, nakręcono o nim film. Zico użyczył swojej sylwetki do promocji azjatyckiej wersji gry na konsole Winning Eleven. W lipcu 2002 roku zastąpił Philippe'a Troussiera na stanowisku trenera selekcjonera piłkarskiej reprezentacji Japonii. Po niepewnych początkach i pojawiających się plotkach o jego odejściu, m.in. dziwnej propozycji z angielskiego amatorskiego klubu Garforth Town (który na miesiąc zatrudnił Sócratesa), aby wrócić na boisko, Zico pozostał przy pracy selekcjonera i wygrał lokalny Kirin Cup w 2004 roku. W 2004 wywalczył również tytuł mistrza Azji na Pucharze Azji po finale z Chinami, wygranym 3:1. W 2005 jego zespół nie wyszedł z grupy podczas Pucharu Konfederacji w Niemczech. Zico pomógł też Japończykom w awansie do Mistrzostw Świata 2006, na których przegrał pierwszy mecz z Australią 1:3. Trener ogłosił, że złoży dymisję po zakończeniu turnieju w Niemczech.

Statystyki

mecze – gole – średnia goli na mecz
Flamengo Rio de Janeiro: 765 – 568 – 0,74
Udinese Calcio (Włochy): 79 – 57 – 0,72
Kashima Antlers (Japonia): 88 – 54 – 0,61
Reprezentacja Brazylii: 89 – 66 – 0,74
drużyny oldbojów: 16 – 8 – 0,5
inne drużyny: 49 – 44 – 0,9
razem: 1086 – 797 – 0,73

Hugo Sánchez Márquez (ur. 11 lipca 1958 w Mexico City), meksykański piłkarz, wielokrotny reprezentant kraju.

W wieku 18 lat rozegrał już ponad 80 spotkań w reprezentacji narodowej. W tym czasie grał w UNAM Pumas, z którym w 1976 roku zdobył mistrzostwo Meksyku, a dwa lata później został najlepszym strzelcem z dorobkiem 26 goli. W 1979 jesienią, zimą i wiosną Sanchez grał w UNAM Pumas, natomiast w lecie była napastnikiem amerykańskiego klubu - San Diego Sockers. Po pięciu udanych sezonach w Meksyku i zapisaniu na swoje konto 99 strzelonych goli, Sanchez zmienił barwy klubowe i przeniósł się w 1981 do Hiszpanii, gdzie kontynuował karierę w Atletico Madryt. W roku 1985 przeszedł do słynnego Realu Madryt. Z tą drużyną pięć razy z rzędu zdobywał mistrzostwo kraju (1985/86 - 1989/90, poza tym w 1989 Copa del Rey, a w 1985 Puchar UEFA. Grając w Realu Sanchez wychodził 283 razy na murawę, gdzie strzelił 207 bramek. W sezonie 1989-90 zdobył 38 bramek za co został nagrodzony "Złotym Butem" - nagrodą dla najlepszego piłkarza na starym kontynencie. Po tym fantastycznym okresie Sanchez grał w różnych klubach Hiszpanii, Austrii i USA. W 1996 wrócił do swojego rodzinnego Meksyku. Swoją karierę zakończył grając w Atlético Celaya.

sir Robert "Bobby" Charlton (ur. 11 października 1937 w Ashington) – angielski piłkarz. Był zawodnikiem mogącym grać zarówno na pozycji pomocnika jak i napastnika. Mistrz Świata z 1966. Brat Jacka Charltona.

Określany jako "dyrygent" gry reprezentacji Anglii, pierwszy i najważniejszy zawodnik ówczesnej ekipy sir Alfa Ramseya. Jeden z najważniejszych "strategów" w historii światowego futbolu, a przy tym świetny snajper. Uratowany w katastrofie lotniczej w Monachium w 1958. Wybrany Piłkarzem Europy w 1966. Prawdziwa legenda Manchesteru United. W 1968 zdobył z Manchesterem Puchar Mistrzów, strzelając w finale 2 gole. Charlton rozegrał w Manchesterze 759 meczy (rekord klubu) i strzelił w nich 249 bramek (również rekord klubu). Oprócz występów w Manchesterze United, był również przez dwa lata grającym trenerem w Preston North End.

W drużynie narodowej rozegrał w sumie 106 meczów, gdzie strzelił 49 goli. Udekorowany honorowym medalem z okazji 80-lecia FIFA. Był w składzie Anglii na cztery Mistrzostwa świata w piłce nożnej. Na Mistrzostwach Świata w 1958 był rezerwowym. Wystąpił natomiast w trzech następnych turniejach. Rozegrał 14 meczów na Mistrzostwach Świata, co stanowi rekord w historii reprezentacji Anglii. Jest on rekordzistą wspólnie z Bobbym Moorem. Na Mistrzostwach Świata zdołał zdobyć 4 bramki. Pierwszą bramkę strzelił na Mistrzostwach Świata w 1962 podczas meczu grupowego z reprezentacją Argentyny. Podczas Mistrzostw Świata w 1966 strzelił 3 bramki. W fazie grupowej strzelił bramkę Meksykowi, natomiast w meczu półfinałowym zdobył 2 gole przeciwko Portugalii, co dało jego reprezentacji awans do finału. Wystąpił również na Mistrzostwach Świata w 1970, gdzie osiągnął ćwierćfinał.

Joseph Kevin Keegan (ur. 14 lutego 1951 roku w Armthorpe, w hrabstwie Yorkshire), angielski piłkarz i trener piłkarski. Był jednym z najskuteczniejszych napastników lat 70., z Liverpoolem trzykrotnie zdobył mistrzostwo kraju oraz Puchar Mistrzów i dwa razy Puchar UEFA. Sportową karierę udanie kontynuował w Hamburgerze SV. Od 1999 do 2000 roku był selekcjonerem reprezentacji Anglii. Później ze zmiennym szczęściem prowadził Manchester City.

Kariera piłkarska

Jest wychowankiem lokalnego Scunthorpe United. W 1971 roku w wieku dwudziestu lat został kupiony na 35 tysięcy funtów przez Liverpool FC. Wcześniej bacznie przyglądali mu się wysłannicy Coventry City, ale ostatecznie uznali, że jest zbyt słaby fizycznie.

W sierpniu 1971 roku zadebiutował w barwach nowego klubu i po dwunastu sekundach przebywania na boisku strzelił gola w meczu z Nottingham Forest. Rok później po raz pierwszy zagrał w reprezentacji Anglii.

W ciągu kolejnych pięciu lat Keegan wraz z Walijczykiem Johnem Toshackiem stał się liderem linii ataku i zdobył dla Liverpoolu wiele decydujących o zwycięstwie goli. W 1973 roku drużyna prowadzona przez Szkota Billa Shankly'ego po siedmioletniej przerwie odzyskała tytuł mistrza Anglii, a kilka tygodni później pokonała Borussię Mönchengladbach z Vogtsem, Netzerem i Heynckessem w składzie, w finale Pucharu UEFA. Aby wyłonić zwycięzcę trzeba było rozegrać aż trzy mecze, w pierwszym padł bowiem bezbramkowy remis. Liverpool najpierw wygrał 3:0 (dwa gole strzelił Keegan), a dwa tygodnie później uległ podopiecznym Hennesa Weisweilera tylko 0:2 i mógł cieszyć się z cennego trofeum. W następnym sezonie Liverpoolczycy triumfowali w rozgrywkach o Puchar Anglii – w finale zwyciężyli 3:0 Newcastle United, a dwukrotnie do bramki Srok trafiał właśnie Keegan. W roku 1976 zespół prowadzony już przez Boba Paisleya powtórzył wyczyn sprzed trzech lat i ponownie zdobył mistrzostwo kraju i Puchar UEFA (w dwumeczu finałowym pokonał FC Brugge 3:2 i 1:1 – w każdym spotkaniu Keegan strzelił gola). Rok później Liverpool obronił tytuł mistrza Anglii oraz po raz kolejny okazał się lepszy od Borussi Mönchengladbach, tym razem w finale Pucharu Mistrzów. Po tym spotkaniu Keegan postanowił wyjechać za granicę. Długo przebierał w ofertach znanych klubów z Kontynentu, aż w końcu zdecydował się przyjąć propozycję Hamburgera SV, triumfatora Pucharu Zdobywców Pucharów. W Liverpoolu szybko znalazł godnego siebie następcę w osobie Kenny'ego Dalglisha.

W Hamburgu Keegan piłkarsko dojrzał i dzięki dobrym występom w Bundeslidze oraz europejskich pucharach dwukrotnie odbierał Złotą Piłkę, przyznawaną przez magazyn France Football dla najlepszego zawodnika klubów Starego Kontynentu. W czerwcu 1980 roku po przegranym finale Pucharu Mistrzów z Notthingham Forrest oraz nieudanych mistrzostwach Europy niespodziewanie rozwiązał kontrakt z HSV i powrócił do Anglii. Przez dwa sezony występował w barwach Southampton FC.

W reprezentacji Anglii grał na Euro 1980 oraz Mistrzostwach Świata 1982, ale Synowie Albionu na początku lat 80. przeżywali regres formy. Kiedy po Mundialu nowym selekcjonerem został Bobby Robson, który zapowiedział, że Keegan przestanie być kluczowym zawodnikiem w jego kadrze, zawodnik Southampton postanowił pożegnać się z drużyną narodową. Rozegrał w niej 63 mecze, w tym 31 jako kapitan, i strzelił 21 goli.

W wieku 31 lat podpisał kontrakt z drugoligowym Newcastle United, w którym w ciągu dwu lat wystąpił 78 razy, zdobywając 48 bramek. W sezonie 1983-84 pomógł mu w awansie do ekstraklasy. Kilka tygodni później zakończył piłkarską karierę.
1968-71 – Scunthorpe United
1971-77 – Liverpool FC
1977-80 – Hamburger SV
1980-82 – Southampton FC
1982-84 – Newcastle United

Sukcesy piłkarskie

mistrzostwo Anglii 1973, 1976 i 1977, Puchar Anglii 1974, Puchar Mistrzów 1977 oraz Puchar UEFA 1973 i 1976 z Liverpoolem
mistrzostwo RFN 1979 oraz finał Pucharu Mistrzów 1980 z HSV
awans do ekstraklasy w sezonie 1983-84 z Newcastle

Piłkarz roku 1976 w Anglii.
Piłkarz roku 1978 w RFN.
Dwukrotny zdobywca Złotej Piłki – w 1978 i 1979 roku.
W 1982 roku w barwach Southampton został królem strzelców Premiership.

W barwach Liverpoolu rozegrał 323 mecze i strzelił 100 goli.
W reprezentacji Anglii od 1972 do 1982 roku rozegrał 63 mecze (31 jako kapitan) i strzelił 21 bramek – start w Euro 1980 (runda grupowa) i Mundialu 1982 (druga runda).

Kariera szkoleniowa

W lutym 1992 roku, osiem lat po zakończeniu piłkarskiej kariery, powrócił do sportu, tym razem w roli szkoleniowca Newcastle United. Półtora roku później mógł świętować ze Srokami awans do Premiership. Od 1994 roku pełnił w tym klubie również funkcję dyrektora sportowego i to on w dużej mierze był odpowiedzialny za sprowadzenie z Blackburn Rovers Alana Shearera, wówczas najlepszego napastnika w Anglii. Z Shearerem w składzie Newcastle zdobyło w sezonie 1995-96 wicemistrzostwo ligi, nieznacznie dając się wyprzedzić Manchesterowi United.

Na dwa lata związał się z trzecioligowym Fulham Londyn, który, dzięki pieniądzom egipskiego milionera Mohameda al-Fayeda, miał ambicję awansu do drugiej ligi, a następnie zawojowania Premiership. Keegan najpierw był dyrektorem sportowym w klubie, a po zwolnieniu Raya Wilkinsa w połowie 1998 roku przejął obowiązki pierwszego trenera. W następnym sezonie Fulham awansowało do przedsionka ekstraklasy.

Pod koniec stycznia 1999 roku w prasie ukazał się wywiad z ówczesnym selekcjonerem reprezentacji Anglii Glennem Hoddle, w którym stwierdził on, że ludzie niepełnosprawni pokutują za grzechy popełnione w poprzednim życiu. Oburzona opinia publiczna zażądała natychmiastowego ustąpienia szkoleniowca. Szefowie angielskiej federacji, nie bacząc na zbliżające się mecze w eliminacjach do Euro 2000, zwolnili Hoddle'a, a na tymczasowego selekcjonera wybrali cieszącego się dużą popularnością wśród kibiców Keegana. Były zawodnik Liverpoolu i HSV miał pokierować Anglią tylko w czterech spotkaniach, nie przerywając pracy w Fulham.

Reprezentacja prowadzona przez Keegana wygrała 3:1 z Polską i zremisowała ze Szwecją i Bułgarią oraz Węgrami w spotkaniu towarzyskim. Po zakończeniu sezonu selekcjonerowi zaproponowano podpisanie długoletniego kontraktu. Kilka miesięcy później Anglicy, po ograniu Szkocji w barażach (2:0 i 0:1), awansowali do mistrzostw Europy. Na boiskach Holandii i Belgii Synowie Albionu zawiedli i nie wyszli z grupy. Wprawdzie przegrali dwa mecze (po 2:3 z Portugalią, mimo iż prowadzili już 2:0, oraz Rumunią), ale w trzecim wygrali z reprezentacją Niemiec, i to pozwoliło Keeganowi utrzymać posadę. Podał się do dymisji kilka miesięcy później, kiedy z tymi samymi Niemcami przegrał 0:1 w ostatnim meczu rozgrywanym na stadionie Wembley.

Szybko znalazł zatrudnienie w drugoligowym Manchesterze City. Awansował z nim do Premiership oraz, dzięki nagrodzie za grę fair play, wystąpił w Pucharze UEFA, z którego jednak drużyna z Davidem Seamanem, Stevem McManamanem, Robbiem Fowlerem i Nicolas Anelką w składzie została wyeliminowana przez Dyskobolię Grodzisk Wielkopolski. Po słabych meczach w lidze w połowie 2005 roku Keegan został zwolniony.

Od tego czasu nigdzie nie pracuje.
1992-97 – Newcastle United
1994-97 – Newcastle United, dyrektor sportowy
1997-98 – Fulham Londyn, dyrektor sportowy
1998-99 – Fulham Londyn
1999-00 – reprezentacja Anglii
2001-05 – Manchester City

Sukcesy szkoleniowe

awans do Premiership w sezonie 1992-93 oraz wicemistrzostwo Anglii 1996 z Newcastle
awans do drugiej ligi w sezonie 1998-99 z Fulham
awans do Premiership w sezonie 2001-02 z Manchesterem City
awans do Euro 2000 i start w tym turnieju (faza grupowa) z reprezentacją Anglii

Christo Stoiczkow, bułg. Христо Стоичков (ur. 8 lutego 1966 w Płowdiwie) – bułgarski piłkarz i trener piłkarski, jeden z najbardziej cenionych zawodników w historii piłki bułgarskiej.

Był zawodnikiem m.in. CSKA Sofia, AC Parmy i FC Barcelony, z którą pięciokrotnie wygrywał rozgrywki Primera Division, a także Puchar Mistrzów i Puchar Zdobywców Pucharów. Z reprezentacją Bułgarii, w której barwach rozegrał 83 mecze, zdobył IV miejsce na Mundialu 1994. Na tym turnieju wspólnie z Rosjaninem Olegiem Salenko wygrał koronę króla strzelców. Od 15 lipca 2004 roku do 10 marca 2007 roku był selekcjonerem rodzimej kadry narodowej. Nie zdołał zakwalifikować się z nią do Mundialu 2006. Podał się do dymisji niedługo po tym jak otrzymał propozycję pracy w Celcie Vigo. Kilka dni wcześniej prowadzona przez niego drużyna zremisowała bezbramkowo z Albanią w eliminacjach do Euro 2008.

Kariera piłkarska

Uważany jest za jednego z najlepszych piłkarzy bułgarskich. Grał na pozycji napastnika lub lewoskrzydłowego.

Zaczynał karierę w lokalnej Maricy, później przez dwa lata występował w Herbosie Harmanli. W 1984 roku 18-letniego Stoiczkowa dostrzegli działacze CSKA Sofia. W ciągu sześcioletniej przygody z tym klubem zdobył trzy tytuły mistrza Bułgarii, czterokrotnie triumfował w rozgrywkach o Puchar kraju oraz dwa razy – w 1989 i 1990 roku – był królem strzelców ligi.

W 1990 roku był najskuteczniejszym napastnikiem Europy. Dzięki temu, w tym samym roku, za 4,5 mln dolarów został kupiony przez Barcelonę. W klubie z Katalonii stał się jednym z liderów. Drużyna, w której oprócz niego grali m.in. Andoni Zubizarreta, Romario, Ronald Koeman i Michael Laudrup, w pierwszej połowie lat 90. przeżywała swój renesans; Bułgar w jej barwach zdobył pięć tytułów mistrza kraju, Puchar Mistrzów 1992, Puchar Zdobywców Pucharów 1997 i dwa Superpuchary Europy. W ciągu pięciu lat gry w Hiszpanii rozegrał 151 meczów i strzelił 76 goli.

W 1994 roku z reprezentacją, prowadzoną przez Dimityra Penewa, grał na mistrzostwach świata. Bułgaria niespodziewanie została czwartą drużyną globu, a Stoiczkow z Rosjaninem Olegiem Salenką podzielił się koroną króla strzelców turnieju. Dwa lata później drużyna narodowa występowała na Euro 1996, ale po jednym zwycięstwie, jednym remisie i porażce, zakończyła swój udział na fazie grupowej. Stoiczkow był strzelcem wszystkich trzech goli.

Po 1996 roku obniżył formę. Wcześniej miał nieudany sezon w AC Parma. Mimo iż jeszcze dwa lata grał w Barcelonie to jego pozycja powoli zaczynała słabnąć.

W 1998 roku zaliczył nieudany występ z drużyną narodową na Mundialu 1998. Ostatni mecz w reprezentacji rozegrał w 1999 roku.

Po mistrzostwach występował jeszcze w klubach Arabii Saudyjskiej, Japonii i Stanów Zjednoczonych.
1976-81 – Marica Płowdiw
1982-84 – Herbos Harmanli
1984-90 – CSKA Sofia
1990-95 – FC Barcelona
1995-96 – AC Parma
1996-98 – FC Barcelona
1998-98 – CSKA Sofia
1998-98 – Al-Nassr Rijad (rozegrał w barwach tego klubu dwa mecze)
1998-99 – Kashiwa Reysol
2000-02 – Chicago Fire
2003-03 – DC United

Sukcesy piłkarskie

mistrzostwo Bułgarii 1987, 1989 i 1990 oraz Puchar Bułgarii 1985, 1987, 1988 i 1989 z CSKA Sofia
mistrzostwo Hiszpanii 1991, 1992, 1993, 1994 i 1998, Puchar Hiszpanii 1997 i 1998, Puchar Ligi Mistrzów 1992, finał Pucharu Ligi Mistrzów 1994, Puchar Zdobywców Pucharów 1997 oraz Superpuchar Europy 1992 i 1997 z Barceloną
Puchar Zdobywców Pucharów Azji 1998 z Al-Nassr Rijad
Puchar Stanów Zjednoczonych 2000 z Chicago Fire
król strzelców ligi bułgarskiej w 1989 i 1990 roku
laureat Złotego Buta 1990 dla najlepszego strzelca lig europejskich
król strzelców (wspólnie z Rosjaninem Olegiem Salenką) Mistrzostw Świata 1994
laureat Złotej Piłki za rok 1994 według France Football

W reprezentacji Bułgarii od 1986 do 1999 roku rozegrał 83 mecze i strzelił 37 bramek – starty na Mundialu 1994 (IV miejsce) i 1998 (runda grupowa) oraz na Euro 1996 (runda grupowa).

Kariera trenerska

Bez żadnego wcześniejszego doświadczenia szkoleniowego, 15 lipca 2004 roku przejął od Płamena Markowa stery reprezentacji narodowej. Znacznie odmłodził kadrę, ale mimo to w eliminacjach do Mundialu 2006 zajął z nią dopiero czwarte miejsce w grupie. Podał się do dymisji niedługo po tym jak otrzymał propozycję pracy w Celcie Vigo. Kilka dni wcześniej prowadzona przez niego drużyna zremisowała bezbramkowo z Albanią w eliminacjach do Euro 2008.
2003-04 – FC Barcelona, członek sztabu szkoleniowego
2004-07 – reprezentacja Bułgarii
od 2007 - Celta Vigo

Michael Laudrup (ur. 15 czerwca 1964 w Kopenhadze), duński piłkarz i trener piłkarski. Uważany za jednego z najlepszych zawodników w historii futbolu duńskiego. Na przełomie lat 80. i 90. grał w najlepszych klubach Europy, z którymi zdobył wszystkie ważniejsze piłkarskie trofea. W reprezentacji Danii rozegrał 104 mecze i strzelił 37 goli. Od 2002 do 2006 roku był szkoleniowcem Brøndby IF. W 2005 roku doprowadził ten klub do triumfu w rozgrywkach ligowych i Pucharze Danii.

Kariera piłkarska

Po rozegraniu w barwach Brøndby IF 38 meczów i strzeleniu w nich 24 goli, w wieku 18 lat został sprzedany do Juventusu Turyn, który jeszcze w tym samym sezonie wypożyczył go do Lazio Rzym.

W 1985 roku Laudrup wrócił do Turynu, aby zastąpić polskiego napastnika Zbigniewa Bońka. Wraz z Francuzem Michelem Platinim i Walijczykiem Ianem Rushem w drugiej połowie lat 80. decydował o obliczu linii ataku Juventusu, z którym w 1986 roku wywalczył mistrzostwo Włoch oraz, rok wcześniej, dwa europejskie puchary.

W 1989 roku został zawodnikiem Barcelony, prowadzonej wówczas przez Holendra Johana Cruyffa. Laudrup obok Bułgara Christo Stoiczkowa oraz holenderskiego obrońcy Ronalda Koemana był liderem zespołu, który cztery razy z rzędu zdobył tytuł mistrza Hiszpanii. Kiedy w 1994 roku stracił miejsce w podstawowej jedenastce i nie wystąpił w przegranym 0:4 finale Ligi Mistrzów z A.C. Milan przeniósł się do największego rywala drużyny z Katalonii Realu Madryt.

W sezonie 1994-95 Real zdobył mistrzostwo kraju, przełamując tym samym długoletni prymat Barcelony. Po nieudanych Mistrzostwach Europy w 1996 roku 32-letni Laudrup przyjął ofertę japońskiego Vissel Kobe, z którego rok później ściągnął go jego rodak Morten Olsen, obejmujący właśnie stanowisko pierwszego trenera Ajaksu Amsterdam.

W zespole z stolicy Holandii Laudrup po zdobyciu mistrzostwa tego kraju w 1998 roku zakończył piłkarską karierę.
1980-81 – Kjøbenhavns Boldklub
1982-83 – Brøndby IF
1983-85 – Lazio Rzym
1985-89 – Juventus Turyn
1989-94 – FC Barcelona
1994-96 – Real Madryt
1996-97 – Vissel Kobe
1997-98 – Ajax Amsterdam

W drużynie narodowej zadebiutował w 1982 roku, w wieku 18 lat. Dwa lata później był podstawowym zawodnikiem drużyny, która na mistrzostwach Europy zdobyła brązowy medal. Właśnie wtedy narodził się słynny duński dynamit, zespół, który stopniowo z europejskiego autsajdera zmieniał się w jeden z najskuteczniej i najefektowniej grających teamów reprezentacyjnych końca lat 80. i pierwszej połowy lat 90.

Podczas Mistrzostw Świata 1986 Duńczycy po zwycięstwach w grupie nad faworyzowanymi Urugwajem 6:1 i RFN 2:0 uważani byli za czarnego konia turnieju. W drugiej rundzie podopieczni Seppa Piontka, których liderem był na boisku właśnie Laudrup, ulegli 1:5 Hiszpanii.

Jeszcze większym rozczarowaniem zakończyły się dla piłkarza Mistrzostwa Europy 1988, na których Dania przegrała wszystkie mecze i pożegnała się z turniejem już po fazie grupowej.

Później wystąpił z reprezentacją na Euro 1996 oraz, w wieku 34 lat, na Mundialu 1998, na którym Duńczycy doszli aż do ćwierćfinału.

Laudrupa zabrakło za to w kadrze na Mistrzostwa Europy 1992, turnieju, na którym eksplodował duński dynamit. Drużyna prowadzona przez Richarda Møllera Nielsena zdobyła wówczas złoty medal, a zawodnik Barcelony nie pojechał do Szwecji z powodu kłótni z selekcjonerem.

Ostatni mecz w drużynie narodowej rozegrał 3 lipca 1998 roku z Brazylią w ćwierćfinale mistrzostw świata.

Sukcesy piłkarskie

mistrzostwo Włoch 1986, Puchar Interkontynentalny 1985 oraz Superpuchar Europy 1985 z Juventusem
mistrzostwo Hiszpanii 1991, 1992, 1993 i 1994, Puchar Hiszpanii 1990, Superpuchar Hiszpanii 1990 i 1992, Puchar Mistrzów 1992, Superpuchar Europy 1992 oraz finał Pucharu Mistrzów 1994 z Barceloną
mistrzostwo Hiszpanii 1995 z Realem Madryt
mistrzostwo Holandii 1998 i Puchar Holandii 1998 z Ajaksem Amsterdam
Piłkarz roku 1982 i 1985 w Danii
Piłkarz roku 1992 i 1993 w lidze hiszpańskiej
W 1999 roku został wybrany na najlepszego zagranicznego piłkarza grającego w lidze hiszpańskiej w ciągu ostatnich 25 lat

W reprezentacji Danii od 1982 do 1998 roku rozegrał 104 mecze i strzelił 37 goli – start na Euro 1984 (III/IV miejsce), Mistrzostwach Świata 1986 (1/8 finału), Euro 1988 (runda grupowa), Euro 1996 (runda grupowa) oraz Mistrzostwach Świata 1998 (ćwierćfinał).

Kariera szkoleniowa

W 2000 roku został asystentem swojego dawnego kolegi z drużyny narodowej Mortena Olsena w reprezentacji Danii. Wspólnie awansowali do drugiej rundy Mistrzostw Świata 2002, w której Duńczycy ulegli 0:3 Anglii. Po tym turnieju Laudrup podjął samodzielną pracę szkoleniową w Brøndby IF.

Pożegnał się ze starszymi piłkarzami i oparł szkielet drużyny na niedoświadczonych graczach, często sprowadzonych z niższych lig. Dzięki temu wypromował wielu młodych, utalentowanych zawodników, którzy obecnie grają już w reprezentacji. Najpierw dwukrotnie zajął z Brøndby drugie miejsce w lidze, a w 2005 roku zdobył dublet – mistrzostwo i Puchar kraju.

Po tym jak władze klubu w maju 2006 roku zaproponowały mu prolongowanie kontraktu tylko o rok podał się do dymisji.
2000-02 – reprezentacja Danii, asystent Mortena Olsena
2002-06 – Brøndby IF

Peter Boleslaw Schmeichel (ur. 18 listopada 1963 w Gladsaxe, Dania), piłkarz duński (bramkarz), wielokrotny reprezentant Danii w piłce nożnej (także kapitan reprezentacji). Jego ojciec jest Polakiem, a matka Dunką. Drugie imię piłkarza nadano dla uczczenia pamięci jego pradziadka.

Kariera

Najbardziej znany jest z wieloletniej gry w angielskim klubie Manchester United, gdzie trafił w 1991 roku za kwotę 533 tysięcy funtów.

Zawodnik Hvidovre IF, następnie Brøndby IF. W barwach Manchesteru United (od 1991) pięciokrotnie świętował mistrzostwo Anglii, a także Superpuchar Europy w 1991 i Liga Mistrzów w 1999. Zakończył karierę w kadrze w 2001 (ostatni mecz rozegrał w kwietniu 2001 roku, mecz ze Słowacją), w piłce klubowej – po występach jeszcze w Sportingu Lizbona, Aston Villa i Manchesterze City – w 2003. Cieszył się opinią jednego z najlepszych bramkarzy na świecie, został uznany bezapelacyjnie najlepszym bramkarzem w historii Manchesteru United.

Kluby:
Gladsaxe/Hero (1971-1981) - klub juniorski,
Gladsaxe/Hero (1981-1983),
Hvidovre IF (1984-1986),
Brøndby IF (1987-1991),
Manchester United (1991-1999),
Sporting (1999-2001),
Aston Villa (2001-2002),
Manchester City (2002-2003).

Wraz z zespołem narodowym zdobył niespodziewanie mistrzostwo Europy w 1992 (ekipa Danii awansowała do turnieju finałowego w awaryjnym trybie, po wykluczeniu Jugosławii). Brał także udział w mistrzostwach świata we Francji w 1998, które Dania zakończyła na ćwierćfinale po porażce z obrońcą tytułu Brazylią 2:3. Wystąpił łącznie w 129 meczach reprezentacji, strzelając 1 bramkę – z rzutu karnego w meczu towarzyskim z Belgią 3 czerwca 2000 roku (2:2). W 30 spotkaniach był kapitanem drużyny.

Sukcesy:
Danish Superliga (1987, 1988, 1990, 1991) - 4 x zwycięstwo,
Danish Cup (1989) - zwycięstwo,
European Super Cup (1991) - zwycięstwo,
UEFA Euro 1992 - 1 miejsce,
FA Premier League (1992-1993, 1993-1994, 1995-1996, 1996-1997, 1998-1999) - 5 x zwycięstwo,
FA Charity Shield (1993, 1994, 1996, 1997) - 4 x zwycięstwo,
FA Cup (1994, 1996, 1999) 3 x zwycięstwo,
UEFA Champions League (1998/99) - zwycięstwo,
Portuguese Superliga (2000) - zwycięstwo,
Inter-Toto Cup (2001) - zwycięstwo.

Sukcesy imienne:
Brøndby IF Piłkarz Roku (Player of the Year) (1990) - zwycięstwo,
Duński Piłkarz Roku (Danish Player of the Year) (1990, 1993, 1999) - 3 x zwycięstwo,
European Footballer of the Year - miejsce 5 w 1992,
Najlepszy Bramkarz (World's Best Goalkeeper) - miejsca: 1 w 1992, 1 w 1993, 4 w 1994, 2 w 1995, 4 w 1996, 3 w 1997, 2 w 1999,
Piłkarz Roku FIFA (FIFA World Player of the Year) - miejsca: 5 w 1992, 4 w 1993,
UEFA Club Football Awards (1997/9 Cool

,
English Football Hall of Fame (2003).

Po przejściu na emeryturę, kupił duński klub Hvidovre IF, w którym rozpoczynał zawodową karierę. Obecnie Schmeichel komentuje także mecze Ligi Mistrzów dla duńskiej telewizji TV3+ razem z byłymi kolegami z reprezentacji – Prebenem Elkjærem Larsenem oraz Brianem Laudrupem.

Éric Cantona (ur. 24 maja 1966 w Marsylii), piłkarz francuski, po zakończeniu kariery próbujący sił jako aktor.

Był czołowym zawodnikiem Manchesteru United w latach 1992-1997 (z przerwami), grał także w reprezentacji Francji. Słynął z pozaboiskowych skandali (m.in. głośna była sprawa kopnięcia kibica), za które wielokrotnie nakładano na niego kary. Wśród sukcesów z Manchesterem United były cztery tytuły mistrza Anglii - 1993, 1994, 1996, 1997. Został uznany piłkarzem roku 1996. Eric Cantona zwyciężył w plebiscycie na największego piłkarza w historii angielskiej Premiership, przeprowadzonym w imieniu sponsora ligi - banku Barclays - wśród ponad 26 tysięcy kibiców ze 170 krajów w 2005 roku. Po zakończeniu kariery został kapitanem a następnie trenerem reprezentacji Francji w piłce plażowej.

Grał m.in. w filmie Elizabeth (jako Monsieur de Foix). Ma podpisany kontrakt z firmą Nike. Często występuje w reklamach tejże firmy.

Eric Cantona był prawdopodobnie najbardziej wpływowym zawodnikiem w angielskiej piłce lat 90-tych. Gracz o prawdziwej wizji gry, kreatywności, wart nazwania go "geniuszem", choć to słowo nie oddaje w pełni jego umiejętności. Jego podania, innowacje, charyzma były niezrównane, potrafił rozerwać obronę podaniem , którego nikt inny na świecie by nie wykonał. Eric miał niesamowity repertuar zagrań - piętą, zwodów wykonywanych z niezrównaną gracją, obrotów, lobów połączonych z nieskazitelną kontrolą i wczuciem piłki.

Jego strzały z dystansu były niesamowite, w sytuacjach sam na sam z bramkarzem zachowywał spokój i opanowanie. Jeśli obrońcy drużyny przeciwnej choć na ułamek sekundy stracili koncentrację, Cantona natychmiast karał ich za to strzeleniem bramki. Jeśli do tego dołożyć nieprzewidywalny charakter Francuza otrzymamy piłkarski fenomen.

Cantona miał unikalny, wyjątkowy charakter, mecze Erica w Manchesterze United były wręcz niesamowite. Kiedy Alex Ferguson zadziwił świat angielskiej piłki nożnej transferem dekady sprowadzając Erica do Manchesteru z Leeds, niewielu sądziło, że Cantona może stać się tak ważnym graczem. Większość fanów United uważało go tylko za wzmocnienie składu, ale po kilku miesiącach stało się jasne, że Cantona jest o wiele ważniejszym zawodnikiem na Old trafford. Od momentu rozpoczęcia kariery wiedział , że jest jedna droga , którą zamierza kroczyć - droga ogromnego potencjału, ogromnego poparcia, pracowitego podejścia, jednym słowem droga, którą mogą kroczyć tylko najlepsi. I Eric wiedział, że jest najlepszy.

Katalizator sukcesuCantona był ostatnim elementem w układance Alexa Fergusona, układance, która zapewniła United pierwszy tytuł mistrzowski po 26 latach. Wpływ Francuza na kolegów z drużyny był tak olbrzymi, że w krótkim czasie po jego przybyciu na Old trafford cały zespół był pod wpływem tego żywotnego i nieprzewidywalnego zawodnika. Manchester United z Cantoną w składzie grał najatrakcyjniejszy dla oka football lat 90-tych, co zaowocowało pierwszym tytułem mistrzowskim od 26 lat i dubletem w 1994 roku oraz powtórzeniem tego wyczynu w 1996, jak i kolejnym mistrzostwem Anglii w 1997.

Francuski buntownikCantona miał liczne problemy z dyscypliną w czasie swojej kariery we Francji, częste usunięcia z boiska za czerwone kartki, napady złości powodowały, że nie mógł zrobić dobrego wrażenia. Urodzony w Paryżu, dorastał w Marsylii, zadebiutował w zespole Auxerre w 1983 roku. Profesjonalny kontrakt z Auxerre podpisał w czerwcu 1986r roku, w 1987 zadebiutował w narodowej reprezentacji w meczu z RFN. W drużynie Auxerre zdobył 23 bramki w 81 meczach ligowych i w 1988r roku przeszedł do drużyny nowo koronowanych mistrzów Francji - Olimpique Marsylia za kwotę 2,3 miliona funtów. W następnym sezonie zdobył z OM tytuł mistrzowski i Puchar Francji. Jednak gdy w czasie kłótni rzucił ze złością koszulkę na murawę został wypożyczony do Bordeaux, później przeszedł do zespołu Montpellier, z którym zdobył Puchar Francji w 1990 roku. Powrócił do Marsylii, po czym został sprzedany do Nimes za 1 milion funtów ( został kapitanem tego zespołu ).

Jego buntownicze zachowanie zmuszało go do zmian klubów po kłótniach z trenerami, sędziami i kolegami z drużyny. W sierpniu 1988 roku w wywiadzie telewizyjnym obraził trenera narodowej reprezentacji i został z niej wykluczony na rok. Gdy grał w barwach Nimes uderzył piłką sędziego za co dostał karę trzech spotkań. Na posiedzeniu komisji dyscyplinarnej po tym wydarzeniu, znudzony Cantona podszedł do trzech członków komisji i krzyknął im prosto w twarz "Idioci!". To doprowadziło do dwumiesięcznego zawieszenia i Eric w grudniu 1991 roku ogłosił zakończenie kariery, jednak okazało się to tylko chwilowe. Cantona powrócił do gry w Anglii, zaliczając kilka występów w zespole Sheffield Wednesday, po czym dołączył do Leeds United w lutym 1992r roku. Rozegrał 15 spotkań i pomógł zdobyć mistrzostwo Leeds kosztem Manchesteru United .

Został idolem kibiców "Pawi". I nagle niespodziewanie w listopadzie 1992 roku, zaledwie po 13 kolejkach nowego sezonu został sprzedany za 1,2 miliona funtów do Manchesteru United. Zakup tego zawodnika za tak małe pieniądze okazał się strzałem w dziesiątkę. Cantona był "ojcem" pierwszego mistrzostwa Anglii dla United od 26 lat w 1993 i pierwszego w historii klubu dubletu w roku następnym. Zyskał także uznanie zawodników otrzymując nagrodę Gracza Roku w 1994 wg piłkarzy grających w Anglii oraz został kapitanem reprezentacji Francji.

Król Old trafford W Leeds Cantona był idolem, w Manchesterze - bogiem. Fani czcili go w sposób, jaki nie spotkał innego piłkarza i zapewne już nie spotka. Zyskał miano "Król Eric", a zamiast francuskich barw narodowych - czerwieni, bieli i błękitu, przyjął kolory panujące na Old trafford - czerwień, biel i czerń. Nawet teraz, gdy Cantona nie jest już zawodnikiem Czerwonych Diabłów fani nadal śpiewają pieśni na cześć swojego króla - żaden inny zawodnik nie miał takiego wsparcia wśród kibiców. Eric był dumą kibiców United, symbolem odrodzonego Manchesteru w latach 90-tych. Cantona uosabiał to co fani United myślą o klubie - wyjątkowość, odmienność. Godne zapamiętania chwile? No cóż, jest ich wiele: zdumiewający wolej w meczu z Wimbledonem w piątej rundzie FA Cup w 1994 roku, dwa karne, które pogrążyły Chelsea w finale tych rozgrywek, chytry strzał w meczu z Sheffield United w trzeciej rundzie w roku następnym. Należy jeszcze dodać solową akcję w potyczce z QPR w październiku 1993 roku, strzelenie dwóch goli w obu spotkaniach derbowych z City w sezonie 1993/1994, gol dający zwycięstwo nad Newcastle w marcu 1996r roku, niesamowite uderzenie w meczu z Arsenalem w tym samym miesiącu, zwycięski gol w Finale FA Cup w 1996r roku, delikatny lob w meczu z Sunderlandem w grudniu 1996 .... i można by tak wymieniać bez końca....

Pewność siebie Gdy Eric grał, było wiadomo, że United w każdej chwili może zdobyć zwycięską bramkę. Cantona dawał drużynie niezbitą pewność zwycięstwa. Jego solowy występ w meczu wystarczał. Zawodnicy potrzebują wiary w siebie, a Eric Cantona miał jej niewyczerpane rezerwy. Jego arogancja denerwowała kolegów w przeszłości, ale w United działała na wszystkich inspirująco. Eric zastraszał przeciwników i uciszał fanów innych drużyn. Chodził dumny jak paw lub też stał z rękami na biodrach i dyrygował wszystkimi dookoła. I najważniejsza rzecz, firmowy znak Cantony - postawiony kołnierzyk koszulki. Jego grę oglądało się z zapartym tchem. Cantona nie był zwyczajnym graczem w piłkę nożną - interesował się filozofią, poezją, sztuką. To wszystko czyniło jeszcze bardziej tajemniczym jego charakter i reputację.

Z piekła do nieba Nieprzewidywalny Cantona zaatakował obelżywego kibica. Sąd skazał piłkarza na 120 godzin robót społecznych, ponadto Francuz otrzymał zakaz gry w piłkę do października 1995 roku. Francuskie władze piłkarskie pozbawiły go opaski kapitańskiej, Cantona już nigdy nie zagrał w narodowej reprezentacji. Podczas nieobecności Cantony zawodnicy United przegrali tytuł mistrzowski na rzecz Blackburn, tracąc do tego zespołu tylko jeden punkt. Pokora z jaką Cantona przyjął narzuconą karę przysporzyła mu popularności i w 1996 roku został wybrany Zawodnikiem Roku przez dziennikarzy piszących o piłce nożnej. Rok 1996 był najlepszym w karierze Cantony - jako kapitan poprowadził Czerwone Diabły do Podwójnej Korony, którą w dużej mierze wywalczył w pojedynkę zdobywając seryjnie zwycięskie gole, nawet w Finale FA Cup w meczu z Liverpoolem. Cantona odegrał również dużą rolę w nauce piłkarskiego rzemiosła takich graczy jak Giggs, Scholes czy Beckham.

Zaskakujące zakończenie kariery Sezon 1996/1997 był jednym z najlepszych w karierze Cantony, ale pojawienie się młodych gwiazd w zespole United spowodowało, że Francuz poczuł iż zbliża się koniec. W czerwcu po wygraniu mistrzostwa Anglii zaskoczył cały piłkarski świat i fanów czerwonych Diabłów decyzją o zakończeniu kariery. Eric nie chciał być zapamiętany jako starzejący się zawodnik, który najlepsze lata ma już za sobą, pragnął pozostać w pamięci jako wspaniały gracz, zwycięzca. Zamiast grać w piłkę Cantona zaczął grać w filmach. Jednak fani mogli go zobaczyć raz jeszcze w czerwonych barwach United - zagrał w październiku 1998 roku w meczu upamiętniającym katastrofę w Monachium. Rok później Eric powrócił raz jeszcze na Old trafford aby wystąpić w meczu na cześć Alexa Fergusona obok gwiazd United - Bruce'a, Pallistera, Hughesa, Robsona i Schmeichela. Nawet bohaterzy, którzy zdobyli dla United Potrójną Koronę nie cieszyli się taką popularnością jak Cantona. Jak do tej pory kariera aktorska nie przyniosła Cantonie sukcesów i Cantona powrócił do piłki nożnej - gra we francuskiej reprezentacji piłki plażowej, a jego umiejętności są nadal imponujące. W maju 2001 roku Manchester United ogłosił, że Cantona powróci na Old trafford jako trener młodych zawodników. Jeśli odniesie w tej pracy sukces to może znów zapisze się w historii klubu.

Zakończenie Niespodziewanie przyszedł i niespodziewanie odszedł. Król abdykował i tron pozostał pusty. Alex Ferguson przebudował drużynę, aby gra stała się bardziej zespołowa, a nie opierała się na pojedynczych graczach. Tak naprawdę United nigdy nie udało się zastąpić Cantony, nie było i nie będzie drugiego takiego zawodnika. Naprawdę wielki gracz i legenda Eric "Król" Cantona nigdy nie doczeka się swojego następcy.

Didier Claude Deschamps (ur. 15 października 1968 w Bayonne) – francuski piłkarz występujący na pozycji defensywnego pomocnika. Kapitan reprezentacji Francji, która sięgała po mistrzostwo świata w 1998 i mistrzostwo Europy w 2000. Obecnie trener Juventusu Turyn.

Kariera klubowa

Deschamps rozpoczynał karierę w amatorskim klubie Aviron Bayonnais. Wkrótce wypatrzyli go skauci pierwszoligowego Nantes, gdzie przeszedł w kwietniu 1983. We francuskiej ekstraklasie zadebiutował 27 września 1985.

W 1989 przetransferowany został do Olympique Marsylia. W 1990 wypożyczono go na jeden sezon do Girondins Bordeaux, po czym wrócił do OM. Po tym powrocie stał się czołową postacią drużyny, z którą w 1991 i 1992 sięgnął po mistrzostwo Francji, a w 1993 wygrał Ligę Mistrzów.

W 1994 przeniósł się do Juventusu Turyn, z którym trzykrotnie zdobył tytuł mistrza Włoch, raz krajowy puchar i dwukrotnie Superpuchar Włoch. W 1996 wraz ze "Starą Damą" po raz drugi w swojej karierze wygrał Ligę Mistrzów, a także Puchar Interkontynentalny.

W 1999 odszedł z Juventusu do Chelsea Londyn, gdzie zdobył Puchar Anglii. Rok później przeszedł do Valencii, w której w 2001 zakończył karierę.

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Francji Deschamps zadebiutował w 1989 w meczu przeciwko Jugosławii. Po raz pierwszy kapitańską opaskę w spotkaniu kadry narodowej założył w towarzyskiej potyczce z Niemcami przed Euro 96.

W 1998 i 2000 Deschamps był kapitanem reprezentacji "Trójkolorowych", która sięgnęła odpowiednio po mistrzostwo świata na własnych boiskach i po mistrzostwo Europy na stadionach Belgii i Holandii. Po Euro 2000 zrezygnował z występów w reprezentacji, które zakończył ze 102 spotkaniami i czterema bramkami. Do czasu zakończenia swojej kariery reprezentacyjnej był rekordzistą pod względem liczby meczów w kadrze narodowej. Obecnie przegonił go Marcel Desailly. W marcu 2004 znalazł się na liście 125 najlepszych piłkarzy stulecia FIFA ogłoszonej przez Pelégo (FIFA 100).

Kariera trenerska

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Deschamps zajął się trenerką. W 2001 został szkoleniowcem AS Monaco, z którym w 2004 dotarł do finału Ligi Mistrzów, w którym przegrał jednak z FC Porto. 19 września 2005 Deschamps zrezygnował z funkcji trenera zespołu z księstwa. 10 lipca 2006 został trenerem Juventusu Turyn. Dnia 27 maja 2007 władze klubu za porozumieniem stron rozwiązały z nim kontrakt.

Sukcesy

Jako piłkarz
Mistrzostwo Świata – 1998
Mistrzostwo Europy – 2000
Liga Mistrzów – 1993, 1996
Superpuchar Europy – 1996
Puchar Interkontynentalny – 1996
Mistrzostwo Francji – 1991, 1992
Mistrzostwo Włoch – 1995, 1997, 1998
Puchar Włoch – 1995
Superpuchar Włoch – 1995, 1997
Puchar Anglii – 2000

Jako trener
finał Ligi Mistrzów – 2004
wicemistrzostwo Francji – 2003, 2004
Puchar Ligi Francuskiej – 2003

Thierry Daniel Henry (ur. 17 sierpnia 1977 w Les Ulis) – francuski piłkarz grający zazwyczaj na pozycji napastnika, reprezentant Francji, wraz z którą był mistrzem (1998) i wicemistrzem świata (2006) oraz mistrzem Europy (2000), aktualnie zawodnik Arsenal FC, którego jest najlepszym strzelcem w historii. Został zaliczony przez Pelé do tzw. FIFA 100.

Biografia

Henry dorastał w Les Ulis, gdzie mieszka wielu emigrantów z byłych francuskich kolonii. Jego ojciec, Antoine, pochodzi z Gwadelupy i sam próbował zrobić karierę piłkarską, ale wszyscy trenerzy, z jakimi się zetknął, za jego jedyny atut uznawali szybkość i nie byli zainteresowani zatrzymaniem go w swoich klubach. Z tego powodu musiał zarabiać na życie jako ochroniarz.

Thierry Henry jest wychowankiem słynnej szkółki piłkarskiej Centre Technique National Fernand Sastre w Clairefontaine-en-Yvelines. Grając w lidze juniorów, od początku występował jako napastnik. Był niezwykle skuteczny, potrafił w ciągu sezonu strzelić ponad 100 goli. W meczu, w którym został zauważony przez łowcę talentów AS Monaco, zdobył siedem bramek.

Na talencie grającego w drużynie juniorów AS Monaco Henry'ego poznał się trener pierwszej drużyny tego klubu, Arsène Wenger, który dał mu szansę debiutu w wieku zaledwie 17 lat. Henry mówi o Wengerze: "Jest moim duchowym przywódcą".[1] Niestety dla Henry'ego, Wenger został trenerem Nagoya Grampus Eight, a jego następca postanowił przekwalifikować Henry'ego na skrzydłowego.

W reprezentacji Francji zadebiutował w październiku 1997 w meczu przeciwko RPA. Rok później, podczas Mistrzostw Świata 1998, pomógł Francji w zdobyciu złotego medalu, strzelając trzy bramki. Dzień po finale został nagrodzony Legią Honorową.

W tej roli trafił w styczniu 1999 za 14 milionów funtów do włoskiego Juventusu. Pobyt w tym klubie Henry uważa za najgorszy epizod w piłkarskiej karierze, gdyż nie tylko był ustawiany na skrzydle zamiast na środku ataku, to trener Carlo Ancelotti kazał mu aktywnie angażować się w grę defensywną.

Wybawieniem dla Henry'ego okazało się zatrudnienie przez Arsenal FC Wengera. Francuski trener przekonał przełożonych, że warto zapłacić za Henry'ego 11 milionów funtów i jeszcze w sierpniu 1999 Henry trafił do Londynu, gdzie szybko stał się czołowym napastnikiem Premiership. W tej roli wystąpił w barwach Francji w EURO 2000. Tu również zdobył trzy gole, a jego reprezentacja zdobyła złoty medal.

W 2003 roku wziął ślub z brytyjską modelką Nicole Merry, którą poznał na planie reklamy Renault Clio. Para ma jedno dziecko, córkę Teę.

W maju 2006 Henry przedłużył kontrakt do 2010 roku. Przy tej okazji wiceprezes Arsenalu, David Dein, oznajmił, że wcześniej klub odrzucił dwie oferty kupna Henry`ego, obie opiewające na 50 milionów funtów[2].

Choć nominalnie Henry jest wysuniętym napastnikiem, jego wszechstronność sprawia, że równie często zajmuje się kreowaniem gry, dogrywaniem do partnerów, a nawet bierze aktywny udział w grze destrukcyjnej. Znany jest szczególnie ze swojej szybkości, precyzji podań i strzałów oraz opanowaniu w sytuacjach podbramkowych. Słynie też ze świetnie wykonywanych rzutów wolnych (często wykorzystuje chaos w drużynie przeciwnika, oddając strzał zanim rywale zdążą ustawić mur).

Dwukrotnie (2003 i 2004) był drugi w konkursie FIFA na Piłkarza Roku.

Henry wykorzystuje swoją pozycję w świecie piłki nożnej do walki z rasizmem na boisku. Prowadzi kampanię "Stand up - Speak out", która przekazuje zebrane na sprzedaży biało-czarnych bransoletek pieniądze (udało się już zgromadzić ponad 16 milionów$) organizacjom antyrasistowskim.

Styl gry

Chociaż Henry grał na ataku w czasie młodości, w Juventusie przestawiony został na skrzydło. Po dołączaniu do Arsenalu w 1999, Wenger natychmiast zmienił to, wystawiając Henry'ego na jego pozycji z dzieciństwa.

Jednym z powodów pochwał dla gry Henry'ego w ataku jest jego zdolność do spokojnego wykańczania w sytuacjach 1 na 1 z bramkarzem. Ta umiejętność połączona z jego szybkością i dryblingiem pozwala mu albo na szybkie wybieganie do podań kolegów, tak by uniknąć pozycji spalonej, albo na samotny drybling i późniejszy strzał. Kiedy Henry gra z przodu, znany jest z przesuwania się do lewego skrzydła, jego zespołowa gra i kreatywność pomogły mu w wykonywaniu dużej ilości asyst: między 2002-03 i 2004-05, Henry asystował w sumie prawie 50 razy. Henry jest także stałym wykonawcą karnych i rzutów wolnych dla Arsenalu. Oprócz tego znany jest on ze swojej gotowości do pomagania głęboko w obronie. Podczas sezonu 2004-05, Wenger zmienił formację Arsenalu na formację 4-5-1. Ta zmiana zmusiła Henry'ego do grania w wielu meczach jako samotny napastnik, zawodnik musiał się do tego przystosować.

Osiągnięcia

Z reprezentacją
Mistrzostwo świata 1998
Mistrzostwo Europy 2000
Puchar Konfederacji 2003
wicemistrzostwo świata 2006

Z drużynami klubowymi
Mistrzostwo Francji 1997
Superpuchar Francji 1997
finał Pucharu UEFA 2000
Mistrzostwo Anglii 2002 i 2004
Puchar Anglii 2002, 2003, 2005
Tarcza Wspólnoty 2002, 2004
finał Ligi Mistrzów 2006

Wyróżnienia indywidualne
Złoty But 2004, 2005
Król strzelców ligi angielskiej: 2002, 2004, 2005, 2006
Piłkarz Francji: 2000, 2003, 2004, 2005, 2006

Michel François Platini (ur. 21 czerwca 1955 w Jœuf), francuski piłkarz, trener i działacz sportowy. Uważany za jednego z najlepszych i najbardziej wszechstronnych piłkarzy w historii. Był zawodnikiem m.in. AS Nancy, AS Saint-Etienne oraz przez pięć lat Juventusu Turyn, z którym w tym czasie zdobył dwa mistrzostwa Włoch, Puchar Mistrzów, Puchar UEFA i Puchar Interkontynentalny oraz - indywidualnie - trzykrotnie Złotą Piłkę dla najlepszego piłkarza Europy. Z reprezentacją Francji, w której barwach rozegrał 72 mecze, brał udział w trzech turniejach o mistrzostwo świata oraz - w 1984 roku - triumfował w mistrzostwach Europy (został także królem strzelców tej imprezy). W latach 1988-1992 był selekcjonerem drużyny narodowej. Od połowy lat 90. zasiada we władzach UEFA. Od 26 stycznia 2007 roku jest prezydentem tej organizacji.

Kariera piłkarska

Piłkarską karierę zaczynał w lokalnych klubach Quiestede i Jœuf. Przełomem w jego karierze było przejście w wieku osiemnastu lat do AS Nancy, z którym w 1978 roku zdobył swoje pierwsze cenne trofeum – Puchar kraju. Rok później grał już w AS Saint-Etienne, który na początku lat 80., także dzięki Platiniemu, odnosił swoje największe sukcesy. To z Saint-Etienne Michel wywalczył swój jedyny tytuł mistrza Francji (w 1981 roku).

Po udanym Mundialu 1982 (Francja przegrała w meczu o trzecie miejsce z Polską) o Platiniego upomniał się Juventus Turyn, przeżywający wówczas pod wodzą Giovanniego Trapattoniego okres piłkarskiego rozkwitu. Przez kolejnych pięć lat (w tym trzy wraz z Polakiem Zbigniewem Bońkiem) stanowił o ofensywnym obliczu drużyny, z którą zdobył wszystkie najważniejsze europejskie trofea. W połowie lat 80. był liderem reprezentacji Francji, która w 1984 roku wywalczyła swój pierwszy tytuł mistrza Europy. Platini zakończył swoją piłkarską karierę w 1987 roku, w wieku trzydziestu dwóch lat.
1963-65 – US Quiestede
1966-72 – AS Jœuf
1973-79 – AS Nancy
1979-82 – AS Saint-Etienne
1982-87 – Juventus Turyn

Sukcesy piłkarskie

Puchar Francji 1978 z AS Nancy
mistrzostwo Francji 1981, finał Pucharu Francji 1981 i 1982 z AS Saint-Etienne
mistrzostwo Włoch 1984 i 1986, Puchar Włoch 1983, Puchar Mistrzów 1983, Puchar Zdobywców Pucharów 1984, Superpuchar Europy 1984 i 1985 oraz Puchar Interkontynentalny 1985 z Juventusem
Trzykrotny król strzelców Serie A – w 1983, 1984 i 1985
Trzykrotny zdobywca Złotej Piłki magazynu France Football – w 1983, 1984 i 1985

W reprezentacji Francji rozegrał 72 mecze (49 jako kapitan) i strzelił 41 goli (rekord) – mistrzostwo Europy 1984 oraz starty w Mistrzostwach Świata 1978 (faza grupowa), 1982 (IV miejsce) i 1986 (III miejsce).

Za wybitne osiągnięcia sportowe w 1985 roku został odznaczony przez prezydenta Francji Legią Honorową.