Sylwetki najlepszych piłkarzy świata

Tutaj mam zamiar przedstawić sylwetki najważneijszych piłkarzy, którzy odznaczyli się w historii futbolu albo są grającymi legendami:)

Diego Armando Maradona (ur. 30 października 1960, pseudonim Pelusa – puszek) jest byłym piłkarzem argentyńskim, przez wielu fachowców uważanym za jednego z najlepszych piłkarzy wszech czasów.

Diego Urodził się w miejscowości Villa Fiorito położonej niedaleko Buenos Aires. W wieku 10 lat zapisał się do młodzieżowej drużyny piłkarskiej Los Cebollitas. W profesjonalnym futbolu zadebiutował w 1976, dołączając do Argentinos Juniors (1976-81). Lata 1981-82 spędził w Boca Juniors, gdzie rozegrał 40 meczów i strzelił 28 goli. W 1982 zdecydował się na opuszczenie Argentyny i hiszpańskiego klubu FC Barcelona, z którym wygrał Copa del Rey. Największe sukcesy odnosił razem z klubem SSC Napoli. Grając tam w latach 1984-1991 zdobył dwukrotnie mistrzostwo Włoch (1986/87 i 1989/90), Coppa Italia (1987), Puchar UEFA (1989) oraz Superpuchar Włoch.

W reprezentacji Argentyny grał od 1977. W 1982 znalazł się w kadrze na Mistrzostwa Świata. Jego drużyna przeszła pierwszą rundę turnieju, przegrywając z Belgią oraz pokonując reprezentację Węgier i Salwadoru. W drugiej rundzie Argentyna odpadła, a Maradona nie zdołał zaprezentować swoich umiejętności. Udało mu się natomiast pokazać światu swój temperament, ponieważ w ostatnim meczu otrzymał czerwoną kartkę.

Maradona poprowadził drużynę narodową do zwycięstwa w Mistrzostwach Świata w 1986 roku w Meksyku. W meczu finałowym Argentyna pokonała reprezentację RFN 3:2. Najsłynniejszym wydarzeniem tamtych mistrzostw był mecz ćwierćfinałowy z Anglią. Maradona zdobył w nim dwie bramki. Jedną z nich strzelił ręką, natomiast druga, strzelona po rajdzie przez niemal całe boisko i minięciu sześciu angielskich zawodników, uznawana jest do dziś przez wielu za jedną z najpiękniejszych w historii. Pierwsza bramka wywołała kontrowersje i protesty strony angielskiej. Maradona odrzucał oskarżenia o nieprzepisowe zagranie, choć na zdjęciach widać, jak Argentyńczyk przerzuca piłkę ręką nad angielskim bramkarzem Peterem Shiltonem. Po meczu tłumaczył, że pomogła mu „Ręka Boga”. Dopiero po 19 latach, w jednym z udzielanych wywiadów przyznał się, że gola zdobył niezgodnie z przepisami.

Podczas Mistrzostw Świata w 1990 roku we Włoszech Maradona był kapitanem swojej reprezentacji. Z jego pomocą Argentyna dotarła do finału, pokonując po drodze m.in. Brazylię, Jugosławię i Włochy. Finałowy mecz z RFN zakończył się porażką 0:1, po golu zdobytym z dyskusyjnego rzutu karnego w ostatnich minutach spotkania.

Porażka z Niemcami była początkiem końca kariery. W marcu 1991 podczas testu antydopingowego wykryto w organizmie zawodnika niedozwolone środki. Efektem tego była 15-miesięczna dyskwalifikacja. Maradona nigdy nie wrócił już do klubu z Neapolu. Przez rok grał w Sevilli, skąd wrócił do Argentyny do drużyny Newell’s Old Boys.

Mistrzostwa Świata w Stanach Zjednoczonych (1994) były praktycznie końcem kariery Maradony. Został z nich wykluczony po ponownie pozytywnym teście antydopingowym.

W kolejnych latach próbował swoich sił jako trener, wrócił nawet do swojego dawnego klubu Boca Juniors. 30 października 1997 oficjalnie zakończył swoją karierę.

W 2004 roku, po zawale serca, większość czasu spędził w klinice medycznej na Kubie.

W 2000 roku wydał swą autobiografię zatytuowaną "El Diego" napisaną we współpracy z Danielem Arcuccim i Ernesto Cherquisem Bialo. Opisuje w niej swoje dzieciństwo, karierę piłkarską, a także zwarł w niej listę stu, jego zdaniem, najlepszych piłkarzy świata. Książka ukazała się w Polsce w 2005 roku nakładem wydawnictwa "Zysk i s-ka"; przełożył ją Wojciech Charchilis.

W 2005 roku wziął udział w drugiej edycji włoskiego Tańca z gwiazdami.

Edson Arantes do Nascimento - Pelé (ur. 23 października 1940 w Tres Coraçoes) — brazylijski piłkarz uważany za najlepszego zawodnika wszech czasów.

Kariera

Zawodową karierę piłkarską rozpoczął w 1956 r. w Santosie, gdzie w wieku 15 lat zagrał w spotkaniu międzynarodowym. W 1958 r. stał się najmłodszym mistrzem świata – miał 17 lat i 235 dni, gdy reprezentacja Brazylii zdobywała mistrzostwo. W 1974 r. dołączył do New York Cosmos, gdzie grał do 1977 r.

Kluby:
Bauru AC (1952-1956) - klub juniorski,
Santos FC (1956-1974),
New York Cosmos (1975-1977).

Minister sportu Brazylii Pelé i prezydent USA Bill Clinton (październik 1997)

Pelé z 12 bramkami jest na czwartym miejscu listy najskuteczniejszych strzelców Mistrzostw Świata, zaraz po Ronaldo (15 goli), Gerdzie Mullerze (14 goli) i Justcie Fontaine (13 goli). Poza tym jest jedynym piłkarzem, który ze swoją drużyną aż trzykrotnie zdobywał Puchar Świata (1958, 1962, 1970). Karierę czynnego piłkarza zakończył mając na koncie 1281 goli strzelonych w 1363 meczach.

W trakcie 92 meczów w reprezentacji Brazylii strzelił 77 bramek. Oprócz trzykrotnego Pucharu Świata dwa razy zdobył Puchar Interkontynentalny i Klubowy Puchar Ameryki Południowej. W 1959 roku z reprezentacją zdobył 2 miejsce w Mistrzostwach Ameryki Południowej i tytuł króla strzelców.

W 1999 r. Międzynarodowy Komitet Olimpijski ogłosił go najlepszym sportowcem XX wieku. Pelé jest także Ambasadorem Dobrej Woli UNESCO.

Sukcesy:
Mistrzostwa Świata (1958) - 1 miejsce,
Mistrzostwa Świata (1962) - 1 miejsce,
Copa Libertadores (1962, 1963) - 2 x zwycięstwo,
Intercontinental Cup (1962, 1963) - 2 x zwycięstwo,
Mistrzostwa Świata (1970) - 1 miejsce,
NASL (1977) - zwycięstwo.

Ciekawostki
Pelé jest leworęczny,
Pelé prawie zawsze grał z numerem 10 na koszulce klubowej bądź reprezentacyjnej,
Pelé jest uważany za najlepszego piłkarza wszech czasów.
Pelé reklamuje buty Puma

Ronaldo de Assis Moreira znany jako Ronaldinho (port. Mały Ronaldo; IPA: [χonɑuˈdʒĩɲu]) lub Ronaldinho Gaúcho (od stanu Rio Grande do Sul, którego mieszkańcy zwani są Gaúchos; ur. 21 marca 1980, Porto Alegre, Brazylia) - piłkarz brazylijski grający zazwyczaj na pozycji ofensywnego pomocnika, mistrz świata 2002, dwukrotny mistrz Ameryki Południowej, zwycięzca Ligi Mistrzów 2006.

Został dwukrotnie uznany Piłkarzem Roku przez FIFA (2004, 2005), a także UEFA w roku 2005, a magazyn France Football w 2005 roku nagrodził go Złotą Piłką.

Biografia

Ronaldo de Assis Moreira urodził się 21 marca 1980 roku w Porto Alegre. Dzieciństwo spędził w jednej z najbiedniejszych dzielnic tego miasta - Vila Nova. Mieszkał tam z ojcem Joao, robotnikiem stoczniowym i byłym piłkarzem, matką Migeuliną, ekspedientką, z wykształcenia pielęgniarką oraz dwójką starszego rodzeństwa, bratem Roberto Assis i siostrą Deisi.

Roberto był zawodowym piłkarzem. Grał m.in we Włoszech. Dzięki jego zarobkom cała rodzina przeniosła się z dzielnicy biedoty do luksusowej willi z basenem. Właśnie w tym basenie João zmarł na atak serca; Ronaldinho miał wtedy 8 lat. Roberto z kolei, gdy musiał przedwcześnie zakończyć karierę piłkarską z powodu kontuzji, został agentem utalentowanego młodszego brata.

25 stycznia 2005 roku na świat przyszedł Joāo – syn Ronaldinho i Janainy Natielle Viany Mendes. Maleństwo dostało imię po zmarłym dziadku. Moreira ostatnio na wakacjach przebywał z tajemniczą francuską modelką Alexandrą.

Pod koniec 2006 roku Ronaldinho otworzył w Sao Paulo "Instytut Ronaldinho". Dzieci z ubogich rodzin mogą tam doskonalić swoje umiejętności piłkarskie.

Kariera piłkarska

Ronaldinho prawdopodobnie nie pamięta dokładnie ojca, gdyż miał zaledwie 8 lat w chwili jego śmierci. Od tego momentu bardzo zżył się ze swoją matką Migueliną, natomiast rolę ojca rodziny przejął starszy brat, Roberto. Talent Brazylijczyka został zauważony przez działaczy Grêmio Porto Alegre i właśnie w tym klubie Ronaldinho zaczął stawiać swoje pierwsze piłkarskie kroki. Warto wspomnieć tu o dość niecodziennym zdarzeniu – w jednym ze spotkań drużyn młodzieżowych strzelił 24 bramki w tym 3 bezpośrednio z rzutów rożnych. Ronaldinho swoje pierwsze trofeum zdobył na Mistrzostwach Świata do lat 17, przy okazji zostając królem strzelców. Dzięki tak obiecującym początkom kariery nie musiał długo czekać na debiut w seniorskiej reprezentacji. U boku największych gwiazd brazylijskiej piłki zagrał przeciwko Łotwie w przegranym przez Brazylijczyków meczu 0:3. W 1999 pojechał na turniej Copa America, wygrany przez Canarinhos, gdzie w 4 meczach strzelił jedną bramkę (bramka zdobyta w meczu przeciwko Wenezueli). Gaucho tak mocno oczarował fanów Grêmio swymi umiejętnościami i charakterem, że działacze klubu nie chcieli dopuścić do jego transferu w obawie przed fanatycznymi kibicami. Jednak w 2001 r. Ronaldinho przeszedł do Paris Saint-Germain za 9 mln euro. Brazylijczyk miał możliwość przejścia do klubów znacznie potężniejszych, choćby Barcelony, Realu czy Interu Mediolan. Decyzja jednak okazała się trafna, młody zawodnik grał na tyle dobrze, że uzyskał powołanie do reprezentacji od Luiza Felipe Scolariego, dzięki czemu mógł zadebiutować na Mistrzostwach Świata. Na boiskach Japonii i Korei Canarinhos zostali Mistrzami Świata a Ronaldinho znacząco przyczynił się do tego sukcesu. Świetny występ na Mundialu spowodował, że o pozyskanie Brazylijczyka zaczęły starać się najlepsze wówczas kluby piłkarskie w Europie. Walkę o Ronaldinho stoczyły Manchester United, Real Madryt i FC Barcelona. Angielski klub potrzebował następcy dla Davida Beckhama, Real szukał kolejnej gwiazdy, a Barca musiała się wzmocnić po nieudanym sezonie. Ostatecznie Brazylijczyk zawitał w klubie ze stolicy Katalonii, a do kasy paryskiego klubu wpłynęło 25 mln euro. Jak nietrudno było przewidzieć, szybko stał się gwiazdą drużyny. W swoim pierwszym sezonie (2003/2004) zdobył 15 goli, jednak to nie zdobywanie bramek było jego najważniejszym zadaniem, tylko finezja. W następnym sezonie prezes, Joan Laporta, dokonał transferów znacząco wzmacniających skład drużyny. Postawa Ronaldinho i całego zespołu doprowadziły do Mistrzostwa Hiszpanii w sezonie 2004/2005. W sezonie 2005/2006 FC Barcelona ponownie zdobyła mistrzostwo Hiszpanii oraz odniosła triumf w Lidze Mistrzów. Ronaldinho odegrał bardzo ważną rolę strzelając m.in. 2 bramki Realowi Madryt w derbach Hiszpanii (Real Madryt 0 – 3 FC Barcelona). W tym sezonie (2006- 2007) jest bardzo zaciekła walka o mistrzostwo Hiszpanii i w pierwszej połowie sezonu ,,Roni" starał się jak mógł i nawet pod nieobecność Eto'o walczył o tytuł najlepszego strzelca ale gdy doszedł Eto'o i Messi (około początku drugiej połowy sezonu) bardzo dobrze asystuje.

Osiągnięcia

FC Barcelona (Hiszpania)
2005 Superpuchar Hiszpanii
2004/2005 Mistrzostwo
2005/2006 Mistrzostwo
2005/2006 Puchar Ligi Mistrzów

Reprezentacja Brazylii
2005 Puchar Konfederacji w piłce nożnej 2005
2002 Mistrzostwo Świata 2002
1999 Copa América 1999
1997 Mistrzostwo Świata U-17

Gerhard "Gerd" Müller (ur. 3 listopada 1945 w Nördlingen), niemiecki piłkarz, grający na pozycji środkowego napastnika, łowca bramek. Nazywany Bomber der Nation. Przez większość kariery związany z bawarskim Bayernem Monachium.

W barwach Bayernu mistrz RFN (1969, 1972, 1973, 1974), zdobywca Pucharu RFN (1966, 1967, 1969, 1971), 3-krotny zdobywca Pucharu Europy (1974, 1975, 1976), zdobywca Pucharu Interkontynentalnego (1976), zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharów (1967).

W latach 1966-1974 rozegrał 62 mecze w reprezentacji, strzelając w nich 68 bramek, co do dziś pozostaje niemieckim rekordem. Karierę reprezentacyjną zakończył w wymarzony sposób – strzelając zwycieską bramkę w meczu finałowym MŚ 74. Równie niesamowitą skutecznością wykazywał się w Bundeslidze, strzelając 365 bramek w 427 spotkaniach. Król strzelców mistrzostw świata w Meksyku (10 bramek;,łącznie w dwóch turniejach finałowych - 70, 74 - 14 razy pokonywał bramkarza rywali) oraz turnieju finałowego ME 72 (4 bramki, z 11 trafieniami na koncie najlepszy strzelec całej edycji). Mistrz świata 74 i mistrz Europy 72. Brązowy medalista MŚ 70.

Najlepszy piłkarz Europy w plebiscycie France Football w 1970.

Po zakończeniu kariery miał problemy osobiste i zawodowe, które spowodowały u niego depresję i popadnięcie w alkoholizm. Pomogli mu Franz Beckenbauer i działacze Bayernu Monachium, angażując do szkolenia młodzieży w klubie.

Franz Beckenbauer, pseud. Kaiser, pol. Cesarz (ur. 11 września 1945 w Monachium) – niemiecki piłkarz i trener piłkarski. Zawodnik Bayernu Monachium, Cosmosu Nowy Jork i Hamburger SV. Uznawany za jednego z najlepszych zawodników w historii piłki nożnej.

W barwach Bayernu mistrz RFN (1969, 1972, 1973, 1974), zdobywca Pucharu RFN (1966, 1967, 1969, 1971), 3 – krotnie Pucharu Europy (1974, 1975, 1976), zdobywca Pucharu Interkontynentalnego (1976) i Pucharu Zdobywców Pucharów (1967). W Bundeslidze rozegrał 396 meczy.

Rozegrał 103 mecze w reprezentacji RFN. Grał w trzech finałach mistrzostw świata. W Anglii w 1966 roku zajął 2. miejsce, w Meksyku w 1970 roku 3., a w Republice Federalnej Niemiec w 1974 1. miejsce. Na mistrzostwach Europy zajął 1. miejsce w Belgii w 1972 i 2. w Jugosławii w 1976.

Najlepszy piłkarz Europy w plebiscycie France Football w 1972 i 1976 roku.

Jako trener wywalczył z reprezentacją RFN wicemistrzostwo (w Meksyku w 1986) i mistrzostwo świata (we Włoszech w 1990 roku). Pracował też w Olympique Marsylia i Bayernie (Puchar UEFA w 1996).

Odznaczony Złotym Orderem Zasługi FIFA. Aktualnie prezydent Bayernu Monachium i działacz Niemieckiego Związku Piłkarskiego.

Paolo Maldini (ur. 26 czerwca 1968 roku w Mediolanie) to weteran obrony A.C. Milan i reprezentacji Włoch. Kapitan i wychowanek klubu. Od pierwszych lat swojego życia był związany z futbolem i ze stadionem San Siro.

Debiut w klubie zaliczył w wieku 17 lat, 20. stycznia 1985 roku w meczu z Udinese (remis 1:1). Już od następnego sezonu, Paolo (słynna trójka na koszulce) stale grał w jedenastce zespołu, rozbijając ataki takich zawodników jak Zbigniew Boniek czy Michel Platini. Zagrał wtedy w 27 meczach włoskiej Serie A. W sezonie 1987/88, razem z Milanem zdobył mistrzostwo Włoch. W latach 1988/89 i 1989/90 zdobył Puchar Europy. Od sezonu 1991/92, trzy razy pod rząd sięgał po mistrzostwo Włoch, a dodatkowo w sezonie 93/94 wygrał trzeci już Puchar Europy.

Następnie na rok "przerwał" zdobywanie kolejnych tytułów, aby w sezonie 95/96 znowu zdobyć mistrzostwo. W kolejnych 9 sezonach, zdobył dwa tytuły (1998/99 i 2003/04). Natomiast po kolejne zwycięstwo w Lidze Mistrzów, sięgnął w sezonie 2002/03. W roku 2005 Maldini mógł po raz piąty cieszyć się Pucharem, po pierwszej połowie finału z Liverpoolem (w której Maldini strzelił bramkę) i wyniku 3:0, ale Milan przegrał po dogrywce i rzutach karnych. W 2007 Milan znowu spotkał się z Liverpoolem, tym razem górą byli Włosi. Maldini po raz piąty wygrał Puchar Mistrzów i po raz ósmy wystąpił w finale, wyrównując rekordy odpowiednio Alfredo Di Stéfano i Francisco Gento.

Maldini jest uważany za jednego z najlepszych obrońców w historii piłki nożnej.

Żonaty z modelką Adrianą Fossą; ma z nią synów Christiana i Daniela. Jest synem Cesare Maldiniego

Osiągnięcia

Mistrz Włoch - 7 (1987/88, 1991/92, 1992/93, 1993/94, 1995/96, 1998/99, 2003/04)
Puchar Włoch - 1 (2002/03)
Puchar Europy - 5 (1988/89, 1989/90, 1993/94, 2002/03, 2006/07)
Superpuchar Europy - 4 (1989, 1990, 1994, 2003)
Superpuchar Włoch - 5 (1989, 1992, 1993, 1994, 2004)
Puchar Interkontynentalny - 2 (1989, 1990)
Wicemistrzostwo świata - 1(1994)
Brązowy medal MŚ - 1(1990)
Wicemistrzostwo Europy - 1(2000)
Brązowy medal ME - 1(1988)

Statystyki

Klub, w którym grał - 1 (AC Milan od 1984 roku)
Rozegrane mecze Maldiniego w Milanie - 797
Strzelone bramki Maldiniego w Milanie - 29
Mecze Maldiniego rozegrane w europejskich pucharach - 149
Liczba sezonów Maldiniego w Milanie - 21
Liczba meczów Maldiniego w reprezentacji Włoch - 126 Ilość goli w reprezentacji Włoch - 7
Liczba meczów Maldiniego w MŚ w piłce nożnej - 23 (1990,1994,1998,2002), 0 bramek na MŚ

Raúl González Blanco (ur. 27 czerwca 1977 w Madrycie) - piłkarz hiszpański, napastnik. Wielokrotny reprezentant Hiszpanii, jeden z najlepszych piłkarzy w historii Realu Madryt. Żoną Raúla od 1999 roku jest Mamen Sanz (ur. 23 czerwca 1976 r.). Mają oni 4 dzieci: Jorge (ur. 25 lutego 2000 r.), Hugo (20 listopada 2002 r.) oraz bliźniaki Héctor i Mateo (ur. 17 listopada 2005 r.).

Biografia

Raúl urodził się w San Cristobal de Los Ángeles, przedmieściach Madrytu. Pierwsze piłkarskie kroki stawiał jako zawodnik lokalnej drużyny San Cristobal de Los Angeles Madryt. Młodzian okazał się naprawdę utalentowany, także w wieku 13 lat został zapisany przez ojca do szkółki piłkarskiej Atlético Madryt. Spędził tam dwa lata, zostając m.in Mistrzem Hiszpanii U-15. Wtedy, w 1992 roku, ówczesny prezydent Atlético, Jesus Gil postanowił rozwiązać drużyny młodzieżowe, by zaoszczędzić w ten sposób klubowe pieniądze.

Pozostawiony bez drużyny, dla której mógłby grać, Raúl wstępuje w szeregi drugiego wielkiego klubu ze stolicy, Realu. Sukcesy przeszły szybko - sezon 1994/1995 rozpoczął jako zawodnik Realu Madryt C. W 7 pierwszych meczach trzeciej drużyny strzelił 13 bramek, co zaowocowało włączeniem utalentowanego nastolatka do składu pierwszej drużyny przez trenera Jorge Valdano. W wieku 17 lat i 4 miesięcy Raúl stał się najmłodszym piłkarzem, który kiedykolwiek założył koszulkę Realu. Grał w ataku obok Emilio Butragueño, jego osobistego idola i wkrótce stał się sensacją, którą żyła cała piłkarska Hiszpania. W swoim pierwszym sezonie strzelił 9 bramek w 28 meczach, a Real został Mistrzem Hiszpanii. W październiku 1996 roku zadebiutował w reprezentacji w meczu przeciwko Czechom.

Raúl walnie przyczynił się do zdobycia przez Real Madryt ostatnich sześciu tytułów - trzech Mistrzostw Hiszpanii (1997, 2001, 2003) oraz trzech Pucharów Ligi Mistrzów, strzelając m.in. bardzo ważne gole w finałach Ligi Mistrzów, w 2000 roku Valencii oraz w 2002 Bayerowi Leverkusen. Po zakończeniu kariery przez Fernando Hierro został kapitanem reprezentacji oraz Realu. Raúl w Primera División rozegrał 436 spotkań i strzelił w niej 184 bramki. W Lidze Mistrzów zagrał w 108 spotkaniach i strzelił w nich 56 bramek.

Sukcesy

Real Madryt
Mistrzostwo Hiszpanii: 1995, 1997, 2001, 2003
Superpuchar Hiszpanii: 2001, 2003
Liga Mistrzów: 1998, 2000, 2002
Superpuchar Europy: 2002
Puchar Interkontynentalny: 1998, 2002

Reprezentacja
1/8 finału Mistrzostw Świata 2006
ćwierćfinał Mistrzostw Europy 2000
1. miejsce na Mistrzostwach Europy U-21 1996
1/4 finału Mistrzostw Świata 2002

Indywidualnie
Król strzelców Primera Division: 1999, 2001
Rekordzista pod względem ilości bramek w reprezentacji Hiszpanii
Rekordzista pod względem ilości bramek w Lidze Mistrzów
Trzeci piłkarz świata 2001 według tygodnika France Football
Zdobywca brązowego buta w 1999 i 2001 roku
Król strzelców Ligi Mistrzów: 1999/2000 (wraz z Rivaldo i Jardelem po 10 goli) i 2000/2001 (7 goli)

Eusébio da Silva Ferreira (ur. 25 stycznia 1942 w Lourenço Marques – dzisiejsze Maputo, Mozambik), portugalski piłkarz urodzony w stolicy Mozambiku, ówczesnej kolonii portugalskiej. Środkowy napastnik, nazywany Czarną Perłą z Mozambiku. Brązowy medalista i król strzelców (9 bramek) MŚ 66. Zdobywca Złotej Piłki w plebiscycie France Football w 1965.

Do Europy Eusébio przybył w 1961, zasilając szeregi lizbońskiej Benfiki. Z klubem tym zdobył 10 tytułów mistrza kraju oraz 5 pucharów Portugalii. W latach 1964-1968, 1970 i 1973 zdobywał tytuł króla strzelców portugalskiej ligi, a w 1968 i 1973 także Złoty But dla najlepszego ligowego strzelca Europy. Pod jego wodzą Benfica pięciokrotnie dochodziła do finału Pucharu Europy, dwukrotnie, w 1962 i 1963, go zdobywając. Grał także w klubach amerykańskich.

W reprezentacji Portugalii w latach 1961-1973 Eusébio rozegrał 64 spotkania i strzelił 41 bramek. Jego rekord zdobytych goli w reprezentacji pobił dopiero Pedro Pauleta w 2005. Mistrzostwa świata w Anglii były jego jedyną wielką imprezą.

Legenda Benfiki i portugalskiej piłki. Przed stadionem Estádio da Luz stoi jego pomnik, a on sam należy do sztabu szkoleniowego lizbońskiego klubu.

Zbigniew Boniek (pseudonim "Zibi", ur. 3 marca 1956 w Bydgoszczy) – polski piłkarz, trener, działacz sportowy. Wzrost 181 cm, waga 77 kg (gdy był zawodnikiem).

Uważany jest za jednego z najwybitniejszych polskich piłkarzy w historii oraz za jednego ze stu najlepszych piłkarzy w historii piłki światowej (ranking obejmuje tylko piłkarzy obecnie żyjących). Trzeci piłkarz Europy 1982 w plebiscycie czasopisma France Football. Wybrany do drużyny gwiazd Mistrzostw Świata 1982. W 1982 r. wybrany także najlepszym sportowcem Polski w plebiscycie „Przeglądu Sportowego”. Obok Rossiego i Platiniego był jednym z filarów słynnego Juventusu Turyn w latach 80. XX wieku. Był nazywany "pięknością nocy", gdyż najlepsze występy notował w meczach rozgrywanych przy sztucznym oświetleniu. W pamięci kibiców szczególnie zapamiętany dzięki hat-trickowi w Barcelonie w spotkaniu z reprezentacją Belgii na Mistrzostwach Świata 1982. Grając w Juventusie uczestnik pamiętnego spotkania finałowego Pucharu Europy w 1985 na Heysel w Brukseli, gdzie przed spotkaniem doszło do zamieszek, w wyniku których śmierć poniosło 39 kibiców (w większości Włochów). Następnego dnia grając w Tiranie strzelił zwycięską bramkę dla reprezentacji Polski w meczu z Albanią w eliminacjach Mistrzostw Świata 1986.

Kariera zawodnicza

Zawisza Bydgoszcz 1966-1975
Widzew Łódź 1975-1982
Juventus Turyn 1982-1985
AS Roma 1985-1988

Uczestnik 3 turniejów finałowych mistrzostw świata – Argentyna 1978, Hiszpania 1982 (3. miejsce), Meksyk 1986 (łącznie 16 meczów i 6 goli). Zdobywca Pucharu Europy w 1985, Pucharu Zdobywców Pucharów w 1984 i Superpucharu Europy w 1984.

W 1979 roku wybrany do drużyny "reszty świata" na mecz z mistrzem świata Argentyną, wygranym przez drużynę gwiazd 2:1. W 1986 r. wybrany do drużyny "reszty świata" na mecz Francja - reszta świata (pożegnalny występ Michela Platiniego).

W latach 90. rozpoczął we Włoszech karierę trenerską, jednak nie odniósł wielkich sukcesów. Do 2002 r. pełnił funkcję wiceprezesa PZPN. W 2002 r. przez kilka miesięcy był selekcjonerem polskiej reprezentacji piłkarskiej. Od 2004 do 20 lipca 2006 ponownie związany z Widzewem jako jeden ze współwłaścicieli i członków zarządu stowarzyszenia.

W 2004 Pelé umieścił go na liście FIFA 100

George Manneh Oppong Ousman Weah (ur. 1 października 1966 w Monrovii), piłkarz liberyjski, kandydat w wyborach prezydenckich 2005.

W ciągu kariery piłkarskiej reprezentował kluby Invincible Eleven w Liberii, Tonerre Yaounde (Kamerun), AS Monaco, Paris Saint Germain i Olympique Marsylia (Francja), A.C. Milan (Włochy), Chelsea Londyn i Manchester City (Anglia), Al Jazeera (Zjednoczone Emiraty Arabskie). W 1995 świętował mistrzostwo Francji z PSG, rok później i w 1999 był mistrzem Włoch. Rok 1995 był najlepszy w jego karierze, co znalazło wyraz w tytułach Piłkarza Roku w klasyfikacji FIFA (jako jedyny dotychczas piłkarz z Afryki), Piłkarza Roku w Europie (według "France Football", jako piłkarz AC Milan), Piłkarza Roku w Afryce. Uważany za najlepszego piłkarza afrykańskiego w historii, znalazł się na liście Pelégo FIFA 100.

Wielokrotny reprezentant Liberii, nie dał rady przełożyć własnych sukcesów klubowych na wyniki reprezentacji narodowej, chociaż w 2002 - jako piłkarz, trener i sponsor - był bliski awansu na finały mistrzostw świata w Korei i Japonii; do występu na mistrzostwach zabrakło jednego punktu (awansowała Nigeria).

Weah znany jest z działalności humanitarnej. W listopadzie 2004 ogłosił zamiar kandydowania w wyborach prezydenckich, planowanych na październik 2005; mimo pewnych kontrowersji (m.in. wskazywano na fakt przyjęcia obywatelstwa Francji w czasie występów w tamtejszej lidze) został zarejestrowany jako kandydat i ze względu na popularność wśród młodzieży uchodził za jednego z faworytów. Wspierał go Kongres na Rzecz Przemian Demokratycznych. Weah przeszedł do II tury z najlepszym wynikiem, w listopadzie 2005 przegrał jednak walkę o urząd prezydenta z ekonomistką Ellen Johnson-Sirleaf.

Gabriel Omar Batistuta (ur. 1 lutego 1969 w Avellaneda w Argentynie), syn Osmara – argentyński piłkarz, (napastnik). Wielokrotny reprezentant Argentyny i kapitan reprezentacji. Prawonożny. Przydomek – Bati-Gol (zapisywane też jako Batigol). W pierwszych latach kariery zwany El Gordo – Gruby. Ten przydomek, tak jak i inne późniejsze – Byk i Archanioł Gabriel ustąpiły jednak Batigolowi. Numer na koszulce – zwykle 9. Wzrost – 185 cm, waga w okresie kariery – około 73kg.

Do stycznia 1987 roku zawodnik Reconquista Santa Fe (Argentyna) (członkostwo amatorskie). W tym też roku podpisał pierwszy kontrakt zawodowy – z Newell's Old Boys de Rosario. Oficjalny debiut 25 września 1988 przeciw San Martin (grał 30 minut, wszedł jako rezerwowy). Debiut w pierwszym składzie – przeciw San Lorenzo trzy dni później (z numerem 9 na koszulce). Kolejne kluby w karierze:
River Plate Buenos Aires (Argentyna) – 1989/90, 24 mecze, 4 bramki,
Boca Juniors Buenos Aires (Argentyna) – 1990/91, 47 meczów, 19 bramek,
AC Fiorentina Florencja (Włochy) – 1991/2000 – 332 mecze, 207 bramek,
AS Roma (Włochy) – 2000/02, 87 meczów, 33 bramki,
Inter Mediolan (Włochy) – 2002/03, 12 meczów, 2 bramki,
Al Arabi Sport Club Doha (Katar) 2003/05 – 23 mecze, 26 bramek.

Wliczone są tu bramki w każdych rodzajach rozgrywek (liga, puchar, superpuchar).

W drużynie narodowej od 27 marca 1991 do 2002 rozegrał 78 meczów, strzelając 58 bramek. Debiutował w meczu towarzyskim z Brazylią w Kurytybie (w wyjściowej jedenastce).

Łącznie oficjalnie rozegrał 631 meczów, strzelając 355 bramek.

Batistuta nie imponował wyszkoleniem technicznym, obdarzony był jednak niezwykłym instynktem strzeleckim, nieprzeciętną szybkością, potrafił wykorzystać warunki fizyczne, dobrze grał głową. Obdarzony umiejętnością mocnego, precyzyjnego strzału, chętnie wykonywał rzuty wolne. Ocenia się, że przywiązanie do Fiorentiny było powodem, dla którego utalentowany napastnik nie odniósł zbyt wielu sukcesów w karierze klubowej. Być może dlatego jego nazwisko nie jest tak znane, jak nazwiska innych piłkarzy o mniejszym talencie i mniejszych osiągnięciach reprezentacyjnych, ale za to grających w bardziej renomowanych klubach. Batistuta pozostał wierny Fiorentinie nawet wtedy, gdy miał z nią grać w drugiej lidze – Serie B. Rozstał się z klubem dopiero wtedy, gdy sprzedano go z powodów trudności finansowych klubu. Pomimo odejścia z drużyny, Batistuta pozostał idolem kibiców z Artemio Franchi. Szczególnie wartym zapamiętania zdarzeniem był pierwszy mecz po odejściu z klubu. Batistuta przyjechał do Florencji razem z Romą, która ten mecz wygrała 1:0, a jedynego gola strzelił... Batistuta, który w ogóle nie manifestował radości ze strzelonej bramki, a ponadto kibice miejscowi bili mu brawo, chociaż pogrążył ich drużynę. Na oczach telewidzów było widać wyraźne wzruszenie piłkarza. Jednak odejście z klubu w końcu pozwoliło mu zdobyć tak upragnione mistrzostwo Włoch, które zdobył wraz z AS Roma. Po sezonie 2000/2001 jego pozycja w klubie nie była już tak silna i rozpoczął się etap rozmieniania kariery na drobne. Batistuta nie miał na to jednak ochoty i po nieudanym sezonie w Interze Mediolan, postanowił do emerytury pokopać piłkę za duże pieniądze w Katarze gdzie w 2005 roku w wieku 36 lat ogłosił zakończenie zawodniczej kariery.

Kariera reprezentacyjna pod względem osobistych statystyk była udana, lecz drużyna, która w roku 1986 i w 1990 zdobywała medale mistrzostw świata, w latach 90. była trapiona przez różnego rodzaju kryzysy. Mistrzostwa Świata w roku 1994, które były pierwszymi, w których udział wziął Batistuta, zakończyły się skandalem z powodu wyrzucenia z turnieju dwóch gwiazd reprezentacji, Claudio Caniggi oraz samego wielkiego Diego Maradony, których posądzono o zażywanie narkotyków. Cztery lata później, podczas mistrzostw we Francji, drużyna była skonfliktowana z trenerem Danielem Pasarellą i odpadła w ćwierćfinale z Holandią. W obu turniejach Batistuta był wyróżniającym się graczem i jego postawa budziła najmniej wątpliwości, lecz poprzez zachowanie kolegów z drużyny, nie osiągnął wtedy sukcesu. Inaczej było podczas mistrzostw w 2002 roku. Wtedy Gabriel był wyraźnie bez formy, lecz trener wystawiał go do składu pomimo krytyki dziennikarzy. W efekcie, Argentyna odpadła z turnieju już w rundzie grupowej. Wtedy też Batistuta zakończył karierę reprezentacyjną.

Po zakończeniu kariery zawodnik zdecydował się podjąć naukę na kursie trenerskim organizowanym przez rodzimą federację.

Najważniejsze sukcesy:
Wicekról strzelców Mistrzostw Świata w 1998 roku – 5 bramek. Występował też na mistrzostwach w 1994 i 2002 roku.
Puchar Konfederacji – 1992.
Mistrz Ameryki Południowej (Copa America) – 1991 i 1993.
Król strzelców włoskiej ekstraklasy – Serie A – 1995 (26 bramek).
Król strzelców Copa America – 1991, 1995.
Mistrz Argentyny – 1990.
Mistrz Włoch – 2001.
Mistrz II ligi włoskiej – 1994.
Superpuchar Włoch – 1996, 2001.
Puchar Włoch – 1996.
Trzeci piłkarz roku w plebiscycie FIFA – 1999, w pierwszej dziesiątce tego plebiscytu także w innych latach,
Wybrany przez Pelé do grupy 100 najwybitniejszych graczy w historii piłki nożnej. W związku z tym jego zdjęcie trafiło wraz z pozostałymi zawodnikami tej grupy do specjalnego albumu – FIFA 100, wydanego z okazji stulecia FIFA.

Życie prywatne:

28 grudnia 1990 zawarł związek małżeński z Iriną Fernandez. Ma z nią czterech synów: Thiago, Lucasa, Joaquina i Shamela. Chętnie gra w golfa. Zarobki inwestował, kupując ziemię i stada bydła.

Daniel Alberto Passarella (ur. 25 maja 1953 w Chacabuco), argentyński piłkarz i trener piłkarski. W czasie Mundialu 1978 był kapitanem reprezentacji Argentyny, która zdobyła wówczas mistrzostwo świata. W latach 1994-98 był jej selekcjonerem. Od stycznia 2006 roku jest trenerem River Plate Buenos Aires.

Kariera piłkarska

Jest synem Włocha, prezesa klubu Racing Chacabuco, i Hiszpanki. Zaczynał karierę w amatorskim Argentino Chacabuco, skąd przeniósł się do III-ligowego Sarmiento De Junin. W ciągu kolejnego sezonu 21-letni zawodnik został kupiony przez River Plate Buenos Aires, w którego barwach przez osiem lat rozegrał 298 meczów i strzelił 99 goli. W tym czasie swoją kolekcję trofeów piłkarskich poszerzył o pięć tytułów mistrza Argentyny.

Na mistrzostwach świata 1978 był kapitanem reprezentacji i wraz z bramkarzem Ubaldo Fillolem i napastnikiem Mario Kempesem tworzył tzw. terceto de oro, tj. złoty tercet. Argentyńczycy zdobyli wówczas złoty puchar, a Passarella był jednym z najbardziej wyróżniających się postaci w drużynie. Brał udział również w Mundialu 1982. Cztery lata później w czasie turnieju w Meksyku zachorował na wirusową odmianę biegunki i nie wystąpił w żadnym meczu. Selekcjoner Carlos Bilardo odebrał Passarelli opaskę kapitana na rzecz Diego Maradony, co stało się przyczyną głośnego konfliktu między tymi dwoma piłkarzami.

W 1982 roku przeniósł się do Włoch, najpierw przez cztery lata grał w Fiorentinie, a potem w Interze Mediolan, ale nie odniósł z tymi klubami żadnych sukcesów. W 1986 roku przeżył osobistą tragedię, kiedy w wypadku samochodowym zginął jego syn Sebastian.

Powrócił do River Plate w wieku 35 lat. Karierę sportową zakończył rok później.
1973-74 – Sarmiento De Junin
1974-82 – River Plate Buenos Aires
1982-86 – AC Fiorentina
1986-88 – Inter Mediolan
1988-89 – River Plate Buenos Aires

Sukcesy piłkarskie

mistrzostwo Argentyny 1975, 1977, 1979, 1980 i 1981 z River Plate
zwycięstwo młodzieżowej reprezentacji Argentyny w turnieju w Tulonie w 1975 roku (Passarella był jej kapitanem)

W reprezentacji Argentyny od 1975 do 1986 roku rozegrał 69 meczów i strzelił 24 gole – mistrzostwo świata 1978, start w Mundialu 1982 (druga runda) i 1986 (mistrzostwo świata jako rezerwowy).

Charakterystyka zawodnika

Był lewonożnym środkowym obrońcą, liderem i najczęściej kapitanem swoich zespołów, obdarzonym dużą charyzmą wykonawcą stałych fragmentów gry. Mimo niskiego wzrostu (173 cm) imponował skocznością i walecznością, wiele bramek zdobywał po strzałach głową. Jest jednym z najskuteczniejszych (w całej karierze strzelił ponad 200 bramek) obrońców w historii.

Kariera szkoleniowa

Zaraz po zakończeniu sportowej kariery został szkoleniowcem River Plate Buenos Aires, z którym w 1990 roku zdobył tytuł mistrza Argentyny.

W 1994 roku po zdymisjonowaniu Alfio Basile został powołany na stanowisko selekcjonera reprezentacji Argentyny. Już na początku swojej kadencji wydał oświadczenie, w którym zapowiadał regularne przeprowadzanie badań antynarkotykowych wśród swoich zawodników. Wiele kontrowersji wywołała kolejna wypowiedź szkoleniowca, w której stwierdził, że nie widzi miejsca w reprezentacji dla zawodników z długimi włosami. Fernando Redondo, dotąd podstawowy zawodnik kadry, kiedy nie zgodził się na obcięcie włosów, nie został powołany na mistrzostwa świata 1998. Argentyńczycy na Mundialu doszli do ćwierćfinału, w którym przegrali z Holandią. Po turnieju Passarella podał się do dymisji.

Przez półtorej roku był selekcjonerem reprezentacji Urugwaju. Mimo iż zapowiadał, że jest w stanie przywrócić drużynie Urusów utracony blask, to szybko, po konflikcie z szefami związku, zrezygnował z posady.

Jeszcze gorzej wiodło mu się we włoskiej Parmie. Na przełomie listopada i grudnia 2001 roku przegrał z nią pięć kolejnych meczów i został zwolniony.

Przez kolejne trzy lata pracował w Meksyku, gdzie z klubem CF Monterrey udało mu się w 2003 roku wywalczyć mistrzostwo kraju.

Fiaskiem zakończyła się przygoda z brazylijskim Corinthians Sao Paulo. Passarella otrzymał wypowiedzenie już po dwóch miesiącach pracy, w ciągu których jego zespół nie wygrał ani jednego meczu.

Od stycznia 2006 roku ponownie jest szkoleniowcem River Plate.
1989-94 – River Plate Buenos Aires
1994-98 – pierwsza i olimpijska reprezentacja Argentyny
1999-01 – reprezentacja Urugwaju
2001-01 – AC Parma
2002-03 – CF Monterrey
2004-05 – CF Toluca
2005-05 – Corinthians Sao Paulo
od 2006 – River Plate Buenos Aires

Sukcesy szkoleniowe

mistrzostwo Argentyny 1990 z River Plate
mistrzostwo Meksyku 2003 z CF Monterrey
awans do Mundialu 1998 i start w tym turnieju (ćwierćfinał) z reprezentacją Argentyny
srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich 1996 z olimpijską reprezentacją Argentyny

Alfredo Di Stéfano (ur. 4 lipca 1926 w Barracas, Buenos Aires), legendarny argentyński piłkarz, uznawany za jednego z najwybitniejszych w historii. Występował na pozycji środkowego napastnika, rzadziej w pomocy. Legenda Realu Madryt, w barwach którego grał w latach 1953-1964, wcześniej gracz argentyńskich Club Atlético River Plate i Club Atlético Huracán, kolumbijskiego Club Deportivo Los Millonarios, zaś na zakończenie kariery - Espanyolu Barcelona.

Di Stéfano grał w reprezentacjach dwóch krajów: Argentyny (6 meczów i 6 bramek w grudniu 1947 roku; zwycięstwo w Copa América 1947 i król strzelców tego turnieju) oraz Hiszpanii - 31 występów i 23 gole. Niektóre źródła wspominają o czterech meczach Di Stéfano w barwach reprezentacji Kolumbii, jednak federacja piłkarska tego kraju była wówczas zawieszona i drużyny z tego kraju nie rozgrywały oficjalnych spotkań międzynarodowych.

Najlepszy okres w karierze Di Stéfano spędził w madryckim Realu. Był niekwestiowanym liderem drużyny, która pięciokrotnie z rzędu sięgała po Puchar Europy. Z nim w składzie Real Madryt zwyciężył w pierwszej edycji Pucharu Interkontynentalnego, w dwumeczu pokonując (0:0 i 5:1) urugwajski Club Nacional de Football, ośmiokrotnie triumfował w mistrzostwach Hiszpanii, a w 1962 roku zdobył puchar tego kraju. Di Stéfano pięć razy zdobył koronę króla strzelców hiszpańskiej ekstraklasy. W latach 1957 i 1959 zdobywca Złotej Piłki francuskiego magazynu France Football dla najlepszego piłkarza Europy. W 2004 trafił na honorową listę najwybitniejszych żyjących piłkarzy, opracowaną przez Pelégo na 100-lecie FIFA (tzw. FIFA 100).

Później trener, także w Realu, największy sukces na tym polu osiągnął jednak z Valencią, zwyciężając w 1980 roku w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów.

Obecnie honorowy prezes Realu Madryt.

Sukcesy

Drużynowe
Mistrz Argentyny 1947
Copa América 1947
Mistrz Kolumbii 1951, 1952, 1953
Mistrz Hiszpanii 1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964
Puchar Hiszpanii - 1962
Puchar Mistrzów - 1956, 1957, 1958, 1959, 1960
Puchar Interkontynentalny - 1960

Indywidualne
Do 2005 roku najlepszy strzelec w dziejach Pucharu Mistrzów - 49 goli
Trzeci strzelec Primera División - 228 goli
Reprezentacja Argentyny - 6 meczów, 6 goli
Reprezentacja Kolumbii - 4 mecze, 0 goli (mecze nigdy nie uznane przez FIFA za oficjalne)
Reprezentacja Hiszpanii - 31 meczów, 23 gole
Wicekról strzelców Copa América 1947
Najlepszy w plebiscycie "France Football" piłkarz Europy 1957 i 1959

Cafú (wł. Marcos Evangelista de Moraes (ur. 7 czerwca 1970 w São Paulo) – piłkarz brazylijski, mistrz świata z 1994 i 2002 roku. Aktualnie jest obrońcą A.C. Milan.

Kariera

Aktualnie jest kapitanem i najbardziej doświadczonym graczem w historii Brazylii. Rozegrał 140 mecz 27 czerwca 2006 r. Z drużyną Brazylii zdobył dwa mistrzostwa świata, a w 2002 roku został jedynym graczem, który grał w trzech mistrzostwach. Transfer Cafu do Włoskiego AS Roma w 1997 zaowocowało nieco później, w 2001 kiedy AS Roma zdobyło Mistrzostwo włoskiej Serie A. Cafu został symbolem rodzinnego miasta, nazwali go Il Pendolino. W 2003 przeszedł do Milanu.

Cafu rozegrał sparing w Reprezentacji Narodowej Brazylii na początku lat dziewięćdziesiątych, ale w MŚ'94 grał na rezerwie. Po kontuzji Jorginho w finale przeciw Włochom, Cafu wszedł na boisko w 22 minucie, kształtując część Brazylijskiej defensywy w tym zaciętym finale. Brazylia wygrała 3-2 w rzutach karnych po meczu zakończonym remisem.

Potem Cafu grał w podstawowym składzie Brazylii, W 1997 i 1999 wygrał z Brazylią Copa América, i zagrał w drużynie na MŚ'98, kiedy przegrali z Francją. Po ciężkich kwalifikacjach, Cafu został kapitanem Brazylii na MŚ'2002 po kontuzji poprzedniego kapitana Emersona. Cafu pomógł swą świetną grą wygrać 2-0 przeciw Niemcom. Po podniesieniu pucharu krzyczał: "Regina, eu te amo" ("Regina, kocham Cię!") i zapieczętował swą miłość do żony. Cafu jest wielkim indywidualistą, któremu mówiono, że gdyby nie on, to nie zdobyliby pucharu. Cafu uwielbia wychodzić z obrony do pomocy podobnie jak Roberto Carlos, który jest uważany za jedna z największych gwiazd brazylijskiego futbolu. Po konferencji prasowej na MŚ 2006, Cafu wykazał jego zainteresowanie grą dla reprezentacji w MŚ 2010, gdy będzie miał 40 lat (jest on najstarszym brazylijskim graczem, który poprzednio zadeklarował, że po MŚ'06 przejdzie na emeryturę).

W sezonie 2006/07 Cafu sięgnął wraz z Milanem po Puchar Europy.

Dane w liczbach

Sylwetka:

waga: 74 kg
wzrost: 176 cm
pozycja: prawy obrońca
pseudonim: Pendolino

Kluby:

1989-1994: FC Sao Paulo
1995: Real Saragossa
1995-1997: Palmeiras
1997-2003: AS Roma
od 2003: A.C. Milan

Osiągnięcia:

Mistrzostwo świata: 1994,2002
Copa America: 1997, 1999
Mistrzostwo Włoch: 2001, 2004
Superpuchar Włoch: 2001, 2004
Superpuchar Europy: 2003
Liga Mistrzów: 2006/07