Sylwetki najlepszych piłkarzy świata

Roberto Baggio (ur. 18 lutego 1967 w Caldogno, Włochy) - włoski piłkarz występujący na pozycji napastnika. Jeden z najlepszych zawodników lat dziewięćdziesiątych. W 1993 roku został uznany za piłkarza roku FIFA i zdobył "Złotą Piłkę" dla najlepszego gracza Europy.

Karierę rozpoczynał w Vicenzie w 1981 roku. W sezonie 85/85 pomógł swojemu klubowi w awansie do Serie B strzelając 12 bramek w 29 spotkaniach. W Serie B w barwach Vicenzy jednak nie zagrał, gdyż przeniósł się do Fiorentiny. W Serie A zadebiutował po roku we Florencji w meczu z Sampdorią 21 września 1986 roku. Swoje pierwsze trafienie w Serie A uzyskał w meczu z Napoli 10 maja 1987. Sezon 1987/1988 był przełomowy. Baggio w lidze uzyskał 9 trafień i otrzymał powołanie na mecz reprezentacji z Holandią. Było to w listopadzie 1988 roku. W kolejnym sezonie Baggio poprowadził drużynę z Florencji do finału Pucharu UEFA gdzie jednak jego zespół uległ Juventusowi.

W 1990 roku wraz z reprezentował swój kraj na Mistrzostwach Świata. W pierwszych dwóch meczach nie znalazł jednak uznania w oczach selekcjonera i nie zagrał. Dopiero w trzecim meczu dostał szansę i dobrze ją wykorzystał. W meczu z Czechosłowacją strzelił jedną z najpiękniejszych bramek w historii Mistrzostw Świata. Włosi szli jak burza aż do półfinału gdzie zostali zatrzymani przez Argentyńczyków. Ostatecznie zajęli 3 miejsce.

W tym samym czasie Baggio podpisał kontrakt z drużyną Juventusu Turyn. 14 goli w 33 meczach to jego dorobek w sezonie 1990/1991, a rok później w 32 meczach Serie A uzyskał 18 trafień. W sezonie 1992/1993 Baggio poprowadził Juventus do zwycięstwa w Pucharze UEFA strzelając w 9 meczach 6 bramek. W lidze uzyskał 21 trafień w 27 meczach. Swoja setną bramkę w Serie A uzyskał w kolejnym sezonie przeciwko Genui.

Rok później wystąpił na Mistrzostwach Świata w USA. Był prawdziwym liderem włoskiej reprezentacji. Zdobył w turnieju pięć bramek (jedną z Hiszpanią i po dwie z Nigerią i Bułgarią). Włosi dotarli do finału, w którym czekała na nich Brazylia. Po 120 minutach gry bramki nie padły i mecz rozstrzygnąć miały rzuty karne. Baggio strzelał decydującą jedenastkę dla "Azzurrich", lecz fatalnie spudłował i Mistrzami Świata zostali "Canarinhos". To "pudło" na trwale zapisało się w historii światowego futbolu.

W 1995 roku zdobył swoje pierwsze scudetto z Juventusem Turyn. Jednak z powodu kontuzji nie był w tym sezonie wiodącą postacią swego zespołu. Po pojawieniu się w klubie Alessandro del Piero Baggio stanął przed trudnym wyborem – zostać w klubie kosztem 1/3 swoich dotychczasowych zarobków, czy odejść. Zdecydował się na to drugie. Jego wybór padł na AC Milan, choć w grę wchodził też inny klub z Mediolanu – Inter. Z tym klubem także udało się zdobyć Mistrzostwo Włoch.

W 1997 przeniósł się do Bolonii. W barwach tego klubu strzelił w lidze 22 gole i znalazł się w kadrze Włoch na Mundial we Francji w 1998 roku. Na tej imprezie strzelił dwa gole. Jednego w meczu z Chile, a drugiego w meczu z Austrią. W ćwierćfinale reprezentacja Włoch spotkała się z późniejszymi mistrzami świata Francuzami. W regulaminowym czasie gry był remis, więc zarządzono dogrywkę, a później rzuty karne. Tym razem Baggio wykorzystał jedenastkę, jednak zespół Italii przegrał to spotkanie.

Po trzecich w swojej karierze Mistrzostwach Świata przeniósł się do Interu w którym grał dwa lata. Inter jest klubem, w którym, ze wszystkich w których na przestrzeni swojej kariery w Serie A grał Baggio piłkarz strzelił najmniej bramek, chociaż początki były nie najgorsze. Baggio strzelił bowiem dwie bramki Realowi Madryt w grupowym meczu Ligi Mistrzów będąc w tym meczu tylko zmiennikiem. W tych rozgrywkach odpadli jednak w ćwierćfinale, a sezon ligowy zakończyli na słabym 8. miejscu. Wkrótce trenerem Interu został Lippi i Baggio stracił miejsce w pierwszym składzie.

W 2000 roku został zawodnikiem Brescii, gdzie grał do końca kariery w 2004 roku. W Serie A strzelił 204 gole. W narodowych barwach rozegrał 56 meczów, w których strzelił 27 goli. Ostatni pożegnalny występ w reprezentacji zaliczył 28 kwietnia 2004 w meczu z Hiszpanią.

Jest trzykrotnym wicekrólem strzelców włoskiej Serie A.

W marcu 2004 znalazł się na liście "FIFA 100" Pelego. Jest to lista najlepszych piłkarzy przygotowana na stulecie FIFA.

Henrik Larsson (ur. 20 września 1971, Helsingborg), szwedzki piłkarz grający na pozycji napastnika, syn marynarza-imigranta z Wysp Zielonego Przylądka i szwedzkiej matki.

Przez całą karierę Larsson pozostaje wzorowym profesjonalistą który wkłada całego siebie w każdy mecz. Niesamowity instynkt strzelecki i doświadczenie czynią z niego napastnika doskonałego. Zawsze pozostaje trudny do upilnowania dla obrońców. Potrafi precyzyjnie strzelić z obu nóg, a także strzelić gola głową pomimo jego średniego wzrostu (178 cm).

W 2004 roku został nominowany przez Szwedzką Federacją Piłkarską jako najlepszy szwedzki gracz ostatnich 50 lat.

Jest żonaty i ma dwoje dzieci: Jordan (ur. 1997) i Janice (ur. 2002).

Kluby

Hogaborgs BK oraz Helsingborgs IF (Szwecja)

Larsson rozpoczął profesjonalną karierę piłkarza w klubie Hogaborgs BK w wieku 17 lat. Szybko jednak przeniósł się do Helsingborga. Już po pierwszym sezonie było wiadome, że Larsson nie zostanie długo w Szwecji. Jego 50 bramek w 56 występach w lidze spowodowało, że posypały się oferty z Europy. Pomimo uzgodnienia kontraktu ze szwajcarskim Grasshoppers Zurych, Larsson wybrał ofertę ostatniej chwili z Feyenoordu.

Feyenoord Rotterdam (Holandia)

Transfer do Feyenoordu w 1993 roku kosztował Holendrów 295000 funtów. Dzięki bramkom i swej niecodziennej fryzurze (dredy) szybko zdobył sympatię fanów. Po czterech sezonach w Rotterdamie i dwóch Pucharach Holandii piłkarz zdecydował się na podjęcie nowego wyzwania. Jak się miało okazać była to życiowa decyzja i zwrotny moment jego kariery.

Celtic F.C. (Szkocja)

Celtic podpisał kontrakt z Larssonem w lipcu 1997 za sumę odstępnego 650000 funtów. Jego debiut w nowym klubie nie był imponujący. W meczu przeciwko Hibernianowi Edynburg tracił piłkę jak amator. Mecz zakończył się porażką Celtów 2:1. Pierwszy mecz w europejskich pucharach również przyniósł Larssonowi rozczarowanie: strzelił bramkę samobójczą, jednakże jego zespół wygrał 6:2. Po niezbyt imponującym początku sezonu Larsson złapał meczowy rytm i zakończył sezon z 16 bramkami na koncie. Jego bramki pozwoliły na zdobycie Mistrzostwa Szkocji.

Jego karierę zastopowało złamanie nogi w meczu Pucharu UEFA przeciwko Olympiqowi Lyonowi. Larsson szybko powracał do zdrowia po kontuzji, ale szybko złapał następną kontuzję. Bez kondycji i ogrania Szwed pojechał na turniej Mistrzostw Europy w 2000 roku. Zdobył bramkę w meczu przeciwko Włochom, ale jego słaba dyspozycja odbiła się na drużynie i Szwecja nie zdołała awansować do dalszych gier.

Po przyjściu do klubu trenera Martina O’Neilla odmieniło się oblicze drużyny. Larsson zdobył aż 52 bramki we wszystkich rozgrywkach, a drużyna sięgnęła po mistrzostwo.

Fani Celtiku zawsze będą pamiętać o Larssonie ze względu na jego wspaniałą skuteczność. W 315 występach zdobył 242 bramki. W 2001 roku zdobył nagrodę Złotego Buta dla najlepszego strzelca Europy za strzelenie 35 bramek w sezonie.

FC Barcelona (Hiszpania)

Larsson na zasadzie wolnego transferu przeszedł z Celtiku do Barşy w 2004 roku. Debiut w nowym zespole odbył się 29 lipca 2004. W pierwszym sezonie w Barcelonie nie występował zbyt często z powodu poważnej kontuzji, jednak zdobył kilka bramek które przyczyniły się do zdobycia tytułu Mistrza Hiszpanii przez FC Barcelonę. W 2006 r. z drużyną z Katalonii zdobył Potrójną Koronę (Mistrzostwo Hiszpanii, Superpuchar Hiszpanii i Ligę Mistrzów). Latem 2006 roku postanowił ze względów rodzinnych powrócić do Helsingborga.

Manchester United (Anglia)

Od 1 stycznia 2007r. do 12 marca staje się zawodnikiem Manchesteru United na zasadzie wypożyczenia, podczas zimowej przerwy w Szwedzkiej Ekstraklasie.Na koszulce ma numer 17. Już w swoim pierwszym meczu w barwach Machesteru zdobył bramkę w 54 minucie (cudownym strzałem prawą nogą trafia w sam róg bramki i rzuca na kolana bramkarza Gabora Kiraly). Przeciwnikiem ManU była tego dnia drużyna Aston Villa, zaś sam mecz rozgrywany był w ramach FA Cup. "Czerwone Diabły" wygrywają 2:1.

Reprezentacja

W reprezentacji Szwecji zadebiutował 13 października 1993 w meczu przeciwko Finlandii. Drużyna Trzech Koron wygrała to spotkanie 3:2. Jego decyzja o zrezygnowaniu z gry w reprezentacji nie została w ojczyźnie dobrze przyjęta. Larsson był kilkakrotnie namawiany do powrotu do reprezentacji, ale nie zmieniał zdania. Dopiero przed finałami Mistrzostw Europy w 2004 roku w Portugalii zdecydował się na ponowne zagranie w żółtej koszulce reprezentacji Szwecji. W kampanii służącej namówieniu piłkarza do powrotu do gry w narodowym zespole brali udział m. in. Prezydent UEFA Lennart Johansson oraz premier rządu Szwecji. Jego powrót był naprawdę imponujący. W czterech meczach strzelił trzy gole. To pozwoliło Szwedom na awans do ćwierćfinałów. W ćwierćfinale Trzy Korony uległy Holandii dopiero po serii rzutów karnych.

Larsson w zespole narodowym w 83 meczach zdobył 34 gole, często grając w linii pomocy lub na skrzydle. Strzelał gole na dwóch turniejach Mistrzostw Świata (1994 i 2002) oraz na dwóch turniejach Mistrzostw Europy (2000 i 2004). Na Mistrzostwach Świata w 1994 roku zdobył z zespołem trzecie miejsce, pokonując w meczu o trzecie miejsce Bułgarów.

Osiągnięcia

FC Barcelona (Hiszpania)
2005/2006 Mistrzostwo
2005/2006 Liga Mistrzów
2005/2006 Superpuchar Hiszpanii
2004/2005 Mistrzostwo

Celtic F.C. (Szkocja)
2003/2004 Mistrzostwo
2001/2002 Puchar Ligi Szkockiej
2001/2002 Mistrzostwo
2000/2001 Puchar Ligi Szkockiej
2000/2001 Puchar Szkocji
2000/2001 Mistrzostwo
1999/2000 Puchar Szkocji
1997/1998 Puchar Ligi Szkockiej
1997/1998 Mistrzostwo

Feyenoord Rotterdam (Holandia)
1994/1995 Puchar Holandii
1993/1994 Puchar Holandii

Reprezentacja
1993/1994 3 miejsce na Mistrzostwach Świata 1994

Nagrody indywidualne
2000/2001 Złoty But – Najlepszy strzelec Europy (35 goli)

Alessandro Del Piero (ur. 9 listopada 1974 w Conegliano we Włoszech) – piłkarz Juventusu Turyn, wielokrotny reprezentant Włoch.

Kariera klubowa

W wieku 9 lat zaczęła się przygoda Del Piero z klubem w San Vendemiano. Jego pierwszym trenerem był Umberto Prestia. Gdy dołączył do drużyny był jej najmniejszym członkiem. Del Piero grał w San Vendemiano bardzo dobrze, ciągle podwyższając swój poziom. Podczas jednego z meczów jego drużyna była obserwowana przez Vittorio Scantaburlo, obserwatora drugoligowej drużyny AC Padwa i Del Piero został zauważony. I tak po czterech latach spędzonych w San Vandemiano Alessandro Del Piero opuścił rodzinę, rodzinne miasto i przeniósł się do Padwy. W tym klubie spędził dwa lata. Przez te dwa sezony rozwijał swe umiejętności w Serie B, gdzie zagrał w 14 meczach strzelając jedną bramkę.

22 listopada 1992 zaczął grę w podstawowym składzie Padwy w meczu przeciw Ternanie. Wówczas jego partnerami z drużyny byli tacy piłkarze jak Angelo Di Livio, Demetrio Albertini, Antonio Bennarivo. Po udanych występach w Serie B Del Piero zostaje zauważony przez działaczy Juventusu oraz Milanu. W wieku lat 19 przeniósł się do Turynu. W Juventusie zaczynał w zespole juniorów – Primavierze. Wraz z tą drużyną wygrał turniej w Viareggio. Pomogło mu to w dostaniu się do pierwszego zespołu. 12 września 1994 nastąpił jego debiut w Serie A, w meczu przeciwko Foggi, zakończony remisem 1:1. W następnym meczu z Regginą dostał kolejną szansę. W 80 minucie został wprowadzony na boisko za Fabrizio Ravanelliego. 10 minut gry wystarczyło, aby zanotował swoją pierwszą bramkę w Serie A.

Po niedługim czasie zdobywa swojego pierwszego hat-tricka w zawodowej karierze w meczu z Parmą. W decydującym o mistrzostwie meczu, Juventus przegrywał z Fiorentiną 0:2, wówczas dwa trafienia zaliczył Gianluca Vialli, a zwycięskiego gola zdobył właśnie Del Piero.

Lata 1995-1997
Juventus zdobywa Scudetto, Ligę Mistrzów, Puchar Europy, Puchar Interkontynentalny i to wszystko za sprawą przepięknych goli Alessandro Del Piero. Bardzo często jego bramki decydowały o zwycięstwie Juventusu m.in. zdobywając decydującego gola w Pucharze Interkontynentalnym z River Plate dał Juventusowi miano najlepszej drużyny globu.

Rok 1998
Gorsze chwile nadeszły wraz z rokiem 1998. Podczas MŚ we Francji grał mało. Włosi, kandydujący do zdobycia mistrzostwa odpadli w ćwierćfinale. Del Piero był tylko rezerwowym. Po mistrzostwach szkoleniowiec Romy Zdenek Zeman, bezpodstawnie oskarżył Del Piero oraz innych wielkich graczy Juve o stosowanie niedozwolonych środków dopingujących. Nie potrafił uwierzyć w zbyt szybki przyrost mięśni u tych graczy, na które zapracowali sobie tylko i wyłącznie ciężką pracą i poświęceniem.

8 listopada 1998 podczas ligowego meczu z Udinese Calcio, Del Piero ulega bardzo ciężkiej i skomplikowanej kontuzji, która wyłącza go z gry na okres 9 miesięcy. Wówczas poddaje się operacji w USA i przez kolejne 3/4 roku dochodzi do formy. Pod jego nieobecność Juve spisywał się bardzo słabo, zajmując dopiero 6 lokatę w Serie A. Del Piero powraca 4 sierpnia 1999. Po powrocie podpisuje z Juventusem 5-letni kontrakt, który sprawia, że Del Piero jest w tym czasie najlepiej zarabiającym piłkarzem na świecie.

Sezon 1999/2000
Sezon 1999/00 jest bardzo ważny dla Del Piero. Po kontuzji stał się już dojrzałym i doświadczonym piłkarzem. Skończyła się era Lippiego i nadeszły dwa sezony pracy Ancelottiego. Del Piero zdobywa z Juve 2 wicemistrzostwa Włoch i kilka nagród na najlepszego gracza sezonu, w różnych kategoriach. 12 lutego umiera Gino Del Piero – ojciec Alessandro. Pogrążony w smutku w następnym meczu strzela bramkę, dedykując ją ojcu.

Sezon 2001/2002
Sezon 2001/02 to powrót Lippiego. Po kontuzji nie ma śladu, a Del Piero jest jeszcze lepszym piłkarzem niż przedtem. Przygoda z Ligą Mistrzów dla Juventusu kończy się w drugiej rundzie grupowej. Wspaniały atak Del Piero – Trezeguet prowadził Juventus do 26 mistrzostwa kraju. Przed ostatnią kolejką Juve był drugi, z jednym punktem straty do Interu Mediolan. "Bianconeri" musieli pokonać Udinese i liczyć na potknięcie Interu w meczu z Lazio. Lazio wygrało 4:2, a Juve po bramkach Del Piero i Trezegueta wygrywa i zdobywa "scudetto". Alessandro został ponownie wybrany najlepszym napastnikiem sezonu.

Lata 2003-2005
Sezon 2002/03 był jednym z lepszych w wykonaniu Aleksa. Wraz Trezeguetem i Nedvedem stworzyli najgroźniejsze trio w Lidze Mistrzów. Juventus w tym sezonie doszedł do finału Ligi Mistrzów przegrywając w finale z Milanem w rzutach karnych. Na pocieszenie Juventus zdobył "scudetto". Sezon 2003/04 to jedno wielkie rozczarowanie. Juventus nie zdobywa żadnego trofeum, a w dodatku przegrywa w lidze z Romą aż 4:1. Juventus kończy sezon na 3 miejscu. W finale pucharu Włoch przegrywa w dwumeczu z Lazio Rzym. Sezon 2004/05 to w miarę udany sezon dla Juve. W letnim okienku transferowym do Juventusu przybywają Emerson, Ibrahimović, Mutu, Cannavaro i Zebina. W Lidze Mistrzów odpada w ćwierćfinale z Liverpoolem, który potem sięga po to trofeum. Del Piero gra cały czas poniżej oczekiwań i często schodzi z boiska. Ma jednak momenty przebłysków dawnego geniuszu takich jak np. w decydującym o mistrzostwie meczu z Milanem, kiedy to w fenomenalny sposób zagrywa piłkę przewrotką do Davida Trezegueta, który strzela bramkę na wagę mistrzostwa.

Sezon 2005/2006
Sezon 2005/06 zapowiadał się dla Del Piero bardzo trudno. Trener nie widział go w pierwszym składzie dając częściej szanse gry o wiele słabiej spisującemu się Ibrahimoviciowi. Del Piero wchodził w końcówkach meczu i strzelał bramki, często na wagę zwycięstwa, jednak konflikt z trenerem Fabio Capello trwał nadal. W tym sezonie Del Piero zdobył swoją 183 bramkę dla Juve, tym samym stał się najlepszym strzelcem w historii klubu. Alessandro otrzymał także powołanie do kadry Włoch na Mistrzostwa Świata w Niemczech. Wchodził głównie w końcówkach spotkań, jednak swe szanse wykorzystywał - Marcello Lippi dając mu szanse gry w półfinałowym meczu przeciwko Niemcom miał nosa bowiem Del Piero strzelił fantastyczną bramkę na 2-0 wbijając gwóźdź do trumny gospodarzy. W finale Mistrzostw także wszedł pod koniec spotkania, zdobył bramkę w serii rzutów karnych (wygranych 5-3) ... Italia Mistrzem Świata!

Sezon 2006/2007
Po zdobyciu przez reprezentację Włoch Mistrzostwa Świata, we Włoszech doszło do rozstrzygnięcia tzw. Afery Calciopoli, w wyniku której Juventus został zdegradowany do Serie B oraz zostały mu odebrane dwa mistrzostwa Włoch z poprzednich dwóch sezonów. Jednak Alessandro Del Piero postanowił pozostać wierny swojemu klubowi. Nowym trenerem w tym czasie klubu został, przyjaciel Del Piero, Didier Deschamps. Tymczasem Del Piero w wygranym meczu z Modeną (4-0) strzela swoją 199 bramkę w koszulce Juventusu Turyn. 28 października 2006 roku nadchodzi dla kapitana Juventusu magiczny moment: w meczu przeciwko Frosinone zdobywa swoją 200 bramkę dla klubu. Niespełna 3 miesiące później, wybiegając na boisko w meczu z Bari Del Piero odnotowuje swój 500 występ w barwach "Starej Damy". 17 lutego 2007 roku w meczu 24. kolejki Serie B przeciwko Crotone kapitan Juventusu zdobywa swojego 6. w karierze hat-tricka (Juve zwycięża 5:0). Ponad 2 tygodnie później, 4 marca, Del Piero powtarza swój wyczyn - zdobywając 7. hat-tricka prowadzi Bianconerich do zwycięstwa 4:0 nad Piacenzą.

Reprezentacja

W reprezentacji Włoch zadebiutował 25 marca 1995. Mimo wysokiej formy podczas Euro 96’ w Anglii zagrał zaledwie 45 minut. Potem były Mistrzostwa Świata we Francji w 1998, jednak na nich Del Piero również był rezerwowym. Włosi odpadli w ćwierćfinale po rzutach karnych z Francją. Większe zaufanie Alessandro zyskał u Dino Zoffa podczas ME 2000 roku. Co prawda Del Piero nie grał w każdym meczu, ale był podstawowym graczem, który pomógł reprezentacji zajść aż do finału. W finale, niestety, Włosi przegrali z Francją 1:2, prowadząc do 90 min. 1:0. Wiele osób po części obwiniało za porażkę Del Piero, który zmarnował w meczu finałowym dwie wspaniałe okazje. Następne lata w reprezentacji to czasy "panowania" Trapattoniego i MŚ w Japonii i Korei. Po raz kolejny trener nie chciał od początku postawić na Del Piero. Jednak wystarczyło mu 20 minut meczu z Meksykiem, aby strzelić gola dającego awans Italii do następnej rundy. Gdy wydawało się, że po tym wyczynie znalazł miejsce w pierwszym składzie, Squadra Azzurra pożegnała się z turniejem. W 2004 jako pewniak Del Piero jedzie na ME do Portugalii. Nie zdobywa tam jednak bramki i Reprezentacja Włoch szybko odpada po "Skandynawskim Spisku". Po rocznej przerwie nowy już trener Marcello Lippi postanawia postawić na Del Piero i powołuje go na mecze eliminacji do Mistrzostw Świata w Niemczech. Na MŚ w Niemczech Del Piero grywał głównie końcówki meczów, spisując się dobrze lecz nie zdobywając żadnej bramki aż do 4 lipca 2006. Tego dnia wszedł na drugą część dogrywki meczu półfinałowego z Niemcami i strzelił bramkę na 2:0, ostatecznie decydując o wyniku spotkania. Następnie wywalczył wraz z reprezentacją Mistrzostwo Świata.