Sylwetki najlepszych piłkarzy świata

Zinédine Yazid Zidane (ar. زين الدين زيدان Zajn ud-Dīn Zīdān, ur. 23 czerwca 1972 w Marsylii) – były piłkarz francuski pochodzenia algierskiego (Berber), grający na pozycji ofensywnego pomocnika.

W swej karierze rozegrał łącznie 796 oficjalne spotkania, zdobywając w nich 156 goli. Karierę zakończył Mistrzostwami Świata 2006, wcześniej prowadziwszy zespół narodowy do mistrzostwa świata (1998) i Europy (2000). W roku 2005 razem z Claude'em Makélélé i Lilianem Thuramem powrócił do reprezentacji przeżywającej kłopoty i pomógł jej awansować do Mistrzostw Świata w 2006 r. w Niemczech. Dwa gole strzelone w finale mistrzostw świata 1998 z Brazylią przyniosły mu tytuł "Piłkarza Roku" w kilku prestiżowych rankingach.

Debiut w reprezentacji: 17 sierpnia 1994 przeciwko Czechom (2:2, strzelił dla Francji obie bramki). Uważany za najlepszego rozgrywającego w historii; najdroższy piłkarz świata, sprowadzony do Madrytu z Juventusu za około 75 mln euro.

W latach 1998, 2000, 2003 i wybierany najlepszym piłkarzem plebiscytu FIFA. Z Realem Madryt zdobył w 2002 roku upragniony Puchar Mistrzów. W finale strzelił bramkę z woleja Bayerowi Leverkusen. Wybrany najlepszym zawodnikiem finału. Jego bramkę uznano za najładniejszą podczas edycji Ligi Mistrzów 2001/2002.

Finał Mistrzostw Świata w Niemczech (9 lipca 2006) był ostatnim występem Zizou. Finał ten zakończył czerwoną kartką – w 107. minucie gry za uderzenie głową w klatkę piersiową przeciwnika Marca Materazziego (bez piłki, obaj zawodnicy wracali na swoje pozycje po zakończonej akcji Francuzów). Jak wykazało późniejsze śledztwo, Materazzi używając wulgarnych słów obraził siostrę i matkę Zizou. Incydent ten nie przeszkodził mu jednak w zdobyciu "Złotej Piłki", nagrody przyznawanej najlepszemu piłkarzowi mistrzostw. 18 grudnia na gali wręczenia statuetki dla najlepszego piłkarza roku 2006 przegrał tylko z Fabio Cannavaro. Bezpośrednio za Francuzem uplasował się Brazylijczyk Ronaldinho. W 1998 roku Zidane jako piłkarz Juventusu wygrał plebiscyt na najlepszego piłkarza świata organizowanego przez magazyn "France Football"

Zidane jest mężem Véronique Zidane, byłej tancerki i modelki pochodzenia hiszpańskiego. Ślub wzięli w 1993. Mają czterech synów o imionach Enzo, Luca, Théo i Elyaz.

Podstawowe informacje

Wzrost: 185 cm
Waga: 80 kg
Stan cywilny: żonaty (od 28 maja 1993 roku z Veronique Lentisco (ur. 20 marca 1970), byłą tancerką i modelką pochodzenie hiszpańskiego
Dzieci: 4 synów - Enzo (ur. 24 marca 1995), Luca (ur. 13 maja 1998), Théo (ur. 18 maja 2002) oraz Elyaz (ur. 26 grudnia 2005)
Reprezentacja Francji: 108 meczów (27 razy jako kapitan), 32 gole
Mistrzostwa Świata: 12 meczów 5 goli
Mistrzostwa Europy: 14 meczów 5 goli

Sukcesy

Z reprezentacją Francji:

III/IV miejsce Mistrzostw Europy (1996)
Mistrzostwo Świata (1998)
Mistrzostwo Europy (2000)
Wicemistrzostwo Świata (2006 - mecz finałowy przegrany w rzutach karnych z reprezentacją Włoch 3:5)

Z Girondins Bordeaux:

Puchar Intertoto (1995)
finał Pucharu UEFA (1996 - przegrany w dwumeczu z Bayernem Monachium 1:5 (1:3, 0:2)

Z Juventusem Turyn:

Puchar Interkontynentalny (1996)
Super Puchar Europy (1996)
Super Puchar Włoch (1997)
Finał Ligi Mistrzów (1997 - przegrany z Borussią Dortmund 1:3, 1998 - przegrany z Realem Madryt 0:1)
Mistrzostwo Włoch (1997, 1998)
Puchar Intertoto (1999)

Z Realem Madryt:

Super Puchar Hiszpanii (2001, 2003)
Puchar Interkontynentalny (2002)
Super Puchar Europy (2002)
Liga Mistrzów (2002)
Mistrzostwo Hiszpanii (2003)
Finał Pucharu Hiszpanii (2002 - przegrany z Deportivo La Coruña 1:2, 2004- przegrany z Realem Saragossa 2:3)

Nagrody indywidualne:

Najlepszy piłkarz młodego pokolenia we Francji (1994)
Najlepszy zawodnik Ligue 1 (1996)
Najlepszy pomocnik UEFA (1997)
Srebrny Onze magazynu Onze Mondial (1997)
Piłkarz roku FIFA - III miejsce (1997)
Odznaczenie Legi Honorowej (nadane 13 lipca 1998 roku przez prezydenta Jacquesa Chiraca)
Najlepszy piłkarz francuski (1998)
Najlepszy zagraniczny piłkarz Serie A (1998)
Złoty Onze magazynu Onze Mondial (1998)
Piłkarz roku FIFA - I miejsce (1998)
Złota Piłka magazynu France Football (1998)
Piłkarz roku magazynu World Soccer (1998)
Drużyna Marzeń FIFA (1998)
Brązowy Onze magazynu Onze Mondial (1999))
Złoty Onze magazynu Onze Mondial (2000)
Piłkarz roku FIFA - I miejsce (2000]
Najlepszy zawodnik Mistrzostw Europy (2000)
Najlepszy zagraniczny piłkarz Serie A (2001)
Złoty Onze magazynu Onze Mondial (2001)
Najlepszy piłkarz francuski (2002)
Srebrny Onze magazynu Onze Mondial (2002)
Piłkarz roku FIFA - III miejsce (2002)
Piłkarz roku UEFA (2002)
Srebrny Onze magazynu Onze Mondial (2003)
Piłkarz roku FIFA - I miejsce (2003)
Najlepszy piłkarz Europy ostatnich 50 lat (2004)
Najlepszy zagraniczny piłkarz Primera Division (2005)
Piłkarz roku FIFA - II miejsce (2006)
Najlepszy zawodnik Mistrzostw Świata (Złota piłka) (2006)
Drużyna Marzeń FIFA (2006)
Najlepszy zawodnik IFFHS (2006)
Kluby: AS Cannes (1988-1992), Girondins Bordeaux (1992-1996), Juventus Turyn (1996-2001), Real Madryt (2001-2006).

9 lipca 2006 roku zakończył karierę.

Emilio Butragueno Santos, ur. 22 lipca 1963 w Madrycie, hiszpański były piłkarz, grający na pozycji napastnika. Najlepiej pamiętany jako kluczowy zawodnik Realu Madryt, o pseudonimie Buitre, czyli Sęp.

W 1981 Butragueno rozpoczął swoją karierę w młodzieżowych drużynach Realu Madryt i w krótkim czasie stał się zawodnikiem pierwszego zespołu. Zadebiutował w nim w 1984 roku w meczu z Cádiz CF pod wodzą trenera, dawniej słynnego piłkarza, Alfredo Di Stéfano, i strzelił dwa gole.

Butragueno był kluczowym zawodnikiem zespołu, który sześciokrotnie wygrywał Primera Division, w latach: 1986, 1987, 1988, 1989, 1990 i 1995, dwukrotnie Copa del Rey w 1989 i 1993 oraz dwukrotnie Puchar UEFA w 1985 i 1986. Trzy razy Butragueño zdobywał z drużyną Superpuchar Hiszpanii (1988, 1990 i 1993). Dwa razy z rzędu zdobył brązowy medal w klasyfikacji najlepszego piłkarza Europy w latach 1986 i 1987, w 1991 został królem strzelców ligi hiszpańskiej, co pozwoliło mu zdobyć nagrodę Pichichiego.

W 1995 Butragueno podpisał kontrakt z klubem Atlético Celaya z ligi meksykańskiej, z którym osiągnął finał mistrzostw kraju, w którym jego drużyna przegrała z zespołem Necaxa Aguascalientes. Po trzyletnim pobycie w Meksyku, gdzie znany był jako "Boiskowy dżentelmen", ostatecznie zdecydował się odejść na piłkarską emeryturę w marcu 1998.

Butragueno zagrał 69 razy dla reprezentacji Hiszpanii i zdobył w niej 26 goli. Grał na Mistrzostwach Europy 1984, na których jego zespół dotarł do finału. Występował również na Mistrzostwach Świata w Meksyku, na których wsławił się strzeleniem czterech goli Duńczykom w meczu wygranym 5:1. Występował również na Mistrzostwach Świata 1990 we Włoszech. FIFA umieściła go na liście FIFA 100.

Butragueno był znany jako skromny i uprzejmy człowiek na boisku oraz w wywiadach i w telewizji, co kontrastowało z wieloma agresywnymi czy niegrzecznymi graczami.

Do lipca 2006 roku pełnił funkcję wiceprezesa Realu Madryt.

Dennis Bergkamp, ur. 10 maja 1969 roku w Amsterdamie, holenderski piłkarz, były zawodnik reprezentacji Holandii, w sezonie 2005/2006 zawodnik klubu Premiership Arsenalu Londyn. Bergkamp grał na pozycji bocznego napastnika, na której wykorzystywał umiejętności taktyczne i dokładne podania.

Jego rodzice, wielcy fani futbolu, nadali mu imię po napastniku Manchesteru United i reprezentacji Szkocji Denisie Law, chociaż zmienili nieco pisownię imienia. Władze holenderskie uznały, że imię "Denis" jest zbyt podobne do żeńskiego imienia "Denise", więc rodzice zdecydowali się na podwojenie litery "n".

Kariera w Ajaksie

Bergkamp został wychowany przez słynną szkółkę piłkarską Ajaxu Amsterdam, do której wstąpił w wieku 12 lat. Jego debiut w profesjonalnym zespole Ajaxu nastąpił 14 grudnia 1986 za kadencji trenera Johanna Cruyffa w meczu przeciwko Rodzie JC Kerkrade. W tym sezonie Dennis pojawił się na boisku w barwach pierwszej drużyny jeszcze 14 razy. Grał również jako zawodnik rezerwowy w meczu finałowych Pucharu Zdobywców Pucharów w 1987 z zespołem Lokomotive Lipsk z NRD, który to mecz Ajax wygrał.

W kolejnym sezonie Bergkamp zaczął regularnie występować w pierwszej drużynie, zdobył mistrzostwo Eredivisie w 1990, Puchar UEFA w 1992 oraz Puchar KNVB w 1993 roku. Od 1991 do 1993 był najlepszym holenderskim napastnikiem i "Graczem roku" w 1992 i 1993 roku. Bergkamp zdobył 122 gole w 239 meczach dla swojego macierzystego klubu.

Gra w Interze Mediolan

Latem 1993 roku Bergkamp i jego kolega klubowy Wim Jonk podpisali kontrakty z Interem Mediolan. Jednakże, jego pobyt we Włoszech w mniejszym stopniu obfitował w sukcesy. Chociaż Dennis zdobył swój drugi w karierze Puchar UEFA w 1994 roku, było mu ciężko zaadaptować się do włoskiego catenaccio, defensywnego stylu gry. Dla Interu zdobył jedynie 11 goli w 50 meczach. Jego kłopoty potęgowały nie najlepsze stosunki z włoską prasą oraz kilkoma graczami z zespołu.

Gwiazda Arsenalu

Po dwóch nieszczęśliwych sezonach w Interze menedżer londyńskiego Arsenalu, Bruce Rioch, ściągnął go do swojego klubu w czerwcu 1995 roku. Bergkamp musiał przystosować się do angielskiego stylu gry i swojego pierwszego gola zdołał zdobyć dopiero po ośmiu meczach. Powoli ale pewnie, pozycja Bergkampa i jego pewność gry wzrastała, grał on cofniętego napastnika, za słynnym Ianem Wrightem, z którym tworzyli bardzo efektywny duet. Bergkamp był uważany przez wielu krytyków piłarskich, takich jak np. Alan Hansen za najlepszego obcokrajowca, który przyjął styl angielskiej ligi.

Najlepszy okres Bergkampa w Arsenalu miał miejsce po przyjściu do klubu nowego menedżera, francuza Arsène'a Wengera we wrześniu 1996 roku. Arsenal zdobył mistrzostwo Premiership oraz Puchar Anglii w sezonie 1997/1998 (chociaż Bergkamp nie zagrał w finale pucharu z powodu kontuzji), a Holender został wybrany przez Związek Profesjonalnych Piłkarzy graczem roku. We wrześniu 1997 został pierwszym i do tej pory jedynym piłkarzem, którego trzy gole zwyciężyły w plebiscycie na gola miesiąca. W tym sezonie trafiał do siatki 16 razy, a także zaliczył wiele asyst. Pod koniec tego samego sezonu zagrał w reprezentacji Holandii, z którą zajął 4. miejsce na Mistrzostwach Świata 1998.

W kolejnych sezonach nie błyszczał już tak mocno, jak dawniej, jednak Bergkamp cały czas był podstawowym zawodnikiem Arsenalu. Wraz z drużyną zdobył dublet w 2002, Puchar Anglii w 2003 i trzeci tytuł w Premiership w 2004. Sukcesy klubu w kraju nie przełożyły się jednak na europejskie puchary. Wyjątkiem tutaj był sukces w 2000 roku, kiedy to Arsenal przegrał finał Pucharu UEFA z Galatasaray Stambuł w rzutach karnych.

Przybycie Bergkampa do Arsenalu było zauważone nie tylko z powodu tego, że był to pierwszy zagraniczny piłkarz światowej klasy, który przybył do Anglii po zniesieniu kary zakazu uczestnictwa w rozgrywkach UEFA w 1991 roku, ale również z powodu tego, że jego wkład w odbudowanie pozycjiu klubu po stagnacji w początkowych latach 90. był ogromny. Bergkamp cieszy się również poważaniem wśród kibiców Arsenalu. Niektórzy z nich nazywali go nawet "God" ("Bóg").

Przyszłość Bergkampa na Highbury została jednak niedawno poddana wątpliwością, z powodu niechęci klubu do podpisania nowego kontraktu z piłkarzem. Bergkamp powiedział, że zakończyłby karierę, gdyby Arsenal Londyn nie zaoferował mu nowej umowy na sezon 2005/2006, pomimo zainteresowania nim Ajaxu Amsterdam. Po zdobyciu przez klub Pucharu Anglii w 2005 roku (zwycięstwo w Cardiff nad Manchesterem United w rzutach karnych) został ujawniony jego nowy roczny kontrakt. Bergkamp opuści klub wraz z opuszczeniem przez niego starego stadionu Highbury. Pożegnalny mecz odbył się 22 lipca 2006 na nowym stadionie Arsenalu. Uczestniczyły w nim dwie drużyny – pierwszy klub Dennisa – Ajax Amsterdam i Arsenal Londyn (ze swoimi dawnymi gwizdami, które miały wpływ na kariere Bergkampa.

Do 14 września 2005 Bergkamp zdobył 119 goli dla Arsenalu. Jego pierwszych 100 bramke można zobaczyć na płycie Centurions DVD wraz z pierwszą setką goli Thierry'ego Henry'ego.

Kariera reprezentacyjna

Dennis Bergkamp zadebiutował w reprezentacji Holandii w 1990 roku w meczu przeciwko Włochom. Jego pierwszym poważnym turniejem były Mistrzostwa Europy 1992, na których Niderlandy broniły tytułu. Bergkamp zaistniał w reprezentacji i wyróżniał się (co spowodowało zainteresowanie Interu), jednak piłkarze Holandii odpadli w półfinale.

Jego kolejne dobre występy związane są z Mistrzostwami Świata 1994, na których zagrał we wszystkich meczach swojej drużny, strzelając spektakularną bramkę w przegranym 2:3 meczu z Brazylią. Holandia zawiodła na Euro 1996, kiedy piłkarze byli ze sobą skłóceni, jednak Bergkamp ponownie zdobył gola i zaliczył asystę przy bramce Patricka Kluiverta, w meczu z Anglią, który pozwolił im wejść do ćwierćfinału.

Na Mistrzostwach Świata 1998 we Francji Bergkamp zdobył trzy gole, jeden z nich padł w ostatniej minucie ćwierćfinałowego spotkania z Argentyną, który to mecz dał im awans do półfinału. Bergkamp przejął 40-metrowe podanie Franka de Boera, ograł obrońcę Roberto Ayalę i zdobył gol z półwoleja w prawy róg bramki. Bramka ta została uznana za jedną z najpiękniejszych w całym turnieju.

Holandia była współorganizatorem Euro 2000 i jednym z faworytów. Po przejściu "grupy śmierci", przegrali oni w półfinale w rzutach karnych z Włochami. Bergkamp nie zdobył na turnieju gola, ale cały czas odgrywał w zespole znaczącą rolę. Po porażce Dennis ogłosił zakończenie kariery reprezentacyjnej. Na następny wielki turniej, Mundial 2002 w Korei i Japonii i tak nie udałby się z powodu swojego lęku przed lataniem. Nie grał również w meczach kwalifikacyjnych, co było jedną z przyczyn porażek reprezentacji Holandii, która nie zakwalifikowała się do finałów.

Bergkamp zakończył swoją karierę reprezentacyjną na drugim miejscu wśród najlepszych strzelców wszech czasów reprezentacji Holandii z 37 golami w 79 meczach. Został również umieszczony na liście FIFA 100, 100 najlepszych piłkarzy XX wieku.

Hendrik Johannes Cruyff (ur. 25 kwietnia 1947 w Amsterdamie) – jeden z największych piłkarzy w historii futbolu, drugi syn Manusa Cruyffa i Nel Cruyff-Draaier.

Początki kariery

Jego rodzina nazywała go na początku Jopie, potem Johan. Dorastał w Amsterdamie, w dzielnicy o nazwie Betondorp, nieopodal stadionu De Meer, na którym grał wtedy Ajax Amsterdam. Jego ojciec był dostawcą owoców dla klubu i chlubił się wizytówka, na której napisane było: "główny dostawca Ajaxu". Futbol był więc obecny w jego życiu od samego początku. Zaczynał grać w piłkę na ulicy, co pięknie pokazuje w humorystycznej scence (mały Johan trafia piłką w okno), film pokazywany w muzeum Ajaxu. Kiedy chłopiec miał dwanaście lat, ojciec zmarł na atak serca. Johan bardzo przeżył jego śmierć. Tęsknił za ojcem i, jak wtedy twierdził, wciąż czul się jego obecność. Po śmierci ojca, matka Johana podjęła prace w charakterze sprzątaczki w Ajaksie, aby uzyskać dodatkowe dochody. W tym czasie młody Cruyff był już osobą znaną bywalcom stadionu. Zdarzało mu się kopać piłkę ze sportowcami grającymi w pierwszej drużynie. Johan zaczął grac w zespole młodzieżowym tego klubu już jako dziesięcioletni chłopiec. Szybko zwrócił na siebie uwagę kibiców i trenerów ze względu na doskonale panowanie nad piłką, trafna analizę wydarzeń na boisku i – co także ważne – skłonność do kwestionowania decyzji sędziów. Członkowie zespołu tolerowali kłótliwość kolegi tylko dlatego, ze Cruyff zwykle miał racje – przynajmniej w sprawach związanych z piłką nożną.

Gra w Ajaksie

W 1962 roku czytelnicy klubowego pisma Ajaxu dowiedzieli się, ze w klubie rośnie talent, który warto obserwować podczas meczów. 24 października 1964 roku trener Buckingham pozwolił siedemnastolatkowi zadebiutować w towarzyskim spotkaniu z Helmondia '55. Jednak prawdziwy debiut nastąpił 14 listopada tego roku podczas występu przeciwko drużynie FC Groningen. Ajax rozegrał fatalny mecz, ale Cruyff strzelił swoją pierwszą bramkę na trzy minuty przed końcem spotkania. Kariera młodego piłkarza rozpoczęła się wiec bardzo obiecująco. Na boisko wyszedł w koszulce z numerem 14 i ta liczba towarzyszyła mu w Ajaksie i reprezentacji Holandii już do końca kariery. "Czternastka" potrafiła wszystko – perfekcyjnie grał obiema nogami, nie miął problemów z kierowaniem piłki do siatki głową.

Był jednym z najlepiej wyszkolonych piłkarzy świata, bez problemu mógł "okiwać" wszystkich obrońców włącznie z bramkarzem i posłać piłkę do bramki. Kiwnąć, podać na kilkadziesiąt metrów, strzelić niespodziewanie z daleka i znaleźć się w podbramkowym tłoku. Obrońcy wprost nie potrafili grac przeciw niemu. "Gdy śledziłeś ruchy jego ciała, a nie piłki, to już byłeś przegrany" wspomina były kolega z Ajaxu, Wim Suurbier. W wieku 20 lat popisał się niebywałym wyczynem – strzelił 6 goli w jednym meczu (w tym klasyczny hat-trick). Pechowy bramkarz, Gerrit Vooys nigdy nie zapomniał tego fatalnego, listopadowego dnia 1967 roku. "Gdyby to był ktoś inny byłoby to straszne, ale jeśli chodzi o Cruyffa poczytuje to sobie za szczególny, choć negatywny zaszczyt" – mówił wiele lat potem.

Piłka zawsze go słuchała, a on wymagał, żeby koledzy z boiska słuchali jego. Był urodzonym przywódcą, miał autorytet nawet wśród starszych kolegów. To właśnie on najczęściej nosił opaskę kapitana.

Dwa lata później, w 1966 roku, Cruyff sięgnął ze swoja drużyna po mistrzostwo kraju. Ajax wygrał u siebie 2:0 z FC Twente. Bramki strzelili Piet Keizer i Johan Cruyff. Zwycięstwo to przesądziło o zdobyciu przez Ajax tytułu mistrza Holandii. W tym samym roku dziewiętnastoletni już Cruyff został zauważony przez selekcjonera reprezentacji Holandii, George Kesslera. Zadebiutował w reprezentacji w meczu z Węgrami i... strzelił gola!!! W swoim drugim meczu przeciwko Czechosłowacji, rozegranym na stadionie olimpijskim w Amsterdamie, Cruyff jako pierwszy w historii reprezentant Holandii musiał zejść z boiska po otrzymaniu czerwonej kartki. Cruyff nie milczał, jeśli czuł, ze traktowany jest niesprawiedliwie. W czasie całej swojej kariery bardzo często pozwalał sobie na dyskusje z sędziami. Wkrótce został najlepszym graczem w Holandii, znanym na całym świecie ze swej gotowości do walki i świetnego przygotowania technicznego.

Z Cruyffem Ajax osiągnął niebywałą serie sukcesów. Zdobył z nim praktycznie wszystko co było możliwe do zdobycia. Trzy razy pod rząd Ajax zdobywał Puchar Europy (1971-1973), zdobył Puchar Świata (1972), a jego widowiskowy styl gry zyskał miano futbolu totalnego. "Nasz styl gry z lat 70. był kontrolowanym chaosem" – określił ten totalny futbol jego genialny wykonawca. W Ajaksie Cruyff spędził 10 lat.

Przenosiny na Camp Nou

Kiedy Amsterdam opuścił pomysłodawca futbolu totalnego, trener Rinus Michels, Cruyff także zapragnął spróbować czegoś nowego, zwłaszcza że koledzy uczynili mu afront pozbawiając go roli kapitana. Nie bez znaczenia były tu też pieniądze. W 1973 roku za sumę 920.000 funtów przeniósł się, wraz ze swoim przyjacielem Johanem Neeskensem, do FC Barcelona, która zaproponowała mu pięciokrotnie wyższą gaże od tej, jaka dostawał w Ajaksie. Rekordowy transfer Cruyffa do hiszpańskiego klubu był w Holandii tak wielkim wydarzeniem, ze jedna z gazet napisała wówczas: "Nawet sprzedaż Straży Nocnej Rembrandta nie byłaby w stanie wywołać w kraju większej konsternacji"... Razem z Barceloną wywalczył m.in. mistrzostwo Hiszpanii, Copa del Rey, a także, co chyba najbardziej cieszyło fanów Barcy, pokonał Real Madryt na stadionie Santiago Bernabéu 5:0

Z numerem 9 na koszulce (zamiast numeru 14 z Ajaxu) Cruyff grał w Barcelonie przez pięć sezonów, od 1973 do 1978 roku; w 139 meczach strzelił 47 bramek. W 1978 roku zagrał ostatnie spotkanie w czerwono-niebieskiej koszulce hiszpańskiego klubu – ironia losu sprawiła, ze był to mecz przeciw Ajaxowi. Choć w sensie sportowym nie stracił nic ze swojej klasy, to jednak stracił pieniądze, ponieważ oszukał go wspólnik. Dla podreperowania finansów postanowił przenieść się do Stanów Zjednoczonych, gdzie akurat próbowano zainteresować ludzi piłką nożną i w tym celu powołano do życia ligę zawodowa, ściągając z Europy tamtejsze gwiazdy, przeważnie w wieku – dla piłkarza – przedemerytalnym. Cruyff miał wtedy 32 lata i najpierw grał w Los Angeles Aztecs, a następnie w Washington Diplomats. Wprawdzie liga wkrótce zbankrutowała, ale dopóki istniała płacono tam znakomicie i Johan Cruyff swoje zdążył zarobić.

W kadrze narodowej wystąpił 48 razy, strzelił 33 bramki. Jego talent poznał cały świat na Mistrzostwach Świata w 1974 roku w RFN. Ukoronowaniem jego świetnej postawy miało być zwycięstwo w finale nad Niemcami. Już w pierwszej minucie, po faulu na nim, Holendrzy zdobyli gola z rzutu karnego. Niestety potem 2 gole strzelili Niemcy... Ostatni raz w pomarańczowym trykocie wystąpił 26 października 1977 roku w meczu z Belgią (1:0). Niespodziewanie dla wszystkich ogłosił koniec reprezentacyjnej kariery. Nie pojechał na Mistrzostwa Świata w 1978 roku do Argentyny w proteście przeciw juncie wojskowej tam rządzącej. Zrozpaczeni kibice chcieli nawet zbierać pieniądze by przekonać "boskiego Johana" do powrotu do reprezentacji. Kto wie, czy jeśli by się im udało Holendrzy nie zdobyliby mistrzostwa. Niestety podobnie jak przed czterema laty w RFN Holendrzy zdobyli tylko wicemistrzostwo, stając się w powszechnej opinii "najlepsza drużyną na świecie, która nigdy nie zdobyła mistrzostwa".

Powrót do Ajaksu i wielka zdrada

Po powrocie do Europy zatrudniło go hiszpańskie Levante Walencja, potem przygarnął go Ajax, z którym wywalczył kolejne dwa tytuły mistrza Holandii. To od niego uczyło się wtedy nowe pokolenie talentów Ajaxu: Marco van Basten, Frank Rijkaard, John van 't Schip czy Soony Silooy. Znów błyszczał i zdobywał bramki; w sumie strzelił ich dla Ajaxu 204 w 275 meczach i w klasyfikacji najskuteczniejszych ustępuje tylko Pietowi Keizerowi. W 1983 roku zrobił coś równie kontrowersyjnego, jak odejście do Barcelony. Kiedy prezydent Ajaxu Ton Harmsen ogłosił w 1983 roku, ze Johan Cruyff jest już zbyt stary, obrażony piłkarz podpisał kontrakt z odwiecznym rywalem Ajaxu, Feyenoordem Rotterdam. Nienawiść kibiców obu klubów jest tak wielka, ze kiedy w połowie lat 70. cala Holandia oglądała w kinach film o Cruyffie, tylko kina Rotterdamu świeciły pustkami... Piłkarzom z De Kuip pomógł wygrać Eredivisie (po raz pierwszy od 9 lat) i zdobyć Puchar Holandii. W maju 1984 roku, po ukończeniu 37 lat, poinformował, ze zawiesza buty na kołku. "Jestem profesjonalistą. Nie mogę mówić, że jestem stary, zmęczony i prosić o wystawienie mnie na pół meczu. Wszystko, albo nic..." – oświadczył na pożegnanie.

Kariera trenerska

Oczywiście ktoś z takim nazwiskiem i autorytetem nie mógł całkowicie odejść od piłki nożnej. Powrócił do Ajaksu, tym razem w charakterze dyrektora technicznego a wkrótce potem trenera. Ajax pod jego kierownictwem zdobył dwa razy Puchar Holandii, i powrócił na europejskie salony: w 1987 roku van Basten i spółka zdobyli Puchar Zdobywców Pucharów (w finale 1:0 z Lokomotivem Lipsk) a rok później dotarli do finału tych rozgrywek (1:2 z KV Mechelen).

Cruyff i "Dream Team" Kataloński

Z Barceloną, Cruyff zaczął pracować w roku 1988, kiedy to zespół został przez niego zupełnie przemodelowany, po skandalu Hespereria Mutiny. Drugim trenerem został Carles Rexach (po roku prowadzenia zespołu). Cruyff od razu ustawił zawodników po swojemu. Zawodnicy zaczęli grać atrakcyjną piłkę, a wyniki wkrótce nadeszły. Ten proces nie dotyczył tylko pierwszej drużyny. Także Barcelona B stosowała tak samo ofensywny styl gry. Takie wyrównanie sprawiło, że w przyszłości młodzicy mieli prostszą drogę do pierwszego zespołu. Bez wątpienia ten sposób zarządzania w pełni wytłumaczą sukces Cruyffa. W ten sposób kontynuował dzieło swego pierwszego mistrza – Rinusa Michelsa. Swoje metody trenerskie przedstawia w następujący sposób: "W piłce nożnej sprawa jest prosta. Albo jesteś na czas, albo spóźniasz się o ułamek sekundy. Jeśli się spóźniasz, musisz zrobić wszystko, by następnym razem być na czas. Piłkarze zawsze mają wiele wytłumaczeń: 'Ach, ja myślałem to.', 'Nie wiedziałem, że...' albo 'było po prostu odrobinę za późno, żeby biec do piłki'. Sam byłem długo piłkarzem, wiec nie muszą mi niczego tłumaczyć. Bardzo często sam wymyślałem takie usprawiedliwienia. Znam je wszystkie. Tłumaczenia się nie liczą. Po co powtarzać:, ‘Dlaczego się spóźniłeś? Czy nie widziałeś...?' Albo 'Może byłeś za daleko, żeby dostrzec...?'. Piłka nożna to sport pomyłek. Jeśli piłka odskoczy od nogi, to nie błąd. Błąd popełnia ten, kto podbiega za późno. Ja potrafię wyłapać szczegóły, a ostatecznie właśnie szczegóły decydują o tym, czy ktoś się spóźni do piłki, czy nie".

27 stycznia 1991 roku, odkryto pewne zmiany w organizmie Cruyffa. Miał operacje serca, gdyż w wyniku ciągłej konsumpcji tabaki nastąpiła infekcja. "Piłka dała mi wszystko, ale niewiele brakowało, żeby to wszystko zabrały mi papierosy" – mówił żonglując i odkopując w siną dal paczkę papierosów. Zmienił styl życia na zdrowszy, ale w wywiadach zastrzegał; "Nie pozwalam, by strach zniszczył moje życie. Wielu ludzi borykających się z takim samym problemem przestaje żyć normalnie. Po co w takim razie zgadzać się na operację?".

Po powrocie Johana na ławkę trenerska z każdym rokiem sytuacja w klubie się polepszała. W 1992 Barcelona sięgnęła po raz pierwszy po Puchar Europy. Było to po pamiętnym zwycięstwie z włoska Sampdorią Genua (1:0) na przepięknym stadionie Wembley. Drużyna, która zdobyła podczas kadencji Cruyffa czterokrotnie mistrzostwo kraju została nazwana 'Dream Team', a wieść o niej i jej spektakularnych wyczynach obiegła cały świat. Zespół, pomijając prześwietne trio zagranicznych piłkarzy (Christo Stoiczkow, Michael Laudrup i Ronald Koeman, a później Romario) składał się z piłkarzy Hiszpanii, głównie Basków i Katalończyków (Jose Maria Bakero, Aitor Begiristain, Josep Guardiola, Albert Ferrer, Sergi), którzy byli wspomagani przez wielkich piłkarzy, jakimi byli Guillermo Amor, Miguel Ángel Nadal i Eusebio Sacristán.

Niestety ostatnie dwa sezony w Barcelonie nie były tak owocne dla Holendra jak poprzednie. Barcy nie udało się zdobyć już ani jednego tytułu. Klub stanął na krawędzi. Ostatni sezon Cruyffa był tragiczny. Barcelonie po raz pierwszy od swoich początków groziło niezakwalifikowanie się do europejskich pucharów. Na całe szczęście honor drużyny i trenera uratował jego syn, Jordi Cruyff strzelając na San Mames bramkę, po której cala Katalonia odetchnęła z ulga. W rezultacie starć pomiędzy trenerem a prezydentem Josepem Lluísem Núnezem, Cruyff opuścił klub tylnymi drzwiami.

Ruud Gullit (właśc. Rudi Dil Gullit), ur. 1 września 1962 w Amsterdamie, holenderski piłkarz, wielka gwiazda futbolu lat 80. i 90. XX w. Wybrany Europejskim Piłkarzem Roku 1987 i najlepszym zawodnikiem świata według FIFA w 1987 i 1989 r.

Kariera piłkarska

Ruud Gullit rozpoczynał swoją piłkarską karierę w klubie z miasta Haarlem o nazwie HFC Haarlem, następnie przeniósł się do lepszych zespołów z Eredivisie: Feyenoordu i PSV Eindhoven. Następnie prezydent AC Milanu Silvio Berlusconi ściągnął go na San Siro, gdzie zaoferował mu rekordową gażę 6 milionów funtów. Grając dla wielkiego Milanu późnych lat 80., w którym grały m.in. takie gwiazdy jak Marco van Basten, Frank Rijkaard, Paolo Maldini czy Franco Baresi, Gullit pomógł klbuowie w wywalczeniu trzech tytułów mistrzowskich w Serie A oraz dwóch w Pucharze Europy Mistrzów Krajowych w 1989 i 1990. Gullit był znany z powodu swoich umiejętności wyskoku do piłki i gry głową, które wyróżniały się spośród jego wielkiego talentu kreowania gry (grał na pozycji ofensywnego pomocnika). Ruud był jednym z najlepszych piłkarzy w historii Holandii oraz podstawowym zawodnikiem reprezentacji Niderlandów, którą doprowadził do jedynego w historii tytułu, Mistrzostwa Europy 1988.

W 1995 r. podpisał kontrakt z Chelsea Londyn na zasadzie wolnego transferu. Początkowo grał według taktyki trenera Glenna Hoddle'go na pozycji defensywnej, jednak później został przeusnięty do środka, przez co zdobył sześć bramek. Latem 1996 Hoddle opuścił klub ze Stamford Bridge i został trenerem reprezentacji Anglii, a Gullit został grającym menedżerem Chelsea.

Kariera trenerska

Początek jego kariery menedżerskiej był obiecujący. W pierwszym sezonie, 1996/1997, zdobył z zespołem Puchar FA, pierwsze poważne trofeum od 26 lat. Gullit doprowadził także klub do zaskakująco wysokiej szóstej pozycji w tabeli Premiership w tym samym roku. W kolejnym sezonie powiodło mu się jeszcze lepiej, zajął w lidze 2. miejsce i doszedł do ćwierćfinałów Pucharu Anglii oraz Pucharu FA. Został jednak zwolniony z klubu po nieporozumieniach związanych z finansami.

W 1998 został menedżerem klubu Newcastle United, gdzie od razu obiecał sukcesy. W pierwszym sezonie dotarł do finału Pucharu FA. W kolejnym sezonie, w którym zawód przyniósł pech gwiazdy klubu Alana Shearera, Gullit pokłócił się z kapitanem klubu Robertem Lee i zrezygnował z funkcji po 5 meczach sezonu 1999/2000, po porażce ligowej z lokalnym rywalem Sunderlandem. Mówi się, że jego decyzja i tak była konieczna, gdyż Gullit był przygotowywany do zwolnienia z pracy. Kolejne kilka lat pracował okazjonalnie jako ekspert piłkarski. Przed sezonem 2004/2005 został trenerem swojego byłego klubu Feyenoordu Rotterdam, jednakże zrezygował po zakończeniu tego samego sezonu z powodu braku zdobytych tytułów.

Johan Neeskens (ur. 15 września 1951 w Heemstede), holenderski piłkarz, grający na pozycji pomocnika.

Wychowanek amatorskiego klubu z rodzinnej miejscowosci, RCH Heemstede, gdzie w 1970 roku zauważył go słynny Rinus Michels i sciągnał go do wielkiego Ajaksu Amsterdam. Młody Neeskens zaskakiwał wszystkich grając wtedy na pozycji prawego obrońcy, a w szczególności w 1971 roku kiedy to Ajax zdobył Puchar Mistrzów wygrywając w finale z greckim Panathinaikosem Ateny. W sezonie 1971-1972 Neeskens grał już w środku pomocy jako wsparcie dla Johana Cruyffa. W 1972 i 1973 roku Ajax po raz drugi i trzeci z rzędu zdobył Puchar Mistrzów. Wtedy to po Neeskensa zgłosiła się FC Barcelona w 1974 roku, który dołączył do znanych już sobie Cruyffa i Michelsa. Pomimo małej liczby sukcesów (tylko 1 mistrzostwo Hiszpanii oraz Puchar Zdobywców Pucharów) Neeskens był lubiany przez fanów drużyny. W 1979 roku odszedł do słynnej drużyny Cosmos Nowy Jork, gdzie spędził 5 lat. Potem jego kariera zaczęła dobiegać końca a Neeskens grał w coraz to gorszych klubach: FC Groningen (1984-1985), Fort Lauderdale Sun (1986-1987), FC Baar (1988-1990) i FC Zug w Szwajcarii ostatecznie kończąc karierę w 1991 roku.

W reprezentacji Holandii Neeskens zagrał 47 razy, strzelając 17 bramek. Zadebiutował w niej 11 listopada 1970 roku w meczu z NRD wygranym 1-0. Neeskens odgrywał w reprezentacji Holandii kluczową rolę podczas Mistrzostw Świata w 1974 i Mistrzostw Świata w 1978. Podczas finałowego meczu na MŚ w 1974 Neeskens zdobył już w 80 sekundzie gola dającego prowadzenie Holandii w meczu z RFN, jednak to Niemcy wygrali 2-1 i zostali Mistrzami Świata. Ostatni mecz w reprezentacji rozegrał 18 listopada w 1981 roku – był to przegrany 2-1 mecz z Francją.

Neeskens został uznany za jednego ze 100 najlepszych żyjących piłkarzy FIFA.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej, Guus Hiddink poprosił Neeskensa, by ten został jego asystentem w reprezentacji Holandii. Razem zdołali awansowac do Mistrzostw Świata w 1998. Potem był także asystentem Franka Rijkaarda podczas Euro 2000. Następnie został szkoleniowcem pierwszoligowego zespołu NEC Nijmegen. Jednak w 2004 roku został zwolniony z powodu słabych wyników drużyny.

Od stycznia 2006 roku ponownie współpracuje z Hiddinkiem, tym razem jako jego asystent w reprezentacji Australii, a po finałach MŚ w Niemczech objął posadę asystenta Franka Rijkaarda w FC Barcelona.

Kluby
RCH Heemstede (1968-1970)
Ajax Amsterdam (1970-1974)
FC Barcelona (1974-1979)
Cosmos Nowy Jork (1979-1984)
FC Groningen (1984-1985)
Fort Lauderdale Sun (1986-1987)
FC Baar (1988-1990)
FC Zug (1990)

Kariera trenerska
FC Baar (1988-1990)
FC Zug (1990-1993)
FC Stafa (1993-1995)
FC Singen (1995-1996)
reprezentacja Holandii – asystent (1996-2000)
NEC Nijmegen (2000-2005)
reprezentacja Australii – asystent (2005-2006)
FC Barcelona – asystent (2006- )

Franklin Edmundo Rijkaard (ur. 30 września 1962 w Amsterdamie), holenderski piłkarz i trener piłkarski. Uznawany jest za jednego z najlepszych zawodników w historii piłkarstwa holenderskiego, w barwach Milanu i Ajaxu trzykrotnie zdobywał Puchar Mistrzów. W latach 1998-2000 był selekcjonerem reprezentacji Holandii, z którą na Euro 2000 wywalczył brązowy medal. Od 2003 roku jest szkoleniowcem FC Barcelony. W sezonie 2005-06 doprowadził ją do zwycięstwa w Primera Division i Lidze Mistrzów.

Kariera piłkarska

Występował na pozycji środkowego obrońcy (libero) lub defensywnego pomocnika.

Debiutował w barwach Ajaksu w wieku osiemnastu lat w meczu z Go Ahead Eagles, w którym zresztą strzelił gola. W tym samym sezonie rozegrał dwadzieścia trzy mecze i cztery razy trafiał do bramki rywali. Przez kolejnych siedem lat młody piłkarz stał się liderem drużyny i poprowadził ją do triumfów w krajowych rozgrywkach i Pucharze Zdobywców Pucharów w 1987 roku. W 1981 roku zadebiutował w reprezentacji Holandii.

W 1987 roku po konflikcie z trenerem Ajaksu Johanem Cruyffem postanowił odejść z klubu i podpisał kontrakt z portugalskim Sportingiem Lizbona. Uczynił to jednak po zatwierdzeniu list startowych i nie mógł wystąpić w żadnym meczu w jego barwach. Do końca sezonu został wypożyczony do Realu Saragossa. W lidze hiszpańskiej rozegrał jedenaście meczów.

W 1988 roku, obok Marco van Bastena i Ruuda Gullita był największą gwiazdą reprezentacji Holandii, która prowadzona przez Rinusa Michelsa zdobyła mistrzostwo Europy. Po turnieju Rijkaard przeszedł do A.C. Milan, w którym także z van Bastenem i Gullitem dwa razy wywalczył najcenniejsze trofum w piłkarstwie europejskim – Puchar Mistrzów. Trójka Holendrów przez pięć lat nadawała ton tej drużynie, zdobywając ponadto dwukrotnie mistrzostwo i Puchar Włoch.

W 1993 roku, kiedy stracił miejsce w pierwszej jednastce Milanu, postanowił wrócić do Ajaksu. Bardzo dobrze zaaklimatyzował się w młodej drużynie budowanej przez Louisa van Gaala i do 1995 roku, kiedy ogłosił zakończenie piłkarskiej kariery, był jej mocnym punktem. W Amsterdamie po raz trzeci w swojej karierze wygrał Ligę Mistrzów – w 1995 roku Ajax pokonał w finale AC Milan 1:0.

Po 1988 roku targana ciągłymi zmianami selekcjonerów i konfliktami w kadrze znacznie słabiej grała reprezentacja Holandii. Na Mundialu 1990 ówcześni mistrzowie Europy z trudem wyszli z grupy, a w drugiej rundzie przegrali z Niemcami. Rijkaard nie wspomina tego meczu najlepiej, gdyż po opluciu Rudi Völlera otrzymał czerwoną kartkę. Cztery lata później trzydziestodwuletni piłkarz musiał przełknąć kolejną gorycz porażki, kiedy Holendrzy w ćwierćfinale ulegli Brazylijczykom. Po tym meczu Rijkaard pożegnał się z kadrą.

Sukcesy piłkarskie

mistrzostwo Holandii 1982, 1983 i 1985, Puchar Holandii 1983 i 1986, Puchar Zdobywców Pucharów 1987 oraz mistrzostwo Holandii 1994 i 1995, Puchar Mistrzów 1995, Superpuchar Europy 1995 i Puchar Interkontynentalny 1995 z Ajaksem
mistrzostwo Włoch 1992 i 1993, Puchar Mistrzów 1989 i 1990, finał Pucharu Mistrzów 1993, Superpuchar Europy 1990 oraz Puchar Interkontynentalny 1990 z AC Milan
piłkarz roku 1992 w Serie A

W lidze holenderskiej rozegrał 262 mecze i strzelił 58 goli.

W lidze włoskiej rozegrał 142 mecze i strzelił 16 goli.

W reprezentacji Holandii od 1981 do 1994 roku rozegrał 73 mecze i strzelił 10 goli – mistrzostwo Europy 1988, start w Mistrzostwach Świata 1990 (1/8 finału) i 1994 (ćwierćfinał).

Kariera szkoleniowa

Tuż przed Mundialem 1998 został dokooptowany do sztabu szkoleniowego reprezentacji Holandii przez selekcjonera Guusa Hiddinka.

Po mistrzostwach, kiedy Hiddink odszedł do Realu Madryt, ku zaskoczeniu większości obserwatorów Rijkaard został wybrany na jego następcę. Holendrzy nie musieli grać w eliminacjach do Euro 2000, więc zadaniem Rijkaarda było zbudowanie i przygotowanie drużyny do mistrzostw w meczach towarzyskich. Mimo udanego debiutu (2:1 z Peru) Holendrzy przez rok (jedenaście meczów) nie odnieśli zwycięstwa. Wygrali dopiero cztery miesiące przed turniejem, z Niemcami. Selekcjoner rzadko eksperymentował (z nowych graczy na mistrzostwa Europy pojechali tylko Roy Makaay i Sander Westerveld, którzy i tak byli tylko rezerwowymi) i oparł drużynę na doświadczonych graczach, w większości swoich dawnych kolegach z Ajaksu Amsterdam. Sam był przez nich traktowany jak dobry kolega (większość zawodników zwracała się do niego po imieniu) i być może taka nieoficjalna atmosfera spowodowała, że po raz pierwszy od wielu lat w kadrze nie było konfliktów między pikarzami. Holendrzy efektownie wygrali swoją grupę (1:0 z Czechami, 3:0 z Danią i 3:2 z mistrzami świata Francją), a w drugiej rundzie rozgromili 6:1 Jugosławię. Na drodze do finału stanęli im jednak Włosi, z którymi przegrali w karnych 1:3. Mimo iż podopieczni Dino Zoffa od 34 minuty grali w dziesiątkę, a Holendrzy mieli przewagę i częściej strzelali na bramkę dobrze dysponowanego tego dnia Toldo, odpadli, gdyż z sześciu rzutów karnych (dwa w regulaminowym czasie gry) wykorzystali tylko jeden. Po tej porażce w prasie przetoczyła się ostra krytyka Rijkaarda, który wkrótce podał się do dymisji.

Po roku odpoczynku przyjął propozycję ze Sparty Rotterdam. Nie zdołał jej jednak utrzymać w pierwszej lidze.

Nowy etap jego kariery szkoleniowej rozpoczął się w 2003 roku. Wówczas został trenerem przeżywającej duży kryzys formy Barcelony. Najpierw pożegnał się z doświadczonymi piłkarzami (m.in. dawnymi podopiecznymi z kadry Overmarsem i braćmi de Boer) i zdecydowanie postawił na młodych i nieogranych zawodników (Ronaldinho, Victor Valdes, Deco, Rafael Márquez, Oleguer), a już wkrótce świętował pierwsze od sześciu lat mistrzostwo Hiszpanii. Obecnie, szczególnie po zwycięstwie w Lidze Mistrzów w 2006 roku, Barcelona uważana jest za jedną z najskuteczniejszych i najefektowniej grających drużyn na świecie, a jej trener znalazł się w piątce najlepszych szkoleniowców 2005 roku wybranych przez UEFA.
1998-98 – reprezentacja Holandii, sztab szkoleniowy Guusa Hiddinka
1998-00 – reprezentacja Holandii
2001-02 – Sparta Rotterdam
od 2003 – FC Barcelona

Sukcesy szkoleniowe

III-IV miejsce na Euro 2000 z reprezentacją Holandii
mistrzostwo Hiszpanii 2005 i 2006, wicemistrzostwo Hiszpanii 2004, Superpuchar Hiszpanii 2005 i 2006 oraz Puchar Mistrzów 2005-06 z Barceloną

Marcel "Marco" van Basten (ur. 31 października 1964 w Utrechcie), holenderski piłkarz, występujący na pozycji napastnika, oraz trener piłkarski. Jest jednym z najskuteczniejszych i najbardziej utytułowanych zawodników lat 80. i 90. W ciągu zawodowej kariery związany był tylko z dwoma klubami: Ajaksem Amsterdam i AC Milanem, w których barwach łącznie zdobył sześć tytułów mistrza kraju oraz wiele wyróżnień indywidualnych, m.in. trzykrotnie Złotą Piłkę. Wraz z innymi Holendrami - Frankiem Rijkaardem i Ruudem Gullitem - był na przełomie lat 80. i 90. wyróżniającym się graczem Milanu, który właśnie wtedy, prowadzony przez prezesa Silvio Berlusconiego i trenera Arrigo Sacchiego, powrócił do europejskiej elity. Z reprezentacją Holandii, w której barwach rozegrał 58 meczów, zdobył mistrzostwo Europy oraz brązowy medal na Euro 1992. Niedługo po tym turnieju w wieku 29 lat zakończył piłkarską karierę z powodu kontuzji. Chociaż wielokrotnie zapowiadał, że nie interesuje go praca trenera, to dzięki namowie Johna van't Schipa w 2003 roku dołączył do sztabu szkoleniowego Ajaksu. Rok później został selekcjonerem reprezentacji Holandii.

Kariera piłkarska

Występował na pozycji środkowego napastnika.

Zaczynał piłkarską karierę w lokalnych EDO Utrecht i UVV Utrecht. W 1981 roku został dostrzeżony przez scoutów Ajaksu Amsterdam. Rok później, w wieku osiemnastu lat, zadebiutował w pierwszej drużynie tego klubu. W ciągu kolejnych sześciu lat strzelił ponad sto pięćdziesiąt goli w lidze holenderskiej i rozgrywkach międzynarodowych, i nazwany został nowym Cruyffem.

W 1987 roku odszedł do Milanu, ale poważna kontuzja kolana sprawiła, że w swoim pierwszym sezonie rozegrał tylko jedenaście meczów. Wyleczył się tuż przed Euro 1988, na którym reprezentacja Holandii zdobyła tytuł mistrza Starego Kontynentu. Van Basten był jej najskuteczniejszym napastnikiem: strzelił trzy gole w meczu z Anglią i efektowną bramkę decydującą o zwycięstwie w finale ze Związkiem Radzieckim.

Po powrocie do Milanu, w którym w tym czasie prezydent Silvio Berlusconi zatrudnił dwu kolegów van Bastena z kadry – Ruuda Gullita i Franka Rijkaarda, Holender rozegrał swój najlepszy sezon, w czasie którego drużyna prowadzona przez Arrigo Sacchiego triumfowała w Pucharze Mistrzów. Rok później Milan obronił trofeum, a van Basten został "capocannoniere" (królem strzelców) Serie A.

W 1992 roku, dwa lata po nieudanym dla Holandii Mundialu, reprezentacja dowodzona znów przez Rinusa Michelsa doszła do półfinału Euro 1992, w którym przegrała w rzutach karnych z późniejszymi triumfatorami Duńczykami. Strzał van Bastena w serii jedenastek obronił wówczas Peter Schmeichel.

W sezonie 1992-1993 Milan prowadzony już przez Fabio Capello nie przegrał kolejnych pięćdziesięciu ośmiu meczów i pewnie zmierzał po mistrzostwo Włoch. W ligowym spotkaniu z Anconą Calcio van Basten doznał urazu kostki i zmuszony był pauzować przez kilka miesięcy. Wrócił pod koniec sezonu, ale kontuzja okazała się zbyt poważna, aby mógł kontynuować profesjonalną karierę. Po raz ostatni wystąpił w Milanie w finale Pucharu Mistrzów, przegranym z Olympique Marsylia. Miał wówczas 29 lat.

Po nieudanej walce z kontuzją, 17 sierpnia 1995 roku ogłosił zakończenie piłkarskiej kariery.
1981-87 – Ajax Amsterdam
1987-93 – AC Milan

Sukcesy piłkarskie

mistrzostwo Holandii 1982, 1983 i 1985, Puchar Holandii 1983 i 1986 i Puchar Zdobywców Pucharów 1987 z Ajaksem
mistrzostwo Włoch 1988, 1992 i 1993, Puchar Mistrzów 1989 i 1990, finał Pucharu Mistrzów 1993, Superpuchar Europy 1990 i Puchar Interkontynentalny 1990 z AC Milan
król strzelców Serie A w 1990 (19 goli) i 1992 roku (25 goli)
zdobywca Złotej Piłki miesięcznika France Football dla najlepszego piłkarza grającego w Europie w 1988, 1989 i 1992 roku
najlepszy piłkarz 1988 roku według magazynu World Soccer
Piłkarz Roku 1992 w rankingu FIFA

W lidze holenderskiej rozegrał 133 mecze i strzelił 128 goli.

W lidze włoskiej rozegrał 147 meczów i strzelił 90 goli.

W reprezentacji Holandii od 1983 do 1992 roku rozegrał 58 meczów i strzelił 24 gole – mistrzostwo Europy 1988, start w Mundialu 1990 (1/8 finału) i Euro 1992 (III-IV miejsce).

Kariera szkoleniowa

Mimo iż tuż po zakończeniu sportowej kariery van Basten twierdził, że na pewno nie zostanie trenerem, to w 2003 roku dał się namówić swojemu dawnemu koledze z reprezentacji Johnowi van't Schipowi na współpracę przy drugiej drużynie Ajaksu Amsterdam. Równocześnie trenował zespół juniorów.

W 2004 roku po zwolnieniu Dicka Advocaata niespodziewanie został selekcjonerem reprezentacji Holandii. Van Basten jest chyba pierwszym w ostatnim czasie trenerem kadry, który zdecydował się na tak radykalne jej odmłodzenie. Po Euro 2004 pożegnał się z dotychczasowymi filarami drużyny narodowej – Clarence'em Seedorfem, Edgarem Davidsem, Boudewijnem Zendenem, Patrickiem Kluivertem oraz Markiem Overmarsem, Jaapem Stamem i Frankiem de Boerem, którzy sami ogłosili zakończenie reprezentacyjnej kariery. Linia defensywna zbudowana była najczęściej z zawodników którzy debiutowali w czasie kadencji van Bastena – obok doświadczonego Giovanniego van Bronckhorsta grali w niej Jan Kromkamp, Khalid Boulahrouz, Joris Mathijsen, Ron Vlaar lub Barry Opdam. Przed nimi występowali także dwudzietolatkowie Arjen Robben, Romeo Castelen, Hedwiges Maduro, Rafael van der Vaart, Robin van Persie, Nigel de Jong lub dziesięć lat starsi, ale dotychczas pomijani przez kolejnych selekcjonerów Denny Landzaat i Barry van Galen. Partnerem Ruuda van Nistelrooya w ataku był Ryan Babel lub Dirk Kuijt, wyrastający na nową gwiazdę reprezentacji. Jedynymi piłkarzami ze starszego pokolenia byli trzydziestosześciolatkowie – bramkarz Edwin van der Sar i pomocnik Phillip Cocu. Holendrzy bez problemów wygrali grupę kwalifikacyjną do mistrzostw świata. Na Mundialu dotarli do 1/8 finału, w której ulegli 0:1 Portugalii. Mimo, iż w opinii wielu ekspertów niemieckie mistrzostwa nie były dla podopiecznych van Bastena udane, z holenderskim selekcjonerem przedłużono kontrakt do 2010 roku.
2003-04 – Ajax Amsterdam, asystent Johna van't Schipa przy drugiej drużynie i trener drużyny juniorów
od 2004 – reprezentacja Holandii

George Best (ur. 22 maja 1946 w Belfaście, zm. 25 listopada 2005 w Londynie), piłkarz północnoirlandzki, wieloletni zawodnik Manchesteru United.

W latach 1963-1975 grał w ataku Manchesteru United (z numerem 7,8,10,11 na koszulce), wystąpił w 361 meczach ligowych i strzelił 137 bramek. Łącznie w Manchesterze zdobył 179 goli. Był jednym z najskuteczniejszych napastników ligi angielskiej przełomu lat 60. i 70. Zdobył mistrzostwo Anglii w 1965 i 1967, a w 1968 sięgnął wraz z zespołem po Puchar Europy Mistrzów Krajowych. W t.r. został uznany za piłkarza roku przez pismo "France Football", analogiczny tytuł ligi angielskiej przyznało mu Stowarzyszenie Dziennikarzy Piłkarskich. Znalazł się w 2004 na liście FIFA 100, opracowanej przez Pelégo na 100-lecie FIFA.

Jego kariera reprezentacyjna była dużo mniej efektowna niż klubowa. Wystąpił w 37 meczach stosunkowo słabej ekipy Irlandii Północnej, strzelając 9 bramek. Nie miało to wpływu na jego popularność; uważany za jednego z piłkarzy o największym naturalnym talencie sportowym (porównywany często z Pelé), ze względu na wygląd (szczególnie fryzurę) nazywany był często "piątym Beatlesem".

W 1975 został odsunięty od gry w Manchesterze po problemach z alkoholem. Kontynuował karierę jeszcze prawie dziesięć lat w mniej znanych klubach (m.in. Stockport County, A.F.C. Bournemouth, Fulham F.C., Hibernian F.C., a także w klubach amerykańskich). W 1984 trafił na trzy miesiące do więzienia za jazdę samochodem pod wpływem alkoholu; kilka lat później wystąpił w telewizji BBC wyraźnie pijany. Daleki od sportowego tryb życia wkrótce przyczynił się do pogorszenia stanu zdrowia, w 2000 doszło do transplantacji wątroby. W listopadzie 2004 Best podjął próbę powrotu do piłki jako trener młodzieży w klubie Portsmouth FC.

Stan zdrowia Besta uległ znacznemu pogorszeniu jesienią 2005. W listopadzie trafił on w bardzo ciężkim stanie do szpitala. 25 listopada zmarł.

George Best jest bohaterem biograficznego filmu fabularnego produkcji brytyjskiej pt. Best (2000, reż. Mary McGuckian). W rolę Besta wcielił się irlandzki aktor John Lynch. Jego imię nosi lotnisko w Belfaście (George Best Belfast City Airport).

Z wizerunkiem George'a Besta został wydrukowany banknot, który wszedł do obiegu 27 listopada 2006 r. w Irlandii Północnej i w regionie Manchesteru.

Geogre Best jest bohaterem piosenki zespołu Myslovitz pt."Książę życia umiera".

Jürgen Klinsmann (ur. 30 lipca 1964 w Göppingen) – niemiecki piłkarz i trener piłkarski. Był jednym z najskuteczniejszych napastników Starego Kontynentu w latach 90., dwukrotnie zdobył Puchar UEFA oraz – z drużyną narodową – mistrzostwo świata i Europy. Od 26 lipca 2004 do 12 lipca 2006 roku był selekcjonerem reprezentacji Niemiec, którą doprowadził do trzeciego miejsca na Mundialu 2006.

Kariera piłkarska

Wychował się w rodzinie piekarzy w Göppingen w Szwabii.

Zaczynał karierę w małym klubie w Giengen, gdzie oprócz futbolu uprawiał także gimnastykę i siatkówkę. Wkrótce rodzina Klinsmannów przeprowadziła się do Stuttgartu. W wieku 17 lat Jürgen podpisał pierwszy zawodowy kontrakt, z Stuttgarter Kickers, a trzy lata później otrzymał powołanie do młodzieżowej drużyny narodowej RFN.

12 grudnia 1987 zadebiutował w dorosłej drużynie narodowej w meczu z Brazylią. Kilka miesięcy później miał już na swoim koncie brązowe medale mistrzostw Europy i Igrzysk Olimpijskich. Pod koniec 1988 r. został wybrany na najlepszego piłkarza w RFN. Po przegranym z SSC Napoli finale Pucharu UEFA w maju 1989 r. za 2 miliony dolarów przeszedł do Interu Mediolan.

W Mediolanie grał trzy lata (w żadnym innym klubie nie występował tak długo) i właśnie w tym czasie odniósł największe sukcesy w swojej karierze. W 1990 r. reprezentacja prowadzona przez Franza Beckenbauera zdobyła mistrzostwo świata, a Klinsmann tworzył wraz z Rudim Völlerem podstawowy duet napastników. W czasie włoskiego Mundialu zdobył trzy gole, w tym jednego w spotkaniu z Holandią, który zadecydował o awansie do ćwierćfinału. W 1991 r. w barwach Interu świętował zwycięstwo w Pucharze UEFA, a rok później został wicemistrzem Europy z drużyną narodową, która w finale Euro 1992 uległa Danii.

Po tym turnieju występował w AS Monaco, gdzie zarabiał 1,7 miliona dolarów rocznie. W 1994 r. przeniósł się do Tottenhamu Hotspur. W Londynie odzyskał formę (w ciągu jednego sezonu zdobył 29 goli) i pod koniec rozgrywek 1994-1995 uznany został za najlepszego zawodnika ligi. Angielscy dziennikarze nadali mu wówczas pseudonim "Nurek", od efektownego padania w polu karnym rywali.

Latem 1995 podjął decyzję o powrocie do Niemiec, do Bayernu Monachium. W swoim pierwszym sezonie w barwach monachijskiego klubu strzelił w Pucharze UEFA 15 bramek. Zespół zdobył to trofeum, a w kolejnym sezonie wywalczył mistrzostwo kraju.

Z drużyną narodową brał udział w Mistrzostwach Świata 1994 i 1998, jednak z obu turniejów reprezentacja odpadała w ćwierćfinale. W 1996 r. Niemcy triumfowali w mistrzostwach Europy, a Klinsmann, mimo iż nie grał w dwóch pierwszych meczach (w pierwszym pauzował za kartki z eliminacji, w drugim z powodu kontuzji), strzelił podczas Euro trzy gole i przyczynił się do zdobycia złotego medalu.

W maju 1997 zdecydował się opuścić Bayern. Wybrał Sampdorię Genua, ale szybko odszedł po konflikcie z trenerem Vujadinem Boškovem. Przez krótki czas grał ponownie w Tottenhamie, a po Mundialu 1998 zakończył piłkarską karierę i wyjechał na stałe do Stanów Zjednoczonych.
1970-1974 – TB Giengen
1974-1978 – SC Geislingen
1978-1984 – Stuttgarter Kickers
1984-1989 – VfB Stuttgart
1989-1992 – Inter Mediolan
1992-1994 – AS Monaco
1994-1995 – Tottenham Hotspur F.C.
1995-1997 – Bayern Monachium
1997-1997 – Sampdoria Genua
1998-1998 – Tottenham Hotspur F.C.
2002-2003 – Orange County Blue Star (pod nazwiskiem Jay Goppingen)

Sukcesy piłkarskie

finał Pucharu UEFA 1989 z VfB Stuttgart
Puchar UEFA 1991 z Interem Mediolan
mistrzostwo Niemiec 1997, Puchar Ligi 1997 oraz Puchar UEFA 1996 z Bayernem Monachium
brązowy medal Igrzysk Olimpijskich 1988 z olimpijską reprezentacją RFN
W 1988 roku został królem strzelców Bundesligi.
Piłkarz roku 1988 i 1994 w Niemczech
Piłkarz roku 1995 w Anglii

W reprezentacji Niemiec od 1987 do 1998 roku rozegrał 108 meczów i strzelił 47 goli – mistrzostwo świata 1990, mistrzostwo Europy 1996, wicemistrzostwo Europy 1992, brązowy medal mistrzostw Europy 1988 oraz starty na Mundialach 1994 (ćwierćfinał) i 1998 (ćwierćfinał).

W Bundeslidze rozegrał 221 meczów i strzelił 120 goli. W Serie A rozegrał 103 mecze i strzelił 36 goli. W Ligue 1 rozegrał 65 meczów i strzelił 29 goli. W Premiership rozegrał 56 meczów i strzelił 29 goli.

Kariera szkoleniowa

26 lipca 2004, bez żadnego wcześniejszego doświadczenia w pracy szkoleniowej, został powołany na stanowisko selekcjonera reprezentacji Niemiec.

Do kadry wprowadził większą dyscyplinę i znacznie ją odmłodził. W obronie grali najczęściej zawodnicy, którzy niedawno przekroczyli dwudziesty rok życia, jak Philipp Lahm czy Per Martesacker. Liderem drugiej linii ciągle był doświadczony kapitan Michael Ballack, ale tuż obok niego występował 22-letni Bastian Schweinsteiger. W ataku pewne miejsce miał ktoś z kwartetu Kevin Kuranyi (24 lata, zabrakło go w kadrze na Mundial), Lukas Podolski (21), Miroslav Klose (2 Cool

i Mike Hanke (23).

Wielokrotnie decyzje Klinsmanna i styl prowadzenia kadry były przedmiotem krytyki niemieckich dziennikarzy. Prasa zarzucała mu, że nie mieszka na stałe w Niemczech, tylko w Kalifornii, że szefem banku reprezentacji jest Szwajcar, a za przygotowanie fizyczne odpowiada Amerykanin. Kontrowersje wywołał jego pomysł, aby funkcję dyrektora sportowego powierzyć Bernhardowi Petersowi, byłemu selekcjonerowi reprezentacji w hokeju na trawie (ostatecznie ta funkcja przypadła Matthiasowi Sammerowi) oraz kilka decyzji kadrowych, jak dyscyplinarne wyrzucenie z kadry Christiana Wörnsa, czy ogłoszenie, że pierwszym bramkarzem na Mundialu 2006 będzie nie Oliver Kahn, ale Jens Lehmann. Z inicjatywy Klinsmanna doszło także do zmiany koloru koszulek reprezentacji.

W czasie mistrzostw świata większość niemieckich kibiców i dziennikarzy chwaliła selekcjonera, szczególnie za wprowadzenie ofensywnego, efektownego stylu gry. Niemcy, którzy byli głównymi faworytami do zwycięstwa w turnieju, w półfinale ulegli po dogrywce przyszłym triumfatorom Włochom. 12 lipca 2006 roku, kilka dni po zdobyciu brązowego medalu, Klinsmann wbrew opinii publicznej podał się do dymisji.
2004-06 – reprezentacja Niemiec

Lothar Matthäus (ur. 21 marca 1961 w Erlangen) – były niemiecki piłkarz, trener brazylijskiego klubu Atlético Paranaense. Jest rekordzistą pod względem meczów w reprezentacji Niemiec (150). Został wybrany najlepszym piłkarzem Europy roku 1990. Jest najstarszym uczestnikiem mistrzostw Europy oraz najstarszym reprezentantem Niemiec – w dniu ostatniego meczu liczył 39 lat i 3 miesiące. Grał indywidualnie 3 razy w finale MŚ w 1982, 1986 i 1990. Jest rekordzistą pod względem występów na MŚ grał 5 razy 1982, 1986, 1990, 1994 i 1998. Grał też najwięcej razy na Mistrzostwach Europy 1980, 1984, 1988, 1992, 2000 (nie został powołany na Euro 1996 z powodu kłótni z Jürgenem Klinsmannem). Jest piłkarzem, który rozegrał najwięcej meczów historii mistrzostw Świata (25) i grał najwięcej minut (2501). Jest uznawany za jednego z najlepszych pomocników w historii piłki nożnej. W kadrze narodowej zadebiutował 14 czerwca 1980 w meczu z Holandią.

Kariera

Kariera piłkarska
Herzogenaurach (1970-1979),
Borussia Mönchengladbach (1979-1984),
Bayern Monachium (1984-1988),
Inter Mediolan (1988-1992),
Bayern Monachium (1992-2000),
New York MetroStars (2000).

Kariera szkoleniowa
2001-2002 Rapid Wiedeń
2002-2003 Partizan Belgrad
2003-2005 Reprezentacja Węgier w piłce nożnej
2006 Atletico Paranaense
2006- Red Bull Salzburg

Karl-Heinz Rummenigge (ur. 25 września 1955 w Lippstadt), niemiecki piłkarz i działacz piłkarski. Zdobywca Złotej Piłki tygodnika France Football dla najlepszego piłkarza Europy w 1980 i 1981. Starszy brat Michaela, także zawodnika Bayernu i reprezentacji. Jeden z najlepszych napastników świata początku lat 80.

Wychowanek Borussi Lippstadt, następnie Bayern Monachium (1974-1984), Inter Mediolan (1984-1987) i Servette Genewa. (1987-1989). W barwach Bayernu mistrz RFN (1980, 1981), zdobywca Pucharu RFN (1982, 1984), zdobywca Pucharu Mistrzów (1975, 1976). Trzykrotnie król strzelców Bundesligi (1980, 1981, 1984). Łącznie w niemieckiej ekstraklasie strzelił 162 gole w 310 meczach.

W reprezentacji Niemiec w latach 1976-86 rozegrał 95 spotkań i strzelił 45 bramek. Trzykrotnie brał udział w MŚ (78, 82, 86), z Hiszpanii oraz Meksyku przywożąc srebrny medal. Mistrz Europy '80. Wielokrotny kapitan reprezentacji RFN.

Nadal związany z Bayernem – aktualnie pełni funkcję przewodniczącego zarządu.

Gheorghe Hagi (ur. 5 lutego 1965 w Săcele), rumuński piłkarz, występujący na pozycji środkowego pomocnika lub napastnika, i trener piłkarski. Nazywany "Generałem środka pola" lub "Maradoną Karpat", przez wielu obserwatorów uważany jest za najlepszego piłkarza rumuńskiego w historii.

Kariera piłkarska

Jest wychowankiem FC Constanţa, z którym w 1982 roku zadebiutował w Divizii A. Rok później przeniósł się do Sportulu Studenţesc. W sezonie 1985-1986 zespół zdobył wicemistrzostwo kraju, a Hagi - po tym jak w 31 meczach strzelił 31 goli - koronę króla strzelców ligi. Od 1986 do 1990 roku był zawodnikiem Steauy Bukareszt, do której trafił zaraz po wywalczeniu przez ten klub PEMK. W jej barwach po raz pierwszy zagrał w spotkaniu o Superpuchar Europy 1987, w którym zdobył jedyną bramkę. W ciągu czterech sezonów trzykrotnie triumfował ze Steauą w rozgrywkach ligowych oraz - w sezonie 1988-1989 - awansował do finału PEMK. Po upadku komunizmu wyjechał zagranicę do Realu Madryt. Później grał również w FC Barcelonie, ale w żadnym z tych dwu najbardziej utytułowanych klubów w Hiszpanii nie zdobył ani mistrzostwa, ani pucharu kraju. Sezon 1992-1993 spędził w trenowanej przez swojego rodaka Mirceę Lucescu Bresci Calcio, lecz zespół nie utrzymał się w ekstraklasie. Niepowodzenia z występów w Primera Division i Serie A zrekompensował sobie pod koniec piłkarskiej kariery w Galatasaray Stambuł. Czterokrotnie wygrywał z nim rozgrywki ligowe i raz – w 2000 roku – zdobył Puchar UEFA. Z reprezentacją Rumunii, w której barwach rozegrał 125 meczów, dotarł do ćwierćfinału Mundialu 1994 oraz brał udział w Mundialach 1990 i 1998 oraz w Euro 1984, 1996 i 2000.

Sukcesy piłkarskie

wicemistrzostwo Rumunii 1986 ze Sportulem Studenţesc
mistrzostwo Rumunii 1987, 1988 i 1989, wicemistrzostwo Rumunii 1990, Puchar Rumunii 1987, 1988 i 1989, Superpuchar Europy 1987, półfinał PEMK 1988 oraz finał PEMK 1989 ze Steauą Bukareszt
wicemistrzostwo Hiszpanii 1992 i finał Pucharu Hiszpanii 1992 z Realem Madryt
Superpuchar Hiszpanii 1996 i finał Pucharu Hiszpanii 1996 z Barceloną
mistrzostwo Turcji 1997, 1998, 1999 i 2000, wicemistrzostwo Turcji 2001, Puchar Turcji 1999 i 2000, Superpuchar Turcji 1997, Puchar UEFA 2000 oraz Superpuchar Europy 2000 z Galatasaray Stambuł
Król strzelców Divizii A w sezonach 1984-1985 i 1985-1986
Piłkarz roku 1985, 1987, 1993, 1994, 1997 i 1999 w Rumunii. Ponadto dziesięciokrotnie - w 1984, 1986, 1988, 1989, 1991, 1992, 1995, 1996, 1998, 2000 - jego nazwisko znalazło się w najlepszej piątce tego plebiscytu.

W reprezentacji Rumunii od 1983 do 2001 roku rozegrał 125 meczów i strzelił 35 goli (rekord) – uczestnik finałów Mundiali 1990 (1/8 finału), 1994 (ćwierćfinał) i 1998 (1/8 finału) oraz Euro 1984 (runda grupowa), Euro 1996 (runda grupowa) i Euro 2000 (ćwierćfinał).

Kariera szkoleniowa

Po rezygnacji Ladislau Bölöniego bez żadnego doświadczenia szkoleniowego, kilka miesięcy po zakończeniu piłkarskiej kariery został selekcjonerem reprezentacji. Rumunia miała już zapewnione drugie miejsce w grupie eliminacji do Mundialu 2002, a zadaniem Hagiego było wygrać baraże. W dwumeczu lepsza okazała się jednak Słowenia, i to ona pojechała do Japonii i Korei. Hagi zrezygnował z dalszej pracy z reprezentacją. Jego bilans – 4 mecze: 1 zwycięstwo – 2 remisy – 1 porażka (bramki: 5:4). Później prowadził jeszcze przez kilka miesięcy turecki Bursaspor SK, ale po kilku słabszych meczach podał się do dymisji.

Po prawie trzech latach nieobecności (grał w telewizyjnych reklamach i spędzał czas w swojej willi nad Morzem Czarnym) powrócił do zawodu trenera w 2004 roku. Z Galatasaray Stambuł zdobył swoje pierwsze trenerskie trofeum – Puchar Turcji. Odszedł po sezonie 2004-2005, kiedy drużyna zajęła trzecie miejsce w lidze.

Od października 2005 roku do kwietnia 2006 był szkoleniowcem Politehniki Timişoara.
2001-01 – reprezentacja Rumunii
2001-02 – Bursaspor
2004-05 – Galatasaray Stambuł
2005-06 – Politehnica Timişoara

Andrij Mykołajowycz Szewczenko (ukr. Андрій Миколайович Шевченко, (ur. 29 września 1976 roku w Dwirkiwszczynie) - piłkarz ukraiński grający w zespole Chelsea F.C.

Gdy miał dziewięć lat, został dostrzeżony przez łowcę talentów Dynama Kijów i od tamtej pory związany był z tym klubem zwanym „chlubą Ukrainy”. Od trampkarza występował w linii ataku, zdobywając gole jak na zawołanie. Nie znosił występować na innych pozycjach. Jego trenerzy od razu dostrzegli, że chłopak ma bardzo duży talent i rozsądnie go szkolili. Podczas turnieju im. Iana Rusha, na którym wystąpił mając czternaście lat, wywalczył koronę króla strzelców deklasując potencjalnych rywali.

W wieku szesnastu lat Andrij został włączony do pierwszej drużyny Dynama, a dwa lata później zadebiutował w dorosłej reprezentacji Ukrainy. Już wtedy był znany w całym swoim kraju, a kibice kojarzyli go głównie z bardzo dużą ilością zdobywanych przez niego bramek. W Europie głośno zrobiło się o nim po meczu Ligi Mistrzów FC Barcelona – Dynamo Kijów, rozgrywanego na stadionie Camp Nou, kiedy to w pierwszej połowie spotkania młody Szewa ustrzelił klasycznego hat-tricka. Natychmiast w kolejce po niego ustawiło się wiele europejskich potęg na czele z takimi klubami jak Manchester United, AC Milan, AC Parma, Lazio Rzym, Real Madryt czy FC Barcelona. Najkorzystniejszą ofertę złożył włoski Milan proponując za młodego Ukraińca aż 35 milionów dolarów. Gdyby do tego transferu doszło, Szewczenko stałby się najdroższym piłkarzem na świecie. Działacze Dynama stawali jednak na głowie, aby zatrzymać swoją gwiazdę. Andrij dostał w posiadanie willę, Mercedesa a także gażę w wysokości 100 tys. dolarów rocznie.

A.C. Milan jednak się nie poddał i postanowił dalej o niego walczyć. Włosi ostatecznie dogadali się z szefami Dynama i udało im się sfinalizować transfer, którego suma opiewała na 26 milionów dolarów. Andrij znakomicie odnalazł się w nowym dla niego otoczeniu i w kolejnych latach był czołową postacią Milanu. Jednak w tamtym okresie zespół z obiektu San Siro nie odniósł żadnego tryumfu na arenie międzynarodowej, więc na upragniony sukces Szewa musiał jeszcze trochę poczekać. Podobnie było w reprezentacji Ukrainy, z którą nie zdołał awansować na Mistrzostwa Świata i Europy.

Upragniony puchar Ligi Mistrzów Szewa zdobył w sezonie 2002/2003, kiedy to Milan w finale tych rozgrywek pokonał inną włoską drużynę – Juventus Turyn. W 2005 z Ukraińcem w składzie Milan znów dotarł do finału, jednak tym razem nie sprostał angielskiemu FC Liverpool. Decydującej jedenastki nie wykorzystał właśnie Szewczenko, którego strzał z „wapna” zdołał obronić Jerzy Dudek. Podczas swojej kilkuletniej przygody we Włoszech, Szewa osiągnął kilka sukcesów z Milanem także na niwie krajowej. Dwukrotnie zostawał także najlepszym strzelcem Serie A, a tygodnik „France Football” przyznał mu Złotą Piłkę.

W 2006 odszedł z Milanu do Chelsea z powodów rodzinnych za ponad 30 mln funtów (dokładnej sumy nie ujawniono). Na początku było mu trudno się zaaklimatyzować, ale ostatnio zaczął regularnie trafiać. Strzelił bramkę w meczu 1/8 Finału Ligi Mistrzów z FC Porto

Ferenc Puskás, prawdziwe nazwisko Ferenc Purczfeld (ur. 2 kwietnia 1927 w Kispest, zm. 17 listopada 2006 w Budapeszcie) – węgierski piłkarz i trener piłkarski, zwany przez rodaków Puskás Öcsi (öcsi tłumaczy się jako "młodszy brat"). Zmarł 17 listopada 2006 po długiej i ciężkiej chorobie, był dotknięty chorobą Alzheimera i od 2000 r. znajdował się pod stałą opieką medyczną.

Z powodu stopnia uzyskanego w węgierskiej armii, Puskása określano również pseudonimem Galopujący major. Puskás, występujący na pozycji łącznika, był zawodnikiem lewonożnym, gwiazdą i kapitanem legendarnej węgierskiej Złotej jedenastki z początku lat 50.

W wieku 12 lat Puskás porzucił szkołę i już jako nastolatek stał się profesjonalym piłkarzem. Swoją klubową karierę rozpoczął w roku 1943 w klubie Kispest Honvéd Budapeszt. W 1958 roku przeniósł się do Realu Madryt, z którym trzy razy zdobył Puchar Europy Mistrzów Krajowych w 1959, 1960 i 1966 roku. W 1960, w finale z Eintrachtem Frankfurt zdobył 4 gole. Ówczesna drużyna Realu Madryt z Puskásem i Alfredo Di Stefano w składzie jest uważana za najlepszy klubowy zespół w historii piłki nożnej. W całej klubowej karierze Puskás zdobył 511 goli, co stawia go na trzecim miejscu w historii za Pelém i Josefem Bicanem.

Puskás grał w olimpijskiej reprezentacji Węgier, która zdobyła złoty medal na Olimpiadzie w 1952 roku. W latach 1945 – 1956 Puskás wystąpił w zespole narodowym 84 razy i zdobył 85 bramek. W 1954 roku awansował z drużyną do finału Mistrzostw Świata, w którym jego drużyna przegrała z Niemcami Zachodnimi 2:3, mimo prowadzenia 2:0 (pierwszego z goli dla Węgier strzelił właśnie Puskás).

Na skutek powstania węgierskiego Puskás opuścił Węgry w roku 1956 i wyemigrował do Hiszpanii, gdzie grał w Realu Madryt. W latach 1961 – 1962 zaliczył 4 występy reprezentacji Hiszpanii (także podczas MŚ), jednak nie zdobył w nich gola. Łącznie w dwóch reprezentacjach rozegrał 89 spotkań międzypaństwowych i strzelił 85 bramek, co do 2003, kiedy to pobił go piłkarz reprezentacji Iranu Ali Daei, było rekordem skuteczności na szczeblu reprezentacyjnym.

Puskás zakończył karierę w 1966 roku. W 1981 wrócił na Węgry. Trenował zespoły w takich krajach jak: Hiszpania, Australia, Stany Zjednoczone, Kanada, Paragwaj, Chile, Arabia Saudyjska i Egipt, zanim w 1993 roku objął posadę selekcjonera reprezentacji Węgier, jednak tylko na 4 mecze. Największym jego trenerskim osiągnięciem było doprowadzenie w 1971 roku Panathinaikosu Ateny do finału Klubowego Pucharu Europy.

Ferenc Puskás cierpiał na chorobę Alzheimera i wymagał specjalistycznej domowej opieki. Był jednym z najsłynniejszych Węgrów, mieszkał w Budapeszcie. W 2001 roku jego imieniem nazwano węgierski stadion narodowy, na którym 14 sierpnia 2005 roku rozegrany został mecz Real Madryt – All Stars 2006, z którego dochód został przeznaczony na leczenie chorego Puskása.

W połowie września 2006 Puskas trafił do budapeszteńskiego szpitala na oddział intensywnej terapii. 16 listopada jego stan znacznie się pogorszył. Miał wysoka gorączkę i zapalenie płuc. Zmarł na drugi dzień nad ranem. Bezpośrednią przyczyną śmierci była niewydolność układu oddechowego oraz krążenia spowodowane zapaleniem płuc.